"فرزاد فروزنده"

با نزدیکتر شدن به زمان برگزاری انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در ۳ نوامبر (۱۳ آبان) استراتژی تیم انتخاباتی ترامپ در برابر رقیب دموکراتش «جو بایدن» آشکارتر میشود. در چند هفته ی گذشته تیم انتخاباتی ترامپ شعار «صلح» در برابر «خشونت» را کانون مبارزه ی انتخاباتی خود کرده است. آنها احیاء «نظم و قانون» و دفاع از «صلح» را دفاع از آمریکا و شیوه ی زندگی آمریکایی در برابر «خشونت» بیگانگان معرفی میکنند. این «بیگانه» که گویا کمر به نابودی رسم و شیوه ی آمریکایی بسته مهاجران، معترضان به خشونت نژادی و پلیس، و هر گونه ایده یی با رنگ و بوی ترقیخواهی و چپگرایی است. دولت و تیم ترامپ حتی کوشیده اند تا حزب دموکرات را حزبی آنارشیست و چپ افراطی معرفی کنند. پایگاه اجتماعی حزب دموکرات به دلیل چرخش به راست گام به گام و سیاستهای راستگرایانه اش رفته رفته سست تر شده است و کسان بیشتری که پیشتر به این حزب رای میدادند اکنون ترجیح میدهند در خانه بمانند تا پای صندوق رای بروند و همین خود این حزب را در برابر اینگونه حملات آسیب پذیر کرده است.

دست یازیدن به شعار دفاع از «صلح» و احیای «نظم و قانون» در مبارزات انتخاباتی مقوله ی تازه یی نیست و ریشه های تاریخی در ایالات متحده دارد. تبلیغ این شعار بوسیله ی نامزدهای ریاست جمهوری در دوره های مختلف بیش از آنکه برای مقابله با جرم و اوباشگری باشد، دستمایه ی دفاع از هویت آمریکایی بوده است. هویتی که در طول ۴ دهه نولیبرالیسم اقتصادی زیر ضربه ی نابرابری اقتصادی فزاینده  بوده است. احیا و حفظ «نظم و قانون» پرچم کسانی شده که از قطار سریع تحولات جا مانده اند. این عقب ماندن در پی پیشرفت شگرف فن آوری و تقسیم کار اجتماعی نوین روی داده است. بطور تاریخی جامعه ی آمریکایی بیش از برابری و عدالت اجتماعی به «نظم و قانون» و «امنیت» اهمیت بیشتر داده است. از همین رو اعتراض های خیابانی چندماهه ی اخیر در عمل بیشتر بسود ترامپ است که با شعار احیا «نظم و قانون» و مقابله با «خشونت» رای دهندگان را به خود متمایل کند. نمونه های تاریخی هم از این دست وجود دارد. در ۱۹۶۸ سال تظاهرات ضد جنگ ویتنام در آمریکا «هربرت هامفری» نامزد دموکراتها، «ریچارد نیکسون» جمهوریخواه و جورج والاس دموکرات پیشین (و در آن سال نامزد مستقل) رقیب هم بودند و برای تسخیر مسند ریاست جمهوری رقابت می کردند. «نیکسون» و «والاس» هر دو با شعار «نظم و قانون» به میدان انتخابات آمدند. «والاس» فرماندار نژاد پرست ایالت آلاباما و طرفدار تبعیض نژادی بود، چنانکه میگفت «جدایی سیاهان و سفید پوستان، امروز، فردا و برای همیشه»! در آن سال دموکرات ها طرفدار آشوب و خشونت معرفی شدند چنانچه امروز تیم ترامپ و هواداران او دموکرات ها را «چپ افراطی» و «شورشی» و «خشونت طلب» معرفی میکنند. «نیکسون» در آن سال با وجود آنکه رای جناح راست میان وی و  والاس تقسیم شد باز هر دو رقیب را شکست داد.

اما تمرکز بر «صلح گرایی» در پهنه ی سیاست خارجی دولت ترامپ هم بعنوان ابزاری برای انتخاب شدن دوباره ی او دنبال میشود. به رسمیت شناختن اسراییل از سوی امارات متحده ی عربی و به فاصله یی کوتاه تفاهم نامه میان بحرین و با اسرائیل در کاخ سفید و همچنین اعلام نامزدی ترامپ برای جایزه ی صلح نوبل با هدف نمایش چهره یی صلح طلب از او همه و همه کمک به انتخاب دوباره اش می کند. همزمان اعلام آغاز مذاکرات صلح میان طالبان و دولت افغانستان در قطر نیز در همین راستا و برای تقویت موقعیت ترامپ در انتخابات است. زمزمه های دوباره پیرامون بازگرداندن سربازان آمریکایی به کشورشان هم از ترامپ چهره یی «ضد جنگ» برای مخاطب مینمایاند. ضمن اینکه او در دوره نخست ریاست جمهوری اش بر خلاف بسیاری از روسای جمهور پیشین جنگ تازه یی را آغاز نکرد.

(در همین ارتباط مراجعه کنید به مقاله ای از "راشا تودی" ترجمه رضا نافعی در همین شماره راه توده)

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده