راه توده                                                                                                                                                          بازگشت

 

 

انگلستان

عادت به خوردن

 سپرده طلای

کشورهای دیگر دارد

راشا تودی- ترجمه نعمت بوستانی

  

سلسله پادشاهی بریتانیا عادت ندارد پول‌ها و طلاهای به امانت سپرده شده دیگر کشورها را باز پس بفرستد. منطق این است: فقط ترسوها سپرده ها را بر می گردانند!

 انگلستان قلدرمآبانه در بالا کشیدن اموال دیگر کشورها شهره آفاق است. اخیرا دادگاه انگلیس مجدداً به اختلافات بازگرداندن طلا های ونزوئلا که در زیرزمین های بانک این کشور روی هم چیده شده اند، رسیدگی کرد و نماینده دولت در دادگاه گفت که انگلیس، مادرو رئیس جمهور ونزوئلا را به رسمیت نمی شناسد و طلاهای این کشور را به دولت وی انتقال نخواهد داد.

بله به همین سادگی و صراحت! به رئیس جمهور منتخب مردم یک کشوردهن کجی کنید و هرکسی را که  منصوب کردید به او قول دهید که بدهی یا سپرده شما را پس می دهیم. فردا روزی هم معلوم می شود که سپرده های روسیه «در واقع» متعلق به یولیا ناوالنایا(همسر ناوالنی) است و روسیه هم می تواند بگوید که بدهی هایش به آمریکایی ها فقط به پرزیدنت ترامپ مربوط می شود، نه به بایدن تقلب کار. چنین منطقی در این شرایط آخرین نشانه های سقوط معنادار تجارت جهانی است.

ماریا زاخاروا، سخنگوی وزارت امور خارجه روسیه، در کانال تلگرامی به خوانندگان خود یاد آوری کرد، انگلیس تنها طلا های ونزوئلا را صاحب نشده است بلکه میلیارد ها دلارپول لیبی نیز به همین سرنوشت دچار شد. لندن به جای برگرداندن پول مردم لیبی، پس از تجاوز و مداخله ناتو، زمانی که مردم واقعاً به آن نیاز داشتند، پول‌ها را ضبط کرد. لندن پس از مدتی اعلام کرد، بهتر است این پول ها را به خانواده های قربانیان حملات تروریستی تحویل دهیم. کدام حملات تروریستی؟ در مورد هواپیمایی که در لاکربی سقوط کرد یک داستان جنجالی، مبهم و پیچیده‌ای وجود داشت. اگرچه مسیر مشخصی برای CIA روشن بود اما انگلیسی ها ادعا کردند عامل این حمله تروریستی لیبی است. حاکم فقید لیبی معمر قذافی، موافقت کرد که در ازای لغو تحریم هایی که لیبی را دچار تنگنا های اقتصادی کرده بود، به «جرم» کشور خود اعتراف کند و غرامت زیادی به خانواده های قربانیان پرداخت کرد. هر چند این اقدام به او کمکی نکرد: سر انجام او را کشتند، کشور ویران شد و انگلیس پول‌ها را بالا کشید.

ونزوئلا طلاهای خود را مانند برخی دیگر از کشورها به بانک های انگلیس سپرد. در زمان دشواری های  کرونا ویروس و تحریم ها، کاراکاس در خواست برگرداندن طلای خود را کرد. انگلیس پاسخ داد: ما رئیس جمهور مادورو را به رسمیت نمی شناسیم. از نظر ما گوایدو رئیس جمهور ونزوئلا است. این در حالی است که گوایدو حتی بر حزب خود نیز حاکم نیست. سر انجام پرونده طلاها در انگلیس برای مدت طولانی از یک دادگاه به دادگاه دیگر پاس داده می شود و در این پیچ و تاب، وکلای انگلیسی از این خوان یغما کسب در‌آمد می کنند.

در ابتدا انگلیس و ایالات متحده عدم تمایل خود را برای برگرداندن پول‌ها توضیح دادند، بدین صورت که ممکن است این پول‌ها توسط مادورو دزدیده شود! سپس دولت مادورو پیشنهاد داد تا برای خرید مواد غذایی و دارویی برای مبارزه با کرونا، پول به صورت هدفمند پرداخت شود که با این پیشنهاد هم مخالفت شد.

در ادامه ماریا زاخاروا، یاد آوری کرد، دراین موارد لیبی و ونزوئلا تنها نیستند. بسیاری از کشورها از آن جمله آلمان سعی کرد طلا های خود را از گاوصندوق های زرهی بانکداران انگلیسی و آمریکایی باز پس بگیرد. آلمان ها قانون بازگشت طلا های خود از آمریکا را تصویب کردند و به تصمیم خود رسمیت دادند.  البته آنقدر که ارباب رنجیده نشود. هر چند که سرانجام آلمانی ها تقاضای خود را پس گرفتند و جای طلاها را در گاوصندوق های خارج از کشور مناسب دانستند!

قبلاً فقط شارل دوگل، رئیس جمهور فرانسه موفق شد طلا های فرانسه را به خانه برگرداند. او همچنین توانست از سازمان نظامی ناتو خارج شود. سرانجام حوادث 1968 بوقوع پیوست و دوگل مجبور شد از ریاست جمهوری استعفا دهد و فرانسه به ناتو بازگشت و طلا ها به لندن برگردانده شد. چینی ها نیز موفق به برگرداندن شمش های طلای خود نشدند وبجای آن میله های طلاکاری شده‌ ای را تحویل گرفتند.
انگلستان هرگز اموال کسی را بر نمی گرداند. در سال‌های نه چندان دور، 1980 انگلیسی ها دست خود را بر روی یک و نیم میلیارد دلار متعلق به ایران گذاشتند. آنها به بدهی خود اذعان می کنند اما به پس دادن آن التزامی ندارند. آنها همچنین میلیون ها روبل طلا که از امپراتوری روسیه در سال 1914 به عنوان پیش پرداخت سلاح برای جنگیدن در جنگ جهانی اول دریافت کرده بودند، پس ندادند. سلاح ها به روسیه نرسید و پول نیز برگردانده نشد.

در قرن نوزدهم میلادی، انگلیسی ها اتیوپی را غارت کردند و تا به حال شاهکارهای هنری و نماد های مذهبی این کشور، به ویژه لوح های میثاق را در موزه بریتانیا نگهداری می کنند. اتیوپیایی ها تلاش فراوان به کار بردند تا اشیاء غارت شده را برگردانند اما انگلیس امتناع کرده است. آنها همچنین زیر بار بازگرداندن مجسمه های بنین به نیجریه و مجسمه های مرمر از آکروپولیس به آتن نمی روند.

در اینجا مقایسه با عمل روسیه بسیار جالب و آموزنده است. در میان غنائمی که سربازان اتحاد شوروی در سال 1945 پس از جنگ جهانی دوم از آلمان آوردند، محراب باشکوه پرگامون، وجود داشت که در زمان های گذشته توسط آلمانی ها از آسیای صغیر به سرقت رفته بود. به نظر می رسد چقدر نگران کننده است؟ اما نیکیتا خروشچف - حتی قبل از اینکه کریمه را به خاک اکراین ضمیمه کند - محراب پرگامون را به آلمان پس فرستاد. همینطور که بوم های گالری شهر درسدن آلمان را برگرداند.

روسیه تنها کشوری در جهان است که اشیاء و نماد های دیگر کشور ها را برگردانده است. در خاتمه باید گفت، انگلیسی ها و پسر عموهایشان اموال، ثروت و سپرده های دیگرکشور ها را به صاحبان اصلی بر نمی گردانند. آنها ترسو نیستند بلکه دزد های همه دوران ها می باشند!

 

https://russian.rt.com/opinion/886966-shamir-kaddafi-maduro-dengi-

velikobritaniya-bank

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 




 



 

 

        پیج فیسبوک راه توده

 

 

 

                        راه توده شماره 796  - 6 مرداد 1400

                                اشتراک گذاری:

بازگشت