اخیراً دادگاهی در شهر مینسک (پایتخت بلاروس)، سرگئی تیخانوسکی، کاندیدای ریاست جمهوری و رهبر مخالفان حکومت این کشور را به 18 سال زندان محکوم کرد. اعضای ستاد انتخاباتی وی نیز هر کدام از 14 تا 16 سال حبس گرفتند. بدنبال محکومیت توطئه کنندگان علیه دولت بلاروس، آه و ناله هواداران خارجی و داخلی براندازان حکومت این کشور به آسمان بلند شد.

جمهوری بلاروس کشوری است مستقل و می‌توانند نظرات خود را به شکل مسالمت آمیز بیان کنند، لذا دخالت در امور داخلی کشورها به هیچ وجه پذیرفتنی نخواهد بود. اصلی که اساسی است و جنبه بین‌المللی دارد و روسیه خود از این اصل پیروی می کند. در حالیکه مداخله در امور داخلی دیگر کشورها چه بصورت تحریم های ضد بشری و یا حملات ویرانگر نظامی، جزیی از سیاست‌های تجاوز کارانه آمریکا و متحدان ناتویی این کشور، به امری کاملاً جاری تبدیل شده است.

سؤال محوری اینجاست که آیا تا به حال مداخله در امور داخلی کشورها سمت و سویی سعادتمندانه برای مردم در پی داشته است؟ قاطعانه می‌توان به این سؤال جواب رد داد.

در عرض یک شب دولتی جنایت کار با کمک نظامی ناتو در کوزوو(بخشی از یوگوسلاوی سابق)، ایجاد و خروج دسته‌ جمعی مردم از آنجا آغاز گردید و هر لحظه امکان رویارویی صرب ها و آلبانیایی تبارها را می‌توان انتظار داشت. حمله نظامی به عراق جز کشتار، تخریب، فقر و ویرانگری و حملات تروریستی نتیجه دیگری در بر نداشت. جمهوری لیبی عملاً به یک کشور مخروبه تبدیل گشته و هر بخشی از آن در ید قدرت یک دولت است. سوریه نیز با وجود حفظ حاکمیت با کمک روسیه (ایران و …) و با توجه به ویرانی زیر ساخت ها، تا رسیدن به وضعیت قبل از هجوم تروریست ها (دست پرورده غرب) زمان بسیار زیادی لازم دارد. افغانستان به مدت 20 سال دهها هزار قربانی داد و سرانجام به وضعیت فاجعه بار دیگری رسیده است که طالبان مجدداً به حکومت برگردانده شد.

بله، روسیه می‌تواند براساس پرنسیب های خود به افغانستان در صورت تقاضا، به دولت این کشور کمک بکند اما مداخله در امور داخلی آن هرگز در روش های کشور ما نبوده است.

الکساندر لوکاشنکو، فرضاً می‌توانست همانند ویکتور یانوکوویچ، رئیس جمهور اسبق اکراین، راه فرار را در پیش بگیرد و مجال دهد تا مسیر حوادث بدست آشوبگران و حامیان خارجی آن‌ ها افتاده و مقیم خانه‌ ای در شهر روستوف شود (شهری در روسیه). لذا وی راه دیگری را انتخاب کرد و بر موج تحریکات داخلی و خارجی مسلط گردید و پیروز میدان شد.

ناتوانی و ضعف یانوکوویچ، تا به حال چه هزینه هایی بر مردم اکراین تحمیل کرده است؟ هزاران نفر در دنباس (دونستک و لوگانسگ)، کشته و زیر ساخت های این مناطق نابود شدند. میلیون‌ها نفر آواره دیگر کشورها گشته اند و شبه جزیره کریمه برای همیشه از ترکیب این کشور خارج شد.

 زمانی که جمهوری سوسیالیستی اکراین در ترکیب پانزده جمهوری اتحاد شوروی بود، به عنوان انبار غله کشور پهناور شوراها شهرت داشت اما در حال حاضر به فقیر ترین کشور در اروپا تبدیل شده است. حدوداً 8 سال از حوادث و رویداد های «ارومیدان» کیف گذشته است و زندگی مردم همچنان سراشیبی سقوط را طی می‌ کند و بر کسی هم معلوم نیست که سرانجام فاجعه بار این کشور به کجا ختم خواهد شد.

رئیس جمهور بلاروس، تجربه اکراین را در برابر چشمان خود داشت، بنابر این، بر امر هرج و مرج و تسلط بیگانه بر کشور خود وقوف کافی داشت و می دانست چنانچه زمینه کار را به دست نمایندگان« ارومیدان» مینسک واگذار کند دیگر«نه از تاک نشان خواهد ماند و نه از تاک نشان»، تخریب و فروپاشی کشور، فقر و ذلت مردم و تبدیل بلاروس به عروسک خیمه شب بازی آمریکایی و در نهایت با اراده و فرمان ارباب، بلاروس ها در مقابل روس ها قرار می گرفتند، یعنی آن چیزی که اکنون در جنوب روسیه در مقابل دید همگان قرار دارد.

از دیدگاه صرفاً انسانی، برای افرادی که این روزها در بلاروس حبس های بلند مدت گرفته‌ اند می‌توان متاسف بود اما برای دفاع در مقابل به تاراج رفتن کشور و حکومت، احکامی از این دست پذیرفتنی است. در چنین شرایطی انتخاب ساده است: برخورد سخت و قاطع، یا وا دادن و سرانجام  ویرانی کشور. راه حل سومی در هیچ کشوری در جهان تا به حال مشاهده نشده است.

در ایالات متحده آمریکا نیز زمان برگزاری انتخابات ریاست جمهوری اخیر این کشور و حمله به کنگره، به یورش برندگان نان و کره و عسل تعارف نکردند بلکه پلیس تردیدی از خود نشان نداد و بروی شورشیان آتش گشود.

در هر صورت، امکان دارد هم در ایالات متحده و هم در روسیه به شرکت کنندگان ضد دولتی زمان های کوتاه تری نسبت به بلاروس، حکم حبس داده شود اما باید توجه داشت که احکام صادره، به درجه و سطح تهدید امنیت کشور مربوط می شود. تظاهرات علیه مقامات روسی و یا حتی شورش برای تصرف کنگره در واشنگتن، برای نیروهای حافظ نظم خطرناک بود در حالی که نمی‌توان باور داشت که تحرکات و یا مخالفت هایی از این دست می‌توانست پایه‌ های حکومت آمریکا و یا روسیه را متزلزل کند. حکم های داده شده در دادگاه مینسک را باید در این مقایسه‌ها سنجید.

من بر این باورم، چنانچه ادغام روسیه و بلاروس از حدی که امروز وجود دارد عمیق‌ تر می بود خطرات متوجه این کشور می‌توانست کمتر باشد. ضمن این که باید یاد آوری کرد، بلاروس یک کشور مستقل است و مقامات آن کشور هستند که تصمیم گیری می کنند.

من اطمینان دارم اوکراینی ها هر قدر فکر و مقایسه کنند که بهتر بود رهبران«ارو میدان» در سال 2014 هر کدام به 18 سال زندان محکوم می‌شدند و این کشور با توسعه هماهنگ خود به صورت پل ارتباطی بین روسیه و اروپا ادامه می‌ داد و نه مانند امروز، به عنوان یک کشور تسخیر شده توسط غرب و ضد روسیه که در حال حاضر شاهد آن هستیم.

طی سال‌های اخیر اکراین امکان توسعه موفق، اعتلای اقتصادی و سربلندی خود را از دست داد، در حالی که بلاروس با غلبه بر حوادث و پشت سر گذاشتن خطرات ویرانی کشور، از فرصت های خود جهت رشد و توسعه همه جانبه، در حال بهره گیری است.

---

یاد آوری مترجم: قبل از انتخابات ریاست جمهوی سال گذشته بلاروس، طی بازرسی از منزل سرگیی تیخانوسکی، کاندیدای ریاست جمهوری این کشور و همکار میخائیل خودورکوفسکی، میلیاردر اهل روسیه و رئیس سابق شرکت نفتی «یوکوس» مبلغی حدود یک میلیون دلار پول نقد غیر قانونی کشف شد. کمیسیون انتخاباتی بلاروس، تیخانوسکی را فاقد صلاحیت در انتخابات دانست و وزارت کشور او را به اتهام گرفتن رشوه و دیگر فعالیت های غیر قانونی، برای تحقیقات بیشتر زندانی کرد. پس از آن همسر وی سویتلانا تیخانوسکویا، در انتخابات شرکت کرد و حدود 8 درصد آرا را بدست آورد. بدنبال حوادث «میدان»ی آن زمان در مینسک تیخانوسکویا، به خارج کشور رفت و با کمک مشاوران غربی، خود را رئیس جمهور بلاروس خواند.

----

نوشته‌های داخل پرانتز() از مترجم می باشد.

https://russian.rt.com/opinion/939008-shafran-belorussiya-tihanovskii-srok

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده