روزنامه شرق در هفته های اخیر چندین مقاله در ارتباط با حزب توده ایران منتشر کرده که در حول مسئله جاسوسی و نفوذ و وابستگی دور می زند. نویسندگان این مقالات ظاهرا به استقبال تنش در روابط ایران و جمهوری اذربایجان رفته اند و می خواهند از این تنش احتمالی برای حمله به حزب توده ایران بهره گیرند. روزنامه شرق هم با انتشار اینگونه مقالات و توجیه اعدام های سال 67 می کوشد به خیال خود نظر مساعد ابراهیم رئیسی بعنوان یکی از مسئولان آن اعدام ها را جلب کند و در این فضا به حیات خود ادامه دهد. ظاهرا کفگیر استدلال های نداشته تاریک اندیشان ایرانی برای توجیه اعدام های سال 67 کاملا به ته دیگ خورده که حالا امید به تنش بین ایران و جمهوری آذربایجان برای توجیه گذشته و به راه انداختن یک کشتار تازه از توده ای ها و روشنفکران و چپ های مدافع انقلاب بسته اند و بدنبال یک 1367 تازه هستند.

اینکه سطح این مقالات فوق العاده نازل است نشان دیگری از نقشه های نازل پشت آنهاست. مثلا در یکی از این مقالات که به جاسوسی و نفوذ اختصاص دارد "جاسوسی" برادران یزدی از داخل حزب، یا نفوذ عباسعلی شهریاری و ساواک در حزب توده ایران بعنوان نمونه ذکر شده است. یا گفتگوهای زنده یاد کیانوری با مقامات آلمان شرقی برای قانع کردن آنها به پشتیبانی احزاب کمونیست از انقلاب ایران را بعنوان سند جاسوسی ذکر کرده اند. و البته همه ناراحتی از همینجاست که چرا در این اسناد چیزی پیدا نمی شود که بتوان در آن عدم صداقت توده ای ها و روشنفکران چپ مدافع انقلاب را یافت.

بنابراین اینکه روزنامه شرق و برخی تاریک اندیشانی که در آن قلم می زنند مدام از نفوذ و جاسوسی و اسناد و مشابه آنها سخن می گویند برآمده از آن است که درباره سیاست حزب توده ایران حرفی برای گفتن ندارند. می خواهند عرصه را از بحث سیاسی خارج کنند و خودشان هم می دانند که ادعای اینکه یک حزبی که علنا به مردم از نقش مثبت اتحاد شوروی در جهان سخن می گوید برای همان کشور هم جاسوسی کند موجب خنده دستگاه های جاسوسی و ضدجاسوسی در دنیاست. بنابراین، همه کوشش و تلاش بر این است که اسنادی را پیدا کنند که اگرنمی تواند جاسوسی را اثبات کند اقلا حاکی از دست داشتن آنها در یک توطئه یا لااقل سخنانی مغایر با آنچیزی باشد که به مردم ایران می گفتند. تمام اسناد نشان داد که حزب توده ایران دقیقا همان چیزی را که به مردم می گفت چون در زمینه اعتقادش به نقش مثبت و بی نظیر اتحاد شوروی در جهان، چه اعتقادش به انقلاب ایران و چه سیاست حزب همگی در همه این به اصطلاح اسناد عینا تکرار شده است. برخلاف مدافعان سرمایه داری که صد نوع حرف می زنند حزب توده ایران دو سخن متفاوت ندارد که بگوید. هر آنچه به مردم و دربرابر مردم ایران می گوید به همه دنیا نیز همان را می گوید.  

بنابراین کشاندن بحث به جاسوسی و نفوذ برآمده از شکست سرمایه گذاری سنگین سازمان سیا و اندیشکده هایی نظیر ویلسون برای یافتن خطا یا دورویی در دیدگاه ها و عقاید و نظرات حزب توده ایران و ورشکستگی سیاسی مطلق منتشرکنندگان این نظرات است. یکی از اهداف آنان نیز کشاندن توده ای ها به این بحث هاست و این درست همان عرصه ای است که نباید وارد آن شد. هرقدر آنها می خواهند توده ای ها را از بحث درباره سیاست حزب دور و کشتار و اعدام توده ای ها و مدافعان چپگرای انقلاب را تحت عنوان "نه شرقی" و جاسوسی و وابستگی توجیه کنند باید بحث را برگرداند به عرصه سیاست که در آن این مدعیان باید پاسخگو باشند.

البته این سماجت ضدتوده ای بدون نگرانی از برآمد جنبش چپ در جهان و نقش توده ای ها در آینده ایران نیست. سرمایه داری ایرانی می داند که بدون دیکتاتوری و فضای بسته نمی تواند حکومت کند و آنچه بیش از همه از آن وحشت دارد حضور آزاد حزب توده ایران است. بنابراین باید وسیله ای برای توجیه بستن دهان و کشتار توده ای ها و تکرار 67 ها پیدا کرد و منتشرکنندگان اینگونه نوشته ها هم برای آنها کار می کنند. ما نمی توانیم این سماجت در عدم بحث درباره سیاست حزب توده ایران را برآمده از علاقه به روشن شدن تاریخ بدانیم. برای آنکه مشابه این علاقه را در موارد دیگر نمی بینیم. مثلا همین چند هفته پیش و با درگذشت آقای بنی صدر رییس جمهور سابق ایران، فیلمی از ایشان منتشر شد که در آن به صراحت جبهه ملی و مهندس بازرگان را متهم می کرد که او را تشویق به کودتا کردند و حتی مدعی شد که مهندس بازرگان روز تظاهرات جبهه ملی "صبحش خانمش را فرستاده بود پیش همسر من که بعدازظهر مجاهدین می‌آیند با ۷۰هزار ‏مسلح". ما کاری به این نداریم که این سخنان تاچه اندازه درست است یا نیست و این چیزیست که باید تاریخنگاران با بررسی همه ابعاد مسائل آن روزها روشن کنند. مسئله این است که اگر بجای مثلا جبهه ملی یا مهندس بازرگان نام حزب توده ایران بعنوان مشوق کودتا رفته بود الان یقینا روزنامه شرق چند صد مقاله و سرمقاله و عنوان نخست خود را به آن اختصاص داده بود چنانکه در موارد مشابه که هیچ نسبتی با هم با چنین اتهامتی ندارد انجام داده است. بی‌بی‌سی احتمالا دهها برنامه به عبارت دیگر و صفحه سوم و چهارم و جلسات و گفتگو و مصاحبه درباره آن ترتیب داده بود.

می توان این بی تفاوتی و گذشتن از کنار مسئله ای به این اهمیت را ناشی از جدی نگرفتن امثال روزنامه شرق به نقش مثلا جبهه ملی یا مهندس بازرگان در آینده ایران دانست که ظاهرا از نظر آنان با نقشی که حزب توده ایران در آینده ایران خواهد داشت قابل مقایسه نیست که شاید درست باشد یا نباشد. شاید هم دلیل آن باشد که آنها قتل عام نشده اند. اگر هواداران بازرگان یا جبهه ملی هم مانند توده ای ها و روشنفکران و زحمتکشان چپ مدافع انقلاب قتل عام شده بودند الان روزنامه شرق این را هم بعنوان سند می آورد که آن را هم توجیه کند. ولی حداقل چیزی که این سکوت نشان می دهد آن است که هیچگونه علاقه ای به روشن شدن تاریخ در اینگونه مقاله نویسی های مشمئزکننده ضدتوده ای وجود ندارد واگرنه چند خطی هم درباره این سخنان آقای بنی صدر نوشته می شد که بی گمان هم اگر نوشته شود درچارچوب تکذیب و رد آن سخنان است و نه پیگیری و روشن کردن آن.

اینگونه مقاله نویسی ها و تبلیغات چندش آور همان نقشی را بازی می کند که تبلیغات ضدتوده ای در زمان شاه بازی کرد. یعنی مانع از فراموش شدن نام حزب می شود و این همان جنبه ای است که باید روی آن تکیه کرد ولی جهت آن را تغییر داد. یعنی باید مسئله انقلاب و سیاست حزب در دفاع از انقلاب و کشتار و اعدام توده ای ها بعنوان پیگیرترین مدافعان انقلاب را برجسته کرد. جامعه ایران اکنون در یک دوراهی بازگشت از انقلاب یا تمام کردن و به کرسی نشاندن دستاوردهای آن در این مرحله است. هرقدر نویسندگان و منتشرکنندگان اینگونه مقالات اسیر خیال به بازگشت به گذشته هستند باید برای پیشبرد و مستقرکردن دستاوردهای انقلاب 57 تلاش کرد. همه چیز نشان می دهد که مردم این را می خواهند و می خواهند انقلاب 57 به نتیجه رسد و دستاوردهای آن تثبیت شود. مشارکت توده ای ها در این کارزار بهترین پاسخ به تاریخ و به تاریک اندیشان ضد توده ای است.

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده