اعتراضات در خوزستان که از اهواز آغاز شد و بتدریج به سوسنگرد و دیگر شهرهای آن استان و سپس به لرستان و آذربایجان کشید می رفت که با طرح مجلس در محدود کردن اینترنت که میلیون ها شغل را در کشور نابود می کرد به یک بحران سراسری تبدیل شود. حکومت در بحران خوزستان به همان روش های همیشگی با شدت کمتر و بیشتر متوسل شد. انکار بحران، انداختن آن به گردن رسانه های بیگانه، قطع اینترنت، کشف گروه های تکفیری در تظاهرات، ادعای مسلح بودن تظاهر کنندگان و اعزام گروه های سرکوب، وصل کردن آن به کشورهای خارجی، تهدید و اعمال خشونت علیه مردم و سپس سخنانی نظیر ادعای آقای خامنه ای که نارضایتی و تظاهرات مسالمت آمیز حق مردم است و ....

این ادعا که شمار تظاهر کنندگان کم بود و یا هست نیز یک خودفریبی حکومتی است. چرا که کافی است مردم بیم از سرکوب و تیراندازی و دستگیری و زندان نداشته باشند تا هر یک از این تظاهرات چند صد نفره به چند صد هزار نفره در خیابانها تبدیل شود. حکومت خود نیز این را میداند و به همین دلیل به مانورهای انتظامی و نظامی، بستن راه ها و خیابانها و چنگ و دندان نشان دادن در همان ابتدای هر تظاهراتی متوسل می شود. اگر غیر از اینست و میخواهند بدانند چه شماری از مردم از حکومت ناراضی و حاضر به تظاهرات خیابانی اند، بساط سرکوب را از سطح شهرها جمع کنند و مثل شاه با هلیکوپتر برفراز شهرها و در راس آنها از تهران پرواز کنند تا جمعیت را به چشم ببینند. در غیر اینصورت خود را فریب داده اند، چنان که حداقل از سال 88 تاکنون چنین کرده اند.

اکنون همه می دانند که بحران های پیاپی برآمده از سیاست چند دهه حکومتی و ناشایسته سالاری و رانت خواری و دخالت رهبر و بیت رهبری در همه امور ریز و درشت کشور و مقابله با هر گونه تلاش برای بهبود و اصلاح است که نتیجه آن نه تنها ناامید کردن مردم از امکان اصلاحات شده بلکه عملا امکان اصلاح را هم منتفی کرده است. ناامیدی مردم از امکان اصلاحات برخاسته از یک گمان و خیال نیست، برآمده از تجربه زندگی آنها در همه عرصه هاست و نه فقط در فضای سیاسی. اصرار بیت رهبر بر حذف مردم و بر صدر نشاندن ناشایستگان و چاپلوسان و حاکم کردن باندها و مافیاها بر زندگی مردم عملا امکان نقد و اصلاح برنامه ها را سلب کرده و اجازه حل آنها را نمی دهد. در نتیجه هر مشکل نسبتا کم اهمیت یا دارای راه حل، حامل این ظرفیت بالقوه است که در طول زمان به یک بحران وسیع و همه جانبه ختم شود و اکنون این زمان رسیده است.

در حالیکه همه شواهد نشان می دهد که موج بحران ها و اعتراض ها همچنان در راه است حکومت به همان روش های قدیمی خود متوسل می شود که بتدریج اوضاع را خطرناک تر می کند. در جریان اعتراضات 96 هم مدتی مقامات حکومتی از اینکه جا و مکانی باید به اعتراضات اختصاص داده شود داد سخن می داند ولی به محض اینکه تظاهرات آرام شد، سیاست بگیر و ببند و زندانی کردن تظاهرکنندگان را اجرا کردند و خبری از آن جا و مکانی که قرار بود به تظاهرات مسالمت آمیز مردم اختصاص داده شود نشد. همین وعده ها در جریان شورش بنزینی سال 98 تکرار شد با این تفاوت که این بار عده ای را نیز به اتهام شرکت در آن شورش اعدام کردند. سیاستی که موجب خشونت آمیز شدن هرچه بیشتر تظاهرات آینده خواهد شد و رفتن به مقابله با مردمی خواهد شد که وعده های حکومت را باور نمی کنند و گمان می کنند که انتقام و اعدام در انتظار آنهاست و چیزی برای از دست دادن نخواهند شد.

آنچه این بار در اعتراضات و شورش مردم خوزستان چشمگیر بود همدردی فوری سراسری در کشور بود. نه تنها روشنفکران و هنرمندان و اساتید دانشگاه ها و وکلا و پزشکان و غیره شجاعانه از این اعتراض ها حمایت کردند بلکه مردم بسیاری از شهرها، بویژه در لرستان و آذربایجان نیز به حمایت از خواست های مردم خوزستان به میدان آمدند. این نشان می دهد که با وجود همه کوششی که حکومت برای ایجاد و غلبه تفرقه میان ملیت ها و قومیت ها و خلق های مختلف کشور ما انجام می دهد، این موضوع که مردم سرزمین ها و استان های مختلف کشور ما دارای سرنوشت مشترک و اشتراک منافع اقتصادی و سیاسی هستند در آگاهی عمومی همچنان زنده و نیرومند است و این شاید بزرگترین دستاورد و امیدوارکننده ترین بخش اعتراض های خوزستان باشد. وحدت ملی در کشور ما درون همین اعتراض های مشترک است که شکل می گیرد و تقویت می شود. همانطور که 100 شهر کشور در جریان اعتراض های 96 و 98 سرنوشت مشترک یافتند. این همبستگی ملی دربرابر تلاشی است که حکومت و بخشی از کشورهای خارجی برای نفوذ در این اعتراضات و به انحراف کشیدن آن انجام می دهند. در هر جنبش اعتراضی مردم مسئله اصلی و هدف اصلی باید پشتیبانی و تقویت این وحدت و همبستگی ملی در برابر تفرقه و چند دستگی تحمیلی و ضدملی حکومت باشد!

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده