جو بایدن در برنامه مبارزات انتخاباتی خود پیشنهادی را ارائه کرد که کاملاً مورد توجه رای دهندگان قرار نگرفت. او ادعا کرد نقشه های ژئوپلیتیکی جهان را بر مبنای دمکراسی تغییر میدهد. دیپلماسی آمریکایی در هفته‌های اخیر تلاش کرده است تا گستاخی بیش از حد آشکار این رویکرد را مخفی کند.

چگونه می توان از فضایل دموکراسی در حضور"رودریگو دوترته" و " ژایر بولسونارودو" اقتدار گرا تجلیل کرد؟.چگونه میتوان رویدادها در برزیل را نادیده گرفت و فراموش کرد؟ این شامل تایوان نیز میشود. ماجرایی واقعی علیه چین، که هرگز از ایده ادغام مجدد جزیره جدایی طلب در مجموعه خود دست برنداشته است. تایوان از سال 1949 یک کشور دوفاکتو بوده است، اما توسط سازمان ملل متحد بر اساس اصل "چین واحد" به عنوان یک کشور به رسمیت شناخته نشده است .

واشنگتن در اوایل این هفته بازی‌های المپیک زمستانی پکن را که در فوریه 2022، برگزار خواهد شد  بطور رسمی "بایکوت دیپلماتیک" کرد. این چه معنایی دارد؟

جو بایدن از زمان روی کار آمدن، لحن تهاجمی خاصی را در"ویراژ استراتژیک" که توسط باراک اوباما، معروف به «محور آسیایی» اتخاذ شد بود در پیش گرفت.

 نخبگان آمریکایی پیامدهای شکست‌های شدید جنگ‌های بوش و ظهور چین را تجربه کردند. آنها آگاه هستند که چین به لطف ارتقای مدل توسعه خود،  دیگر مانند اوایل دهه 1990 به نقش خود به عنوان  «کارگاه تولید جهان» قانع نیست. چین همچنین برای نوسازی ارتش خود سرمایه گذاری زیادی کرده است. با این حال، توانایی های آن هنوز کمتر از ایالات متحده است.

 پکن تنها یک پایگاه در خارج از مرزهای خود درکشور جیبوتی دارد، درحالی که ایالات متحده  تقریباً 750 پایگاه در 80 کشورجهان دارد. از دهه گذشته، دریای چین، به جای خلیج فارس، به مرکزثقل سیاست خارجی ایالات متحده تبدیل شده است. به همین دلیل جو بایدن از لحظه ورود به دفتر بیضی شکل در کاخ سفید، بر دموکراسی و وضعیت تایوان پافشاری می کند. واشنگتن ازنقطه ضعف چین اگاه است. ایالات متحده در تلاش است تا با متحدان خود مواضع خود را در جهان تقویت کند.

از ماه مارس، گفتگوی چهارجانبه برای ایمنی پس از سال ها خواب خرگوشی دوباره احیا می شود و علاوه بر ایالات متحده، ژاپن، هند و استرالیا، سه بازیگر اصلی در منطقه هند و اقیانوس آرام گرد هم می آیند. قرارداد زیردریایی و تحویل  فناوری نیروی محرکه هسته ای به استرالیا توسط ایالات متحده و بریتانیا این اتحاد را "محکم تر" می کند.

فیلیپ گلوب تحلیل می‌کند: «ایالات متحده نمی‌خواهد با قدرت چین با جنگ مقابله کند، اما  در تلاش است تا با ایجاد ائتلاف‌های کوچک یا بزرگ با چین مقابله کند.» اجلاس" دموکراسی" توسط جو بایدن به عنوان یکی ازتلاش های او برای مقابله باچین پیش بینی شد.

فرانسه از منطق تقابل فاصله گرفته است، زیرا میداند  چین قلب روابط بین المللی قرن حاضر است.

فیلیپ گلوب معتقد است: ما دو بلوک ـ رو در روـ و در مقابل  هم  نداریم. بدون شک واشنگتن مایل است که بقیه جهان را حول تلاش خود برای حفظ رهبری جهانی خود جمع کند. اما بازیگران «متوسط» علایق  ومنافع خاص خود را دراین زمینه در نظر دارند.

تصمیم دولت بایدن برای دعوت نکردن ترکیه، ارتش دوم ناتو، به نشست دموکراسی، نوعی توانمندسازی دیپلماسی اردوغان را نشان می‌دهد که در واشنگتن از این توانمندی چندان استقبال نشده است.

سیاست آلمان با دیپلماسی آتلانتیک مترادف است زیرا از نظر اقتصادی نیز به شدت به چین وابسته است .در آسیای جنوب شرقی، وضعیت برای کشورهای این منطقه که نمی توانند به طور کامل در کنار یکی از دو قدرت بزرگ درگیر رقابت باشند، ناراحت کننده است. بنابراین، ویتنام، متحد ممتاز جدید ایالات متحده نیز به این اجلاس دعوت نشد. در حالی که وضعیت ژئوپلیتیک جهانی در الگوی "بلوک در برابر بلوک" قرار نمی گیرد، اما  خطرات ان وجود دارد و  کمترنیست .

مجلس نمایندگان ایالات متحده یک بودجه نظامی بی سابقه 768 میلیارد دلاری را تصویب کرد (تنها 70 دموکرات با آن مخالفت کردند)، در حالی که چین به طور پیوسته بودجه خود را (7 درصد در سال 2021) افزایش می دهد تا در ناوگان دریای خود سرمایه گذاری کند. چین و روسیه برجسته ترین غایبان در این نشست بودند.

آیا استراتژی ایالات متحده می‌تواند موجب اتحاد قوی تر مسکو با پکن شود؟

در این بازی سه جانبه، مسکو از سال 2019 به همراه پکن در گشت‌زیی منظم، تمرین‌ها و مانورهای دریایی و پروازهای هوایی در اقیانوس آرام نزدیک سواحل ژاپن و کره جنوبی شرکت کرده است. اهمیت چنین مانورهای مشترک بسیار فراتر از نشان دادن نزدیکی مواضع سیاسی است.

این شیوه  برای نشان دادن قدرت در رویارویی با حریف "امریکا" است. نیروهای ایالات متحده در سراسر جهان پراکنده هستند، در حالی که نیروهای روسیه و چین در اروپا و اقیانوس آرام متمرکز شده اند.

"واسیلی کاشین"، کارشناس روابط چین و روسیه، در روزنامه "کومرسانت" تحلیل می کند، مزیت طبیعی نیروهای چین و روسیه در این است که در مناطقی واقع شده اند که صحنه اصلی درگیری جدید است. از این منظر، چندین اتحاد چند جانبه، که توسط چینی ها و روس ها آغاز شده، پدیدار گشته است. سازمان همکاری شانگهای، سازمان پیمان امنیت جمعی و یک سازمان غیررسمی دیگر بنام "کریپ" (چین، روسیه، ایران، پاکستان). بعلاوه به نظر می رسد شکلی از درک ضمنی این کشورها  نیز در شورای امنیت سازمان ملل متحد شتاب بیشتری می گیرد. به نظر ایگور دلانوه، معاون رصدخانه فرانسوی- روسی حمایت مسکو ازچین سنجیده و متعادل است. هدف مسکو تحت فشار قرار دادن دولت آمریکا برای مذاکره درباره اختلافاتش در اروپا و کاهش فشاراعضای آتلانتیک شمالی بر روسیه است. اما این دو شریک رقابت هایی را نیز تجربه می کنند!

در آسیای مرکزی، سرمایه گذاری های اقتصادی چین از طریق «جاده های ابریشم» به سختی مورد استقبال مسکو قرار می گیرد. در اقیانوس آرام، روسیه دیدگاهی مبهم نسبت به ادعاهای پکن در منطقه ای که اختلافات ارضی در آن درجریان است دارد. آیا واشنگتن از آن سود خواهد برد؟ در داخل و خارج دولت بایدن بحث هایی وجود دارد. این که آیا باید فشارها را برروسیه کاهش داد تا   کمی کمتر به چین نزدیک شود؟

فیلیپ گلوب نتیجه می گیرد: باید سعی کرد روسیه هم غربی باشد و هم شرقی.

  https://www.humanite.fr/geopolitique-un-sommet-pour-la-democratie-ou-contre-pekin-730658

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده