امریکا معتاد

به تولید و درآمد

خشخاش افغانستان شده

راشا تودی- آزاده اسفندیاری

رهبران آمریکا به نوبت و بنا بر عادت، از خروج نیروهای نظامی خود از افغانستان خبر می دهند. قول و قراری که ده‌ ها بار تکرار شده است. اخیراً نیز جو بایدن، رئیس جمهور جدید امریکا، از وعده نا معلومی برای خروج سربازان آمریکایی خبر داد. وعده‌ ای که وی زمانی در مقام معاون ریاست جمهوری  بر زبان رانده بود. چنین اظهاراتی به مانند آن است که سفره عقد حاضر اما داماد غیب شده باشد.

سلف هزار چهره بایدن، دونالد ترامپ، ماه فوریه سال 2020، قول عقب نشینی نیروهای آمریکایی را تا اول ماه مه 2021 داده بود. یعنی آمریکایی ها یک سال و سه ماه فرصت داشتند تا چمدان ها را بسته و خاک افغانستان را ترک کنند. حال بایدن، خبر می‌دهد، زمان کافی نیست و ما به وقت بیشتری نیاز داریم. او یک چارچوب زمانی معینی را ارائه نمی دهد و می گوید: «هنوز باید صبور باشید».

سال گذشته و بر اساس توافق با طالبان، از نیروهای آمریکایی کسی کشته نشد. چرا که قرار بود ظرف یک سال، نظامیان آمریکا از افغانستان عقب نشینی کنند. کشتار نظامیان رژیم کابل و مردم غیر نظامی ادامه پیدا کرد اما به آمریکایی ها مهلت داده شد تا بدون تلفات و درگیری نظامی این کشور را ترک کنند.

افغانستان منبع عظیم تولید مواد مخدر ارزان‌ قیمت است. برای آمریکا و نیروهای وابسته، تجارت این مواد، میلیاردها دلار درآمد زایی می کند. محصولات مواد مخدر از پایگاه هوایی بگرام افغانستان توسط هواپیماهای نظامی آمریکایی به پایگاه باند استیل، در کورزو منتقل و از آنجا به بازار اروپا منتقل می شود.

از این تجارت صدها میلیارد دلاری، به مردم افغانستان و به مردم ایالات متحده سهمی نرسیده است و نخواهد رسید. در عوض، مالیات دهندگان آمریكایی تا به حال بیش از یك تریلیون دلار در کیسه بی انتهای افغانستان ریخته اند. همه « هدایای» آمریکا به جیب رشوه گیران كابل رفت و مردم افغانستان نیز از این خوان یغما نصیبی نبرده اند.

از زمان آشغال افغانستان در سال 2001 ، مردم این کشور، جدا از دادن کشته و معلول و تحمل عواقب جنگ، در سراشیبی فقر هم گرفتار آمده اند. علاوه بر مواد مخدر، مردان جوان این کشور در دسته های هزاران نفره، در حال فرار به ایران و یا اروپا می باشند. آن‌ها برای رهایی از فقر و درماندگی راه فرار از کشور خود را در پیش می‌گیرند و حتی حاضر نیستند به ارتش کابل بپیوندند. جوانان افغانستان، تمایلی به مرگ در دفاع از اربابان مواد مخدر و آمریکایی ها ندارند. به همین مناسبت می‌ توان انگیزه ترک کشور خود از جانب آن‌ها را درک کرد.

ژنرال میلر، فرمانده نیروهای نظامی ایالات متحده و ناتو در افغانستان می گوید:« او ماه مه تاریخی است جدی». طالبان، عقب نشینی نیروهای آمریکایی را تا اول ماه مه، جدی تلقی کرده اند و اگر عقب نشینی انجام نشود، اشغالگران همچنان می توانند خونریزی کنند. اگر چه هنوز فقط 3 هزار سرباز آمریکایی در افغانستان حضور دارند اما از طرف دیگر، 30 هزار مزدور و 10 هزار سرباز از دیگر کشور های عضو ناتو در این کشور وجود دارند. نشریه The New Yorker, با اشاره به گفته های ژنرال میلر می نویسد، اگر سیاستمداران اراده کنند، هنوز فرصتی برای ترک سریع و بدون وحشت از افغانستان وجود دارد اما برای اجرای تصمیم اراده ای لازم است تا هر چه سریع‌ تر اقدام شود: اصراری بر حفظ دموکراسی غربی و ارزش‌های آمریکایی در کابل نیست، بگذارید افغانها در باره این مسائل خود بفهمند و تصمیم بگیرند.

طرفداران ماندن نیروهای نظامی خارجی در افغانستان بر این عقیده اند که در صورت عقب نشینی، به حقوق زنان افغانستان و اقلیت های جنسیتی لطمه جدی وارد خواهد شد و دولت منصوب شده توسط امریکا در کابل به ناچار سقوط خواهد کرد اما طرفداران خروج ارتش بیگانه می گویند: « این به ما ربطی ندارد».
روسیه از تلاش ها برای دستیابی به یک توافق و سازش در افغانستان حمایت می کند. چرا که به نفع روسیه است تا افغانستان یک کشور آرام، صلح آمیز و مرفه باشد، به طوری که « تروریست های اسلام گرا» نتوانند از قلمرو آن کشور به آسیای میانه وارد شوند و از آنجا به روسیه نفوذ کنند.

بد بین ها می گویند، احتمال حضور نظامیان آمریكایی به نفع روسیه است. آنها بر این باورند، بدون حضور آمریكایی ها در افغانستان، اسلام گرایان به سرعت به شمال این کشور رفته و می‌توانند از مرزها عبور  كنند. بهتر است بگذاریم سربازان آمریکایی در افغانستان بمیرند تا سربازان ما در ولگا و قفقاز کشته نشوند. قطعاً این افراد بدبین اشتباه می کنند: نیروهای اشغالگر آمریکایی از قبل انتقال هزاران جنگجوی « دولت اسلامی داعش» را از سوریه و عراق به افغانستان انتقال داده‌ اند تا رفتن آن‌ها به نزدیکی مرزهای روسیه را تضمین کرده باشند. طی مدت زمانی چند، انتقال تروریست ها توسط هواپیماهای ترابری آمریکایی انجام شده است. هم اکنون طالبان با رژیم کابل و نیروهای ناتو می جنگند و تا به حال هنوز پیروز میدان است. بدون آمریکایی ها، احتمال صلح داخلی در افغانستان وجود دارد و احتمال شکست یا سرکوب عناصر داعش توسط طالبان، نیز افزایش خواهد یافت. چنانچه آمریکایی ها می خواهند به تجارت مواد مخدر ادامه دهند و در کوه های افغانستان کشته شوند به آنها مربوط می شود. جنگجویان طالبان آمادگی مقابله با آنها را دارند.

سر انجام تصمیم بایدن، به ماندن در افغانستان، جای تعجبی ندارد، چرا که این حضور در تار و پود سیاست خارجی تهاجمی جدید آمریکا قرار دارد.

 آمریکایی ها، هم برای فشار بر آسیای میانه، روسیه و هم برای فرصت حمله نظامی به ایران از شرق افغانستان، به ماندن در این کشور نیاز دارند. این تصمیم از ویژگیهای اصلی دوره بایدن است که  تن ندادن به مذاکره یکی از جلوه‌های آن می باشد.

https://russian.rt.com/opinion/846272-shamir-ssha-afganistan-voennye-baiden

        پیج فیسبوک راه توده