هیچ نیروی واقعا ملی در ایران، مخالف اتمی شدن کشور نیست. حتی اگر آزمایش اتمی در ایران انجام شود. آنچه که مورد مخالفت است سیاست ماجراجویانه و مداخله جویانه حکومت که راه را برای سنگین ترین تحریم و فشار بر مردم ایران هموار کرد.

وجه تمایز بسیار مهم دیگری که حساب جمهوری اسلامی را از کشورهائی مانند ونزوئلا، کوبا و حتی کره شمالی جدا می کند، سیاست های اقتصادی در داخل کشور است. سیاست هائی که همسوئی کامل دارد با اصلی ترین نهاد رهبری اقتصاد امپریالیستی در جهان. یعنی دو نهاد بانک جهانی و صندوق بین المللی پول. حاصل این همسوئی، چنان اختلاف طبقاتی و فقری را در ایران بوجود آورده که در تاریخ کشور سابقه نداشته است.

از دیگر تفاوت ها و در واقع ضعف های بزرگ جمهوری اسلامی در مقایسه با کشورهای یاد شده در بالا، حاکمیت یک اقلیت برای تامین منافع یک اقلیت است که در شکل استبداد کنونی خود را نشان میدهد.

نکته بسیار مهم دیگر، سیاست تبعیض آمیز قومی و مذهبی حاکم بر جمهوری اسلامی است. از یکسو مقابله با اقوامی که بخش بسیار مهمی از آنها سنی مذهب اند و سرکوب مضاعف می شوند و از سوی دیگر مقابله فرهنگی و تحمیل محرومیت های اقتصادی به این اقوام .

و از نکات انکار ناپذیر دیگر، بی اعتنائی و عدم حمایت و پشتیبانی اکثریت مردم ایران از برنامه های اتمی جمهوری اسلامی است. نه به این دلیل که با اتمی شدن کشور مخالف اند، بلکه به این دلیل که اوضاع بشدت بحرانی کنونی کشور، سرکوب، استبداد، پشت کردن به آرمان های واقعی انقلاب 57 و سلطه ارتجاعی ترین بخش مذهبی بر حاکمیت و حکومت نظامی و امنیتی کنونی را محصول فعالیت اتمی جمهوری اسلامی میدانند و غرب و در راس آن امریکا نیز با آگاهی عمیق نسبت به این درک و دریافت مردم و رشد نارضائی ها، بر تحریم ها پافشاری کرده و آن را گسترش داد.

چنین حکومتی، حتی اگر به بمب اتم هم مجهز شود، در داخل شکم خود مخرب ترین مین انفجاری و چاشنی کشیده را حمل می کند و امنیت آن نه از خارج – چنان که کره شمالی و یا ونزوئلا و حتی کوبا را تهدید می کند- بلکه از داخل تهدید می شود. اینست آن نقطه ضعف بزرگی که حاکمیت هم میداند اما با ادامه سرکوب و گسترش فضای امنیتی از یکسو و سرعت بخشیدن به فعالیت های اتمی اش تصور می کند از این پل به سلامت خواهد گذشت.

        پیج فیسبوک راه توده