پاسخ به جنبش مردم مهم است

انتخابات میان دوره‌‌ای مجلس شورا این هفته در شرایط بی تفاوتی و حتی انزجار عمومی با مشارکت حدود 1 درصد مردم برگزار شد. بنحوی که در برخی حوزه‌ها شمار شرکت کنندگان در انتخابات از شمار دست‌اندرکاران و برگزارکنندگان پای صندوق‌ها کمتر بوده است یعنی همان‌ها هم رای نداده‌اند. بنابراین احتمالا میزان مشارکت در انتخابات مجلس یک رکورد جهانی را برجای گذاشته است و از آخرین انتخابات مصر در دوران حسنی مبارک که 9 درصد مردم مصر در آن شرکت کرده بودند هم بی رونق تر بوده است.

بخشی از این عدم مشارکت به شرائط عمومی کشور و مردم باز می گردد، بخشی به کارنامه چند ماهه اخیر مجلس کنونی و بخشی به کوشش حکومت برای بی محتوا و بی خاصیت کردن مجلس. این بخش را شاید باید از همه مهمتر دانست زیرا با وجود نارضایتی که مردم از اوضاع دارند دلیلی ندارد که این نارضایتی به عدم مشارکت در انتخابات بیانجامد. برعکس درست بدلیل همین اوضاع نابسامان مردم مایلند نمایندگانی در مجلس باشند که از حقوق آنها دفاع کنند. ولی سیاست بی خاصیت کردن مجلس و برگزاری انتخابات استصوابی سرانجام کار خود را کرد و این یکی از آخرین کورسوهای امید مردم و رابطه میان مردم و حکومت را هم قطع کرد.

اکنون انتخابات خود به یک دردسر مداوم حکومت تبدیل شده. بزرگترین بحران‌های قدرت حاکم در جمهوری اسلامی همواره با بالاترین میزان مشارکت‌ها همراه بوده است. مانند بحران انتخابات دوم خرداد، یا مجلس ششم یا انتخابات ۸۸ که بالاترین میزان مشارکت تاریخ جمهوری اسلامی را داشت و بزرگترین بحران را هم برای باند حاکم بوجود آورد. برعکس انتخابات دوم شوراها که با مشارکت‌ اندک مردم توام شد به قدرت این پیام را داد که می تواند برنامه‌های خود را بدون انتظار مقاومت جدی به پیش برد و چنین نیز کرد که حاصل آن روی کار آوردن احمدی نژاد و دست زدن به کودتا برای حفظ وی بود. بعبارت دیگر مردم در انتخابات مشارکت میکنند اما نه برای رای به نامزد حکومت. و اگر بخواهند نامزدهای حکومتی را از صندوق بیرون بیاورند مردم در انتخابات شرکت نمی کنند. در نتیجه نه تنها نامزدهای حکومتی مانند نمایندگان همین مجلس استصوابی کنونی کمترین مشروعیت و اعتباری میان مردم نخواهند داشت، بلکه مشروعیت خود حاکمیت هم بطور جدی مخدوش خواهد شد. این امر آنقدر اهمیت دارد که در انتخابات مجلس یازدهم آقای خامنه‌‌ای ضمن حمایت از رد صلاحیت‌ها، دستور داد بیماری کرونا را هم مخفی کنند مبادا که به مشارکت مردم لطمه وارد آید و بالاخره هم گناه عدم مشارکت را به گردن همان شایعه کرونا ‌انداخت.

بخاطر همین وضع و احساس خطر عدم مشارکت مردم است که ظاهرا می خواهند ریاست جمهوری را جمع کنند و بجای آن نخست وزیر بگذارند که عملی نیست چرا که مستلزم تغییر قانون اساسی است و آن هم نیاز به رفراندم دارد و اگر تخم لق رفراندم شکسته شود دیگر معلوم نیست بشود جلوی آن را گرفت. به همین دلیل کسی مسئله نخست وزیری را جدی نمی گیرد و از نظامیان و غیرنظامیان بسیاری خود را آماده انتخابات آینده ریاست جمهوری می کنند.

امروز از انتخابات ریاست جمهوری هنوز بیش از آن دور هستیم که بشود شرایط برگزاری آن و میزان و نحوه مشارکت یا عدم مشارکت مردم در آن را پیش بینی کرد. با ورود اسرائیل به منطقه خلیج فارس و اتحاد آن با امارات و بحرین و در صورتی که گشایشی در رابطه ایران و آمریکا و برجام بوجود نیاید بخت نظامیان برای انتخابات می تواند بیشتر شود و این احتمال وجود دارد که رقابتی فشرده میان سرداران در گیرد، بخصوص که روحانیت حکومتی شانس چندانی برای رئیس جمهوری ندارد. در میان نظامیان بیش از همه نام سردار حسین دهقان، وزیر سابق دفاع، به گوش می رسد. وی به دلیل سابقه وزارت با نهادهای دولتی و به دلیل مقام نظامی با بیت رهبری و شورای فرماندهان سپاه و ارتش در رابطه است.

بحث اصلی بر سر نظامی یا غیرنظامی بودن رئیس جمهور نیست، بلکه چگونه نظامی بودن مطرح است؟ احمدی نژاد غیرنظامی بود ولی هر چه بنگاه و کارخانه و صنعت در کشور بود را یکجا به سپاه داد. نظامی که می خواهد رئیس جمهور شود باید اول روشن کند که چه می خواهد بکند و نظامی بودن او چه کمکی به کشور خواهد کرد. مردم آشتی ملی در داخل و صلح و گفتگو در جهان را می خواهند. آیا این یا آن نظامی برای تحقق این خواست مردم راه حلی دارد و چه راه حلی؟ حضور نظامیان در کارزارهای انتخاباتی اگر شفاف باشد و بتواند زمینه بحث در این مسئله را باز کند، مسئله‌‌ای است که باید از آن استقبال کرد البته اگر قرار نباشد انتخابات ریاست جمهوری نیز به انتخاباتی یک درصدی تبدیل شود!

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده