خارجی ج. اسلامی

در شرایطی که ایران و جهان در یکی از حساسترین گذرگاه های تاریخی قرار گرفته اند، ائتلافی میان روشنفکران غربگرای حکومتی و غیرحکومتی و روحانیت ارتجاعی علیه سیاست خارجی کشور شکل گرفته است. اینان هرکدام بدلیلی مخالف سمتگیری خارجی کشور هستند. روشنفکران غربگرا بدلیل آنکه طرفدار غرب هستند و آن را "قبله عالم" می دانند. روحانیت ارتجاعی بدلیل آنکه مخالف روسیه است. و هر دو بخاطر آنکه طرفدار سرمایه داری و ضد کمونیست هستند و بین روسیه کنونی با شوروی و کمونیسم تمایزی قائل نیستند.

نتیجه این ائتلاف در داخل ایران بصورت دو جریان تشدید فشار بر روی حجاب و موسیقی و یک سلسله اقدامات واپسگرایانه دیگر از یکسو و دستگیری هنرمندان و نویسندگان از سوی دیگر در آمده که بازداشت مصطفی تاجزاده رسانه ای ترین نمونه آن است. این بازداشت ها مخالف آن جهتی است که سیاست خارجی کشور در مسیر آن قرار دارد که هم پشتیبانی ملی را طلب می کند و هم آن را ممکن. اگر ایران بتواند از مزیت پیشگامی خود در مناسبات با چین و روسیه و اتحادیه بریکس و پیمان شانگهای و ارواسیا در عرصه اقتصادی بهره گیرد، شرایط داخلی می تواند بسرعت رو به بهبودی بگذارد و در مردم امید ایجاد کند و امکان پشتیبانی ملی از این سمتگیری را فراهم کند. در انصورت دیگر نیازی به بازداشت مخالفان این روند وجود نخواهد داشت چرا که آنها خود در میان مردم منزوی می شوند و اتفاقا باید به آنها میدان داد که نظرات خود را بیان کنند و منزوی شوند. اگر هدف از این بازداشتها هم نوعی دوراندیشی و احتیاط حاکمیت برای ایجاد آلترناتیو در احتمال یک درصدی است که غرب پیروز جنگ در اوکراین شود که نیازی به این کار نیست و می توان با ایجاد فرصت بحث و گفتگو نیز به همین هدف رسید.

فشار و جنجال بر روی حجاب ضلع دیگر این مخالفت با سیاست خارجی کشور است که روحانیت ارتجاعی که پایگاه نیرومندی در حکومت دارد بانی و مبتکر آن است. اگر غربگرایان حکومت را به زیر پا گذاشتن اصل نه شرقی، نه غربی متهم می کنند، روحانیت ارتجاعی ادعای زیر پا گذاشتن و نادیده گرفتن اصول اسلامی را دارد که بنظر آنان باید احیا شود. اینکه تلویویون ایران در روزهای اخیر بطور مکرر سخنرانی های آقای خامنه ای درباره ضرورت عدم سختگیری و فشار بر حجاب را پخش می کند هم نشان نوعی درک این وضع است، هم نشان ناتوانی از مقابله جدی با آن. این در عین حال نشان می دهد که در واقع سیاست خارجی کنونی ایران را وارد یک بحران کرده که حاکمیت را وادار خواهد کرد تکلیف خود را با بسیاری از مسائل و از جمله روحانیت ارتجاعی و روشنفکران غربگرا مشخص کند.

چنانکه میدانیم اصول اسلامی با تفسیر ارتجاعی از یکسو و سیاست نه شرقی، نه غربی از سوی دیگر دو پایه محکم ارتجاع در ایران در چهل سال گذشته بوده است. انقلاب ایران به تکیه بر این دو پایه به انحراف کشیده شد و به مرداب کنونی ختم شد. با تکیه بر اصول اسلامی جبهه متحد داخلی طرفدار انقلاب در هم شکسته و سیاست ویرانگر خودی و ناخودی به کشور تحمیل شد. اصل نه شرقی، نه غربی نیز جبهه جهانی هوادار انقلاب را مورد حمله قرار داد. نتیجه این شد که انقلاب ایران هم از پشتیبانی داخلی محروم شد و هم از پشتیبانی جهانی. اکنون نیز دو جریان روحانیت ارتجاعی و روشنفکران و کارگزاران غرب در ایران با اتکا به همین دو اصل می خواهند جریان چهل ساله را ادامه داده و کشور را بکشانند به سمت انحطاط و مانع از هر گونه تغییر مثبتی شوند. رهبری کشور هم ظرفیت مقابله با این جریان را ندارد چون خود ریشه در همان دارد، مگر دست به اصلاحات اساسی بزند که نخستین آن پایان دادن به سیاست خودی و ناخودی در داخل کشور و بهره گیری از همه ظرفیت ها و از جمله ظرفیت غربگرایان سالم است، سیاستی که هنوز نشانه ای از آن دیده نمی شود.

تلگرام را توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده