من بعنوان ناظر و فعال پرشور ترین انتخابات در جمهوری اسلامی که اکنون چند سالی است برای یک دوره عالی تحصیلی در امریکا بسر می برم و از نزدیک شاهد دو انتخابات منجر به روی کار آمدن ترامپ و سپس روی کار آمدن بایدن بوده ام، این نظر را درباره کارزار انتخاباتی کنونی در ایران دارم.

تا روز انتخابات چند روزی بیشتر باقی نمانده و هنوز بسیاری از مردم و اصلاح طلبان بر سر دوراهی رای «آری» یا «نه» مانده اند. اگر کسانی را که در اتاقهای کلاب هاوس با هم به گفتگو و گاه جدل و اتهام پراکنی به هم مینشینند، نمونه یی آماری - هر چند نه کاملا دقیق و علمی - از جامعه ی ایران فرض کنیم تردید بر سر مشارکت در انتخابات و «چه کنیم؟» را باید بازتابی از بطن جامعه دانست. این تردید از زنجموره و آیه ی یاس خواندن بر سر ذبح جمهوریت تا سرزنش اصلاح طلبان و متهم کردنشان به مقابله با نظام و ایجاد فضای بی اعتمادی میان آنها و حاکمیت و در نتیجه، کشاندن کار به امروز رخ نموده است. شدت بلاتکلیفی شکلی نوستالژیک هم یافته، آنچنانکه در اتاقی جمعی خاطرات تلخشان را از کودتای ۸۸ و آنچه در خیابانها و در زندانها به سر بسیاری از ما رفت، اندوهناک و گاه با صدایی بغض آلود با هم به اشتراک گذاشتند. این واکنش ها در خود پیامی دارد، اینکه مردم نمی خواهند وضعیت موجود را بپذیرند. مهم نیست این انکار شکل اتهام زنی و پرخاش به هم یا افسردگی و مرور گذشته و یا صدور بیانیه ی تحریم به خود بگیرد. مردم ناراضی اند و در وضعیتی منتظر به سر می برند. منتظر تا راهی پیش پایشان گذاشته شود.

هر چه به روز انتخابات نزدیکتر می شویم این حالت انتظار و تقلا برای رها شدن از آن، خود را در تغییر رای و آری به مشارکت این یا آن شخصیت اصلاح طلب و نیز مردم نشان میدهد. بی درنگ پس از فراخوان خاتمی، کروبی و دیگران هم به میدان آمدند. ابطحی حرف خود را پس گرفت. بسیاری در کلاب هاوس گفتند از استدلال این یا آن دوست و آشنای خود قانع شدند و رای خواهند داد.

معلوم نیست که تحریم انتخابات حتی اگر اکثریت مردم هم یکپارچه چنین کنند فردای تحریم چه چیز به همراه دارد. این «نه بزرگ» تحریم چه چیز را تغییر میدهد؟ گوشی در آنسو برای شنیدن «نه» هست؟ این «نه»یی به حاکمیت است یا در واقع پژواک منیتی است که سیاست را با لجاجت آمیخته و چون کاندیدای مطلوبش از سد شورای نگهبان نگذشته پس رای نمیدهد. میدان سیاست اما، میدان ایده آلها نیست، عرصه ی بهره گرفتن از همه ی ظرفیت های موجود و گذشتن از پیچ و خم های رقابت های سیاسی است برای رسیدن به حداقل خواسته ها، گام به گام.

فغان و واویلای بلند ذبح جمهوریت را نه امروز که در فردایی باید سر داد که مردم میدان سیاست و عمل سیاسی را ترک کرده باشند. وقتی که آخرین پیوندهای مردم و حاکمیت هر چند بواسطه ی بند نازک انتخابات در زیر سایه ی سنگین نظارت استصوابی پاره شود. هنگامی که ۴ دهه مبارزه ی پر فراز و فرود مردم سر از پستوی تحریم درآورد. در آنصورت حاکمیتی که از مردم گسسته، بی هیچ بیم و هراسی از مردم، بی پرواتر و گستاخ تر از همیشه، چه بسا حتی به سازشهای آشکار تن دهد و ایران بار دیگر تسلیم سلطه ی غرب شود. بیراهه ی تحریم امروز به تسلیم فردا میرسد.

        پیج فیسبوک راه توده