نگون بخت شد!

قوه قضائیه جمهوری اسلامی در ماه ها و هفته های اخیر بطور پیگیر و روزانه در حال صدور احکام اعدام و زندان برای روزنامه نگاران، فعالان سیاسی یا معترضان دستگیر شده تظاهرات آبان 98 و دیماه 96 است. این بجز برخوردهای امنیتی و احکام هر روزه احضار و بازداشت و دستگیری فعالان اجتماعی و فرهنگی یا فشار بر زندانیان سیاسی است که جلوی انتشار اخبار آن را در شبکه های اجتماعی نتوانسته اند بگیرند. ضمن اینکه از اجرای اصل قانون اساسی درباره محاکمه زندانیان سیاسی در حضور هیئت منصفه، با آنکه بخشنامه آن هم پس از چهل سال تدوین شده نیز خبری نیست. البته از آقای ابراهیم رئیسی، رئیس این قوه که بعنوان قاضی دادگاه های مرگ در سال 1367 هزاران زندانی سیاسی را در ظرف چند دقیقه به اعدام محکوم کرد توقع برپایی هیئت منصفه برای زندانیان سیاسی رویایی بیش نیست!

در سال 1397 که ابراهیم رئیسی به ریاست قوه قضائیه منصوب شد، راه توده در تحلیلی نوشت که رئیسی و هر کس که جای او باشد دو راه بیشتر پیش پا ندارد. یا باید پا جای پای امثال آیت الله یزدی و صادق لاریجانی و شاهرودی بگذارد که در این صورت با سر به زمین می آید و به سرنوشت آنها دچار خواهد شد، یا بخواهد همتی برای پاکسازی قوه قضائیه بعنوان فاسد ترین قوای سه گانه در جمهوری اسلامی نشان دهد که در آنصورت زیر مجموعه های فاسد و وابسته به نهادهای امنیتی و مافیای ثروت آن قوه او را با سر به زمین خواهند زد. از خمیره و سابقه حجت الاسلام رئیسی معلوم بود که کار دوم از او ساخته نیست و بنابراین چاره ای جز تبدیل شدن به یزدی و لاریجانی و شاهرودی نخواهد داشت و از دو طرف خواهد خورد.

 کسانی که رئیسی را به این سمت منصوب کردند همه اینها را می دانستند. رئیسی با شرکت در انتخابات ریاست جمهوری سال 96 امیدوار بود که بتواند با پشتیبانی جناح راست حکومت به ریاست جمهوری دست یابد و آن را سکویی برای تبدیل شدن خود به رهبر آینده کند. همان کاری که احمدی نژاد با شهرداری کرد و آن را سکوی ریاست جمهوری خود ساخت. آنها که رئیسی را برای ریاست قوه قضائیه جلو انداختند کاری کردند که او با دست خود گور خود را بکند و رئیسی الحق این کار را با مهارت انجام داد.

ولی کارنامه سیاه ابراهیم رئیسی در قوه قضائیه از اسلاف خود هم پیشی گرفته است. روزی نیست که روزنامه‌ها دهها خبر از احضار، تفهیم اتهام یا بازداشت فعالان فرهنگی، سیاسی، مطبوعاتی منتشر نکنند. از نمایندگان مجلس مانند پروانه سلحشوری یا محمود صادقی که بابت سخنرانی‌های خود در دوران نمایندگی احضار شده‌اند، یا عضو شورای شهر شیراز که به دلیل انتقاد از قوه قضائیه بازداشت شده، تا کارگردانی که به جرم عدم شرکت در جشنواره فجر به سه سال زندان محکوم شده یا پژوهشگری که بدلیل نوشتن مقاله در حوزه کارگری به زندان افتاده، یا بازیگر سینما که توئیت او موجب باصطلاح تشویق اذهان عمومی شده، تا دانشجویانی که به اتهام همبستگی با قربانیان هواپیمای اوکراینی که با موشک سپاه سرنگون شد یکی پس از دیگری روانه زندان‌ها شده‌اند، یا اعضای فلان جمعیت خیریه که ناگهان نفوذی و جاسوس از آب درآمده‌اند، یا جوانان و ورزشکارانی که به دلیل شرکت در تظاهرات به اعدام محکوم شده اند و ... این تازه غیر از نام دهها تن از فعالان مدنی، وکلا، زنان، فعالان محیط زیست است که هر روزه شبکه‌های اجتماعی از بازداشت و محکومیت آنها خبر می دهند.

شتاب در بگیر و ببند و صدور احکام فله‌‌ای و نجومی برای جرائمی که در واقع اصلا جرم نیست و اجرای وظیفه شهروندی و مدنی است در نقطه مقابل مرخصی‌ها و تسهیلاتی است که برای زندانیان اقتصادی فراهم می شود. تقریبا همه زندانیان مفاسد اقتصادی اکنون از زندان‌ها آزاد شده و به اصطلاح در مرخصی هستند و معدودی که همچنان در زندانند در سوییت‌های لاکچری مشغول خوشگذرانی و انجام معاملات اقتصادی و صادرات و واردات هستند و در حقیقت بر زندان و زندانبان حکومت می کنند. وضع بسیاری از آنها و اینکه در کجا هستند هم اصلا روشن نیست.

کارنامه ابراهیم رئیسی در بگیر و ببند و زندان و صدور حکم اعدام برای زندانیان سیاسی در کنار سخنان مضحک اخیر او درباره مخالف بودن جمهوری اسلامی با ذات فساد یا سرنوشت دادگاه اکبر طبری که با جنجال تبلیغاتی "مبارزه قاطع قوه قضاییه با فساد" آغاز شد و با قتل قاضی منصوری توسط زیر مجموعه های قوه قضاییه در سکوت خاتمه یافت، تکلیف رئیسی را که برای مدتی کوتاه بخشی از مردم حداقل مبارزه او با فساد را جدی تلقی کرده بودند فعلا روشن کرد و به این ترتیب گردانندگان پشت صحنه نظام توانستند با آشنایی با ماهیت محافظه کار و خشونت طلب وی در یک بازی ماهرانه بخت رهبری را از او بگیرند.

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده