…

با آغاز سال نو خورشیدی در ایران، همه چیز از جمله سیاست برای دو هفته تعطيلات می شود و پس از آن به طور کلی، ایران درگیر انتخابات ریاست جمهوري برای جانشینی حسن روحاني خواهد بود.

بنا بر این حاكمان سیاسی ایران، فرصت زیادی برای حل هدفمند اختلافات اتمى با ایالات متحده و کشورهای راهبردی اروپا (آلمان، فرانسه و بریتانیا) نخواهند داشت. پس از آن چه خواهد شد؟ شواهد حاکی از جانشینی روحانى توسط یکی از "راستگرایان متحجر" و یا حداقل شخصى همسو با "آنها " خواهد بود، که  از  پشتیبانی راستگرایان برخوردار خواهد بود.

…

رئيس جمهور در هرم پیچیده حکومت ایران نقشی تعیین کننده‌ در سیاست های ایران بازی نمی‌‌کند، چرا که تصميمات برای سیاست داخلی و خارجی ایران بطور عمده توسط رهبر جمهوری اسلامی اتخاذ می‌شود. با این حال، تجربه نشان داده است، که او همواره در روند تصميم گیری‌، تلاش می کند این موقعیت خود را علنی نکند.

…

آقای خامنه‌ای در رابطه با موضوعات بین المللی، به روحانی اجازه مانور در محدوده‌ای از پیش تعیین شده را می‌داد، و روحانی نیز به نوبه خود، آزادی عمل در این محدوده را به جواد ظریف واگذار می‌کرد. بر پایه این موشکافی، کشورهای غربی پس از این در تداوم ارتباط، حول محور حل اختلافات با ایران، با دشواری بزرگی روبرو خواهند بود، چرا که اعتماد سازی متقابل با جانشینان نیاز به زمان و آزمون و تجربه خواهد داشت.

...

دستگاه پر نفوذ مالی ایالات متحده سال هاست به شرکت‌هایی که در سراسر جهان با ایران همکاری می کنند، دیگر اجازه دست یابی به بازارهای آمریکا را نمی‌دهد. حتی پیش از خروج دولت ترامب از برجام در سال ۲۰۱۸، معاملات شرکت‌های اروپایی و آسیایی با ایران، تنها از راه‌‌‌‌های بسيار پیچیده امکان پذیر بود، و شمشیر داموکلس بر فراز سر این مؤسسات وجود داشت.

در این میان چه کاری از دست سه کشور نام برده اروپایی بر می‌آید؟ آنها از ایالات متحده انتظار دارند تا به برجام باز گردد. ایران به نوبه خود حاضر به مذاكره در باره برنامه موشکی خود نیست، و در کنار آن حاضر به قطع نفوذ خود در عراق، سوریه و یمن نیز نخواهد بود. فرض کنیم که ایران با این درخواست‌ها موافقت کند و در برابر، اسرائیل، عربستان سعودی و امارات متحده عربی هم باید متعهد به توقف برنامه جنون آمیز نظامی و گسترش قدرت نظامی خود شوند. آیا این برای اتحادیه اروپا، ایالات متحده و این کشورها قابل پذیرش واجرا خواهد بود؟ به نظر نمی‌‌رسد که طرفين در باره این مسائل فکر کرده باشند.

در اینجا لازم است که نگاهی کوتاه به بودجه نظامى (ارقامی که به صورت رسمي قابل دسترسى هستند) این کشورها بیاندازیم، تا با آگاهی بیشتری برای تحليل معادلات پیش برویم.

عربستان سعودی: سالانه بیش از 70 میلیارد دلار سلاح خریداری می کند. در دوره ترامپ عربستان یک قرار داد خرید سلاح بالغ بر 300 میلیارد دلار طی 3 سال  را به امضا رساند.

امارات متحده عربی: بیش از بيست و سه میلیارد دلار

اسرائیل: در حدود بیست میلیارد دلار

و ایران رسما بودجه‌ای نزدیک به 16 میلیارد دلار را سالانه برای تقويت قوای نظامی خود اختصاص می‌دهد و هیچکس از مصارف مالی برون مرزی ایران با خبر نیست، که می‌بایست به این مقدار اضافه شود.

تنها در شمار تعداد نظامیان (ارتش و سپاه پاسداران) ایران بر این کشورها برتری دارد، ولی از نظر سلاح و تجهيزات، ایران ضعيف‌تر از هر یک از این کشورهاست.

...

جمع بندی نویسنده مقاله:

آیا حکومت ایران، که متشکل از ترکیبی بغرنج از تصمیم گیرندگان پر نفوذ، در مجموعه ای از خودسالاری و دیکتاتوری است، حاضر خواهد بود گره کور مذاكرات با اروپا و ایالات متحده و نتایج مد نظر خود را با یک همه پرسی حل کند؟ در حال حاضر شواهدی برای استفاده از این ابزار توسط حکومت ایران به چشم نمی‌‌خورد. با اینکه نارضایتی گسترده ای در میان مردم مشاهده می‌شود، به نظر نمی‌‌رسد که جامعه ایران در شرایطی به سر ببرد که بتوان آنرا شرایط انقلابی نامید، ولی مردم این کشور بدون شک خواستار فضائی مسالمت آمیز هستند تا بتوانند به ادامه زندگی معمولی خود بپردازند. بر این تراز، مهم‌ترین پرسش در این میان سود و یا زیان مردم ایران از به سرانجام رسیدن و یا نرسیدن مذاکرات جدید ایران با ایالات متحده و اروپا ست.

https://www.infosperber.ch/politik/geringe-chancen-im-atomkonflikt-um-iran/

        پیج فیسبوک راه توده