نقض آشکار قوانین بین المللی توسط ترکیه و ایالات متحده آمریکا در سوریه، یا بسیار سطحی در رسانه های بزرگ بازتاب میابد و یا از گزارش در باره آن چشم پوشی می شود.

ترکیه سال هاست منابع و زیر ساخت های سوریه را غارت می کند. بین سالهای ۲۰۱۲ و ۲۰۱۵، ترکیه حدود ۳۰۰ کارخانه را از حلب به ترکیه منتقل کرد. نیروهای ترکیه از پایتخت صنعتی سوریه، "حلب" ماشین ها و کالاها را روی کامیون ها بارگیری کرده و از طریق گذرگاه های  Cilvegözü و Ceylanpinar  به ترکیه منتقل شد.

در اکتبر سال ۲۰۱9 ، نیروهای ترکیه به سوریه حمله کردند و تا به امروز نوار مرزی شمال شرقی سوریه  را در اشغال خود دارند. این منطقه تحت کنترل ارتش ترکیه و نیروهای مزدور طرفدار ترکیه که خود را "ارتش ملی سوریه"  می خوانند است. اردوغان رئيس جمهور ترکیه این حمله را "عمليات بهار صلح"  نامیده و هدف را ایجاد "منطقه امن" معرفی کرده است. در واقع ،  ۲۰۰ هزار سوری مجبور به فرار در جریان این  حمله شدند و بیش از ۱۰۰ هزار نفر برای همیشه از خانه ها، مزارع، مشاغل و مراكز زندگی خود بیرون رانده شده اند.

تاراج صنایع سوریه همچنان توسط حکومت ترکیه و مزدوران تحت حمایت آن ادامه دارد. شبه نظامیان تحت حمایت حکومت ترکیه در حال برچیدن (غارت) ستون های برق در شهر مرزی رأس العین، یکی از مناطق "صلح بهار " هستند. نیروهای ترکیه شهر و همچنین ایستگاه آب رأس ‌العین و ایستگاه پمپاژ آب آنجا را کنترل می کنند که شهر حسکه و کل منطقه حومه آنرا با آب تصفیه شده تأمين می کند. آب به عنوان سلاح توسط نیروهای مسلح ترکیه با هدف مطیع ساختن مردم این مناطق به کار گرفته می‌شود. برای دستیابی به این هدف آنها آب را به روی ساکنان می بندند. در ماه گذشته میلادی - ماه اوت- با گرمایی که گاه از ۳۸ درجه نیز میگذشت، نیروهای مسلح ترکیه برای دو هفته، حدود یک میلیون نفر را از دسترسی به آب محروم کرده بودند. مردم این مناطق مجبور بودند برای چند جرعه آب، که توسط تانکرها به نزدیکی محل زندگی آنها منتقل می شد، ساعتها در صف بایستند و کسانی که نمی توانستند هزینه آب را بپردازند، باید به آب های آلوده بسنده می‌کردند. "جودی یعقوب"، روزنامه نگار سوری از حسکه، موارد زیر را  گزارش داده است: «ساکنان حسکه و مناطق اطراف آن مجبور به استفاده از منابع آب آلوده شده اند ... بسیاری از مردم مبتلا به بیماری های قارچی و انگلی شده اند و همچنین قادر به بهداشت فردی نیستند و از این جهت نیز رنج می برند.  مردم حسکه شدیدا در معرض بیماری های مسری و انگلی قرار گرفته اند و اگر این وضعیت در اسرع وقت تغییر نکند، گسترش انفجار گونه ویروس کرونا، ناگزیر و ویرانگر خواهد بود.»

گفته می‌شود که پس از فشار دولت سوریه و نیروهای بین المللی به دولت ترکیه، هفده چشمه و سه پمپ دوباره راه اندازی شده اند و مخازن اصلی دوباره پر از آب شده و در مناطق یاد شده در بالا جاری است. با این حال، مردم این مناطق هنوز هم در ترس شدید از قطع دوباره آب به سر می برند.

ایالات متحده نیز دارای نیروهای اشغالگر و شبه نظامیانی است که توسط ایالات متحده آمریکا پشتیبانی نظامی-  لجیستیکی می شوند و در شمال شرقی سوریه مستقر هستند. این ارتش که در نامگذاری خود از هیچ اغراقی چشم پوشی نکرده، خود را "نیروهای دموکراتیک سوریه" معرفی می کند. این نام در نتیجه ابتکار فکری ژنرال آمریکایی ”ری توماس“ در توصیه "خیرخواهانه" به رهبری «اعتلاف واحدهای دفاع مردمی کردها در شمال شرق سوریه» انتخاب شد. این نام که در کمتر از یک روز بر پایه پیشنهاد ژنرال آمریکایی انتخاب شد، اینگونه با تشويق خود او مواجه شد:«خلاقیتی درخشان که "دموکراتیک" در نام گروه اعتلافی گنجانده شد.»

گروه های مختلف زیادی در میان جمعیت کرُد و سوری وجود دارند. ایالات متحده بودجه و پشتیبانی نیروهای جدایی طلب را تأمين کرده است و از آنها می خواهد که با جهادی های مورد حمایت ترکیه علیه دولت در دمشق متحد شوند. اگر این اعمال، نقض حاکمیت سوریه برآورد نشوند، پس باید مفهوم "نقض حاکمیت" و "دخالت در امور داخلی" کشور های مستقل تغییر کند. پیش از جنگ، سوریه قادر بود نفت خود را تأمين کند و به اندازه کافی ارز مورد نیاز خود را از طریق صادرات نفت بدست آورد، ولی اکنون حکومت مرکزی سوریه با مشکلات ارزی و مالی بزرگی روبروست، چرا که بزرگترین ذخائر نفتی در شرق سوریه وجود دارند و این مناطق در اشغال و زیر نفوذ نیروهای آمریکایی به همراه شبه نظامیان مورد حمایت آمریکا قرار دارند. نیروهای آمریکایی برای تأمين مالی ارتش مستقر و شبه نظامیان مورد حمایت خود، مهمترین چاه های نفت را تحت کنترل دارند. حمله جنگجویانه به سوریه و تأمين هزینه جنگی با تاراج ثروت ملی آن کشور، به یقین توسط دونالد ترامپ رئيس جمهور آمریکا، اقدامی درخشان برآورد می شود.

در نوامبر ۲۰۱۹، ترامپ گفت: «ما از نفت سوریه حفاظت خواهیم کرد ... نگرانی از جهت این نفت وجود ندارد. ما فقط برای «حفاظت از نفت» نیروها خود را در آنجا مستقر باقی گذاشتیم.»

اخیرا مشخص شد که یک شرکت آمریکایی کمتر شناخته شده بنام Delta Crescent Energy  برنده  قرارداد نفت سوریه شده است و نه تنها سرقت نفت سوریه را مدیریت می کند، بلکه در حال گسترش آن نیز هست.

در انطباق با مثال سوریه می توان توصيف کرد که اگر یک کشور دیگر از طریق مکزیک به آمریکا حمله کند، پایگاه هایی نظامی در تگزاس ایجاد کند، شبه نظامیان سرکش را تأمين مالی کرده و چاههای نفت تگزاس را تصرف کند تا همه هزینه های این کنش جنایی را تأمین کند، شهروندان آمریکایی چه فکر خواهند کرد؟ این دقيقا همان کاری است که ایالات متحده در سوریه انجام می دهد. علاوه بر سرقت نفت، ایالات متحده همه تلاش خود را می کند تا سوریه نتواند منابع جایگزین را کشف کند. "قانون سزار" «Caesar Act» ، هر فرد شرکت یا کشوری را که در بازسازی به سوریه کمک کند با مجازات های تحریمی تهدید می کند. آشکارا دولت آمریكا همه تلاش خود را برای بی ثبات كردن اقتصاد سوریه و آسیب رساندن به پول سوریه انجام می دهد. تحت فشار بانک های لبنان و در نتیجه تحریم های ایالات متحده، ارزش پوند سوریه به شدت کاهش یافته است. قیمت یک دلار آمریکا به جای ۶۵۰ در سال قبل به ۲۱۵۰ پوند سوریه رسیده است. مزارع غنی گندم و غلات  شمال شرقی سوریه مراکز تامین آرد نان این کشور هستند . گزارشاتی وجود دارد که ایالات متحده کشاورزان را تحت فشار قرار می دهد تا محصولات خود را به دولت سوریه نفروشند. یک سال پیش، ”نیکلاس هراس“، یکی از کنشگران  مرکز امنیت جدید آمریکا" ، گفت:  "اسد برای جلوگیری از بحران نان در مناطق تحت كنترل خود نیاز به دسترسی به محصول غلات در شمال شرقی سوریه دارد ... غلات سلاحی بسیار موثر در مرحله بعدی درگیری ها است.» به نظر می رسد ایالات متحده دقیقاً از این استراتژی پیروی می کند. در ماه مه سال ۲۰۲۰ ، روزنامه نگار سوری "استفان صحینویی" نوشت: «هلیکوپترهای آپاچی نیروهای اشغالگر ایالات متحده روز یکشنبه بر فراز منطقه شدادی، در جنوب حسکه در سطح پایین پرواز کردند و" بالن های حرارتی "را که یک سلاح حرارتی است پرتاب کردند. تحت تأثير این بالن های حرارتی، مزارع دانه به معنای واقعی کلمه منفجر می شوند، و در ادامه  باد گرم و خشک آتش سوزی در مزارع آغاز می شود. سپس هلیکوپترها پس از پرتاب بالن ها با پرواز در ارتفاع کم، با تاکتیکی تهاجمی از سر بام  خانه ها پرواز کردند و مردم را به وحشت انداختند. پیام این "رزمایش"  بسیار صریح بود: غلات خود را به دولت نفروشید. ایالات متحده در هفته های اخیر برای کارآیی بیشتر در جهت غارت نفت و زوال اقتصادی سوریه تجهيزات سنگین نظامی بیشتری را از طریق مناطق کردنشین عراق به سوریه منتقل کرده است. آمریکایی ها، در جنوب سوریه در گذرگاه مرزی مهم التنف میان عراق، سوریه و اردن که منطقه ای استراتژیک قلمداد می‌شود، پایگاه و منطقه اشغالی دیگری ایجاد کرده اند. شاهراه بغداد به دمشق نیز از این گذرگاه مرزی عبور می کند. ایالات متحده این منطقه مرزی را نیز کنترل می کند تا از پروژه های بازسازی سوریه از طرف عراق یا ایران جلوگیری کند. با نزدیک شدن سربازان سوری به گذرگاه، آنها در خاک خود مورد حمله قرار گرفته اند.

در پیروی از سیاست دیکته شده توسط ایالات متحده، بیشترین وجه کمک های بین المللی برای سوریه، به آخرین سنگر تروریست های القاعده در ادلب، در مرز شمال غربی با ترکیه سرازیر می‌شود. بدیهی است که ایالات متحده و متحدانش می خواهند از مخالفان مسلح حمایت کنند تا دولت سوریه نتواند کشور را پس بگیرد.

ایالات متحده و ترکیه نشان می دهند که نقض قوانین بین المللی چقدر آسان است. اشغال سرزمین های سوریه و حمله به حاکمیت سوریه نه در خفا بلکه در ملا عام صورت می گیرد.  نقض حقوق بین المللی در مقایسه با جلوگیری از دسترسی مردم به آب آشامیدنی و سوزاندن مزارع غلات برای ایجاد گرسنگی، دیگر مشکل به نظر نمی رسد، چرا که اعمالی مانند تحميل تشنگی و گرسنگی به مردم، نه تنها قانون، بلکه کلیه اصول نجابت و اخلاق را نقض می کند. سیاست خارجی ایالات متحده که هیچ فرصتی را برای شکایت از شکست حاکمیت قانون از دست نمیدهد، خود به مثال های پرشمار در اوج نقض قانون قرار دارد و هر فرصتی را مغتنم شمرده تا  افول را به افراط بکشد. سفیر سوریه در سازمان ملل ”جعفری“ در سخنرانی خود در شورای امنیت سازمان ملل گفت: «قوانین بین المللی مانند بره ای است که  نگهداری از آنها به عهده یک گرگ گذاشته  شده است.»

https://www.globalresearch.ca/how-usa-turkey-plunder-loot-syria-impunity/5723873

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده