دشوار بتوان تصور کرد، در هيچ دهه ای از تاريخ معاصر ايران، باندازه فاصله ده ساله ميان دو دهه 70 و 80 درايران کتاب تاريخی و خاطرات منتشر شده و نسل جديد کشور اينگونه مشتاق گذشته خويش، به آن مراجعه کرده باشند. اين رويکرد، يک خودشناسی ملی را برای دو نسل جوان و ميانه سال ايران ممکن ساخت، که اثرات آن را در هر تحولی که در ايران روی داده شاهد بوده ایم. اين بازشناسی ملی و هويتی عليرغم همه کارشکنی های حکومتی پيش رفته و سد سانسور، تبليغات و تحريفات مسجدی و تلويزيونی حکومت را شکسته است. در این دو دهه، دوران ریاست جمهوری محمد خاتمی تاثیر بسیار مثبتی در این تحول داشت. آنها که هر نوع انتخاباتی را در جمهوری اسلامی نفی کرده و حالا با اشاره به انتخابات ریاست جمهوری 1400 پا را فراتر از شعار تحریم این انتخابات گذاشته و معتقدند اصلا نباید در هیچ انتخاباتی در جمهوری اسلامی شرکت می کردیم (از جمله منتشر کنندگان نشریه نامه مردم که خود را سخنگوی حزب توده ایران معرفی می کنند) اهمیت این هوشیاری و آگاهی عمومی و ملی را که زیربنای هر تحولی در آینده است درک نکرده اند! ضرورتی که حزب توده ایران عمیقا به آن اعتقاد داشته است.

توان ما برای روشن کردن چراغ های راهنما در گذرگاه های چهار ضلعی تاريخ معاصر و بويژه تاريخ 5 دهه اخير ايران محدود است، اما در آنچه قادر بوده ايم کوتاهی نکرده ايم. از دوران شاه گفته ایم و از فجايع، جنايات، فساد درباری و پوسيدگی نظام استوار بر يک کودتای خونين بنام "28 مرداد". عقب تر رفتيم. از روی کار آمدن شاه نوشتيم. نه از خودمان و يا تاريخ نويسان، بلکه از زبان امثال ملک الشعرای بهار. هم آخرين شاه و هم پدرش، مانند همه حاکمان و شاهان مستبد با آنکه فرماندهی قشون و سپاه و ارتش و قزاق ها را برعهده داشتند، هميشه با کابوس سرنگونی زيستند!

از سالهای آستانه انقلاب و سپس سالهای اول پيروزی انقلاب بارها نوشته ایم و از دورانی که در آن هستیم و تاکید کرده ایم که ما از انقلاب دفاع کردیم نه از جمهوری اسلامی امروز. آنها که جمهوری اسلامی امروز را مبنای قضاوت قرار داده و در نفی انقلاب و سالهای اول جمهوری اسلامی سخن می گویند و می نویسند، یا آن سالها را ندیده و از آن بی خبرند و یا بعدها سعی نکرده اند از آن اطلاع حاصل کنند. واقعیت اینست که جمهوری اسلامی سالهای اول انقلاب آن نبود که بعدها شد. برای نمونه به لیست نهائی نمایندگان تدوین قانون اساسی اول جمهوری اسلامی که منتشر کرده ایم مراجعه کنید و آن را مقایسه کنید با مجلس خبرگان و یا مجلس شورای امروز و نحوه برگزاری انتخابات آن.

برای تحلیل رویدادها و سخن گفتن از امروز، نبايد اجازه داد حوادث تاريخی فراموش شوند، همچنان که نبايد اجازه داد دستگاه های تبليغاتی جمهوری اسلامی به سبک و نيت و سود خود اين حوادث را تفسير کرده و به خورد مردم بدهند. نسل امروز، بايد از حوادثی که نسل ميانه ايران از سر گذرانده بياموزد، اگر چنين نشود، فردا احزاب و گروه های بر سر راه تحولات سبز شده، همان نقشی را در ايران ايفاء خواهند کرد که کنفدراسيون دانشجوئی و انواع گروه های خلق الساعه مائوئيست در ابتدای پيروزی انقلاب 57 ايفاء کردند. در آمل جمهوری شورائی برپا کردند، در ترکمن صحرا حکومت خلقی و در کارخانه ها به ستيز با سنديکاها رفتند زيرا آنها را عقب مانده و شوراها را جانشين انقلابی آنها می دانستند. درباره آنچه که به مهاجرین سیاسی مربوط است، اگر از تاريخ نياموخته اند، اگر نتوانسته اند زبان دیگری جز زبان اتهام و پنهان ساختن کم آگاهی های خود پشت این شیوه ها یاد بگیرند و 40 و چند سال عبور زمان و زیر و رو شدن جامعه ایران را درک نکرده اند؛ بهتر است در مهاجرت ابدی بمانند، تا اينکه به این میزان از درک جامعه باز گردند. همچنان که چپ گویان راست اندیش نیز بهتراست درکنار آنها در خارج از کشور بمانند تا آنکه در ایران نقش آفرين دوباره حوادث سالهای اول انقلاب بهمن درايران آينده شوند.

اما حاکميت و روحانيت

درباره نقش حاکمیت و روحانیت در ايران و در انقلاب 57 مردم ایران علیرغم هر ستایشی که حاکمان کنونی جمهوری اسلامی از حاکمان صدر اسلام به مردم ارائه دهند و نهج البلاغه را الگوی حکومت اسلامی به مردم معرفی کنند، مردم نه آن ادعاها؛ بلکه حال و روز خود و عملکرد ویرانگر حکومتی که بر سرکار است را معیار قرار میدهند، حتی اگر امروز تفکیکی میان گرایش های اسلامی نیز قائل باشند. تفکیکی که از نظر بینش اجتماعی و اقتصادی واقعیت نیز هست.

باید رويکردی که نسل جوان ايران به بازشناسی تاريخ ایران، تاریخ تشيع و فرهنگ تحمل یکدیگر، مبارزه مدنی و... پيدا کرده را نه فقط به فال نيک گرفت، بلکه آن را موهبتی اجتماعی نیز تلقی کرد.

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده