ضرورت ملی است

 ارکستری همآهنگ، در ایران علیه مناسبات راهبردی روسیه و ایران مشغول نواختن است. این ارکستر به ظاهر ساز "ملی" می زند و خود را نگران عدم وفای به عهد روسیه نشان میدهد، اما در پشت این دلسوزی اهداف دیگری پنهان است. اهدافی که در بطن آن خود باختگی در برابر امریکا و اروپا نهفته است. شماری سایت و نشریه گاه منتسب به اصلاح طلبان و گاه منتسب به اصولگرایان در داخل کشور و همین تعداد نیز در خارج از کشور دست در دست هم این ارکستر را به صدا در آورده اند. در آغاز جنگ سوریه، درجریان حمله ناتو به لیبی، در جریان قیام افسران مصر برای جمع کردن دولت اخوان المسلمین، درجریان فعالیت های اتمی ایران و آزمایش های موشکی، درجریان جنگ 33 روزه لبنان و در بزنگاه های مختلف دیگری شاهد به صدا در آمدن همین ارکستر بوده ایم. هر کس و هر جریان سیاسی مختار است نظر خود را در تمام این زمینه ها داشته باشد، به آن شرط که اجازه بدهد مخالفان نیز نظر خود را بگویند.

1- در پشت این باصطلاح دلسوزی ملی، در درجه اول مخالفت با جمهوری اسلامی قرار دارد. این مخالفان تصور می کنند با داشتن رابطه راهبردی (استراتژیک) با روسیه، موقعیت جمهوری اسلامی را تثبیت و تقویت می کند و بخش مهمی از انگیزه آنها در همین مسئله نهفته است. این درحالی است اگر رابطه راهبردی با یک کشورخارجی می توانست حکومتی را تثبیت کند، رابطه راهبردی شاه و امریکا و غرب آن رژیم را تثبیت کرده بود. دست از این ساده اندیشی ها باید شست. امر بقاء و یا مرگ هر حکومت و رژیمی، امری داخلی است و آن نیروئی که این سرنوشت را تعیین می کند نیرو و خواست و اراده مردم یک کشور و رسیدن تضادهای میان مردم و حکومت به نقطه اوج و انفجار است. بنابراین، هر کس می تواند مخالف جمهوری اسلامی باشد، اما این مخالفت نباید ما را به آن ورطه ای بیاندازد که تصور کنیم با حمله نظامی به ایران، با جنگ داخلی درایران و یا هر رویداد و حادثه خارجی دیگر ما به سرنگونی جمهوری اسلامی نزدیک می شویم و به آن دست پیدا می کنیم. این اوج نا بخردی و نداشتن یک سیاست ملی و میهن دوستانه است.

2- قدرت های خارجی درغرب پیوسته در کمین ایران هستند. چنانکه در سوریه بعنوان خاکریز رسیدن به ایران شاهد آن بودیم. در جهانی که پس از ورود ارتش روسیه به اوکراین و کپی برداری آن برای چین در تایوان بسرعت دسته بندی های نوین شکل می گیرد و تضاد ها و تقابل های منافع اروپا و امریکا قطعی است و جهان در نوع خود به دوران پیش از جنگ دوم جهانی نزدیک می شود، طبیعی است که ایران نیز باید متحدانی داشته باشد. همچنان که آن متحدان نیازمند اتحاد و نزدیکی به ایران هستند. ایران به متحدانی نیازمند است که خود در تضاد و تقابل با اروپا و امریکا بوده و تضمین کننده استقلال ایران و جلوگیری از تهاجم نظامی به ایران باشند. در اینجاست که اتحاد به روسیه و چین و پیمان های اقتصادی و تجاری با این دو کشور و کشورهای اقماری این پیمان ها و اتحادهائی مانند "پیمان شانکای"، "بریکس"، "اروآسیا" و... مطرح است. ما به متحدانی نیازمندیم که قدرت نظامی ایران را تقویت کنند و این تقویت قدرت نظامی هیچ ارتباطی به امر مبارزه مردم ایران در داخل کشور برای تغییر سیاست های حکومت و حتی خود حکومت ندارد. این دومی امری است داخلی و اولی امری است خارجی. ضمن آن که هیچ ایرانی میهن دوستی نباید مخالف قدرت نظامی ایران باشد، حتی قدرت اتمی ایران!  با هر گونه سیاست های تبلیغاتی- نظامی مخرب و تهدید آمیز علیه ایران نباید سر سازش داشت.

 این نظرات را بدون هر نوع ملاحظه کاری سیاسی باید گفت، پای آن ایستاد و با امواج روی آب نرفت. ما همین سیاست را در ارتباط با فعالیت اتمی و موشکی ایران داشته ایم و داریم. این سیاستی دیرینه از جانب حزب توده ایران است. دوران دفاع از تاسیس ذوب آهن اصفهان، دوران دفاع از تاسیس نیروگاه اتمی بوشهر که هر دو به زمان شاه باز می گردد و یا دفاع از اصلاحات ارضی و دهها نمونه دیگر بازگو کننده این مشی جا افتاده حزب توده ایران است. این مشی متکی به میهن دوستی درعین مبارزه با حکومت وقت برای اصلاحات و یا حتی جابجائی و سرنگونی آنست.

3- آیا روسیه متحدی قابل اعتماد است؟ پاسخ بسیار روشن است: هیچ کشوری عهد اخوت در سیاست با دیگر کشور دیگر نمی بنندد. اتحادها یک قرار داد دو جانبه براساس نیازهای دو طرف اند. دولت کنونی روسیه دارای سیاست نظامی و خارجی است که اتحاد با آن به سود ایران است و اساسا حضورش در جهان به سود صلح و علیه جنگ اتمی است. این که دولت کنونی روسیه در داخل خود دارای چه نواقصی است و تضادهای طبقاتی در آن چه نقشی دارند و تا چه میزان توانسته و یا نتوانسته از زیر بار سنگین فروپاشی اتحاد شوروی بیرون بیآید، یک بحث داخلی برای خود آن کشور است که طی 10 سال گذشته و بویژه از آغاز ورود ارتش روسیه به اوکراین در حال دگرگونی به سود وسیع ترین اقشار و طبقات اجتماعی است. برای ما اتحاد با روسیه دارای آن جنبه های مثبتی است که به آن اشاره کردیم و چه بهتر که روسیه بیشترین یاری را برای هرچه توانمندتر کردن قدرت نظامی ایران به ما بکند که این امر نیز خود بستگی به میزان صداقت در دو طرف اتحاد دارد.

آیا نظرات بالا، حرف این هفته و این ماه و امسال راه توده است؟

با قاطعیت و مستند به سرمقاله ها و مقاله هایی که در گذشته نوشته و منتشر کردهایم می گوئیم: خیر!

برای نمونه مرور کنید بخشی از سرمقاله راه توده شماره  468 (16 مرداد 1393)  :

«دربرابر استراتژی ناتو، متقابلا تشکیل "سازمان همکاری شانگهای" که کشورهای چین، روسیه، قزاقستان، قرقیزستان، تاجیکستان و ازبکستان بعنوان عضو و مغولستان، ایران، پاکستان، هند و افغانستان به عنوان ناظر در آن حضور دارند نوعی تلاش چین و روسیه برای شکستن محاصره خود و مقابله با این استراتژی امریکا برای رهبری جهان قطبی است. تشکیل گروه "بریکس" متشکل از برزیل، روسیه، هند، چین و آفریقای جنوبی نیز ضلع اقتصادی این کوشش است. حضور دو کشور برزیل و آفریقای جنوبی در این گروه به نوعی رابطه‌ای است که از طریق آن کوشش می شود امریکای لاتین و افریقا از دایره نفوذ و اثرگذاری پیمان ناتو و صندوق بین‌المللی پول خارج شوند. به این دو جبهه (شانگهای و بریکس) اکنون باید بازار "اورآسیا" را نیز افزود. خاتمه بخشیدن به سلطه دلار امریکا بر جهان از اهداف این سه جبهه است.

در این 3 جبهه، ایران باید جایگاه خود را بیابد. یا درکنار استراتژی امریکا و یا در کنار استراتژی جلوگیری از رهبری نظامی و اقتصادی امریکا بر جهان و تبدیل ملت ها به بردگان سرمایه داری.

 در حاکمیت جمهوری اسلامی نیروهای پرقدرتی وجود دارند که مخالف و مانع پیوستن ایران به این 3 جبهه اند و انواع توطئه ها و کارشکنی ها را برنامه ریزی می کنند. آنها دارای قدرت مافیائی اقتصادی اند. آنها با این تصور که امریکا پیروز این میدان است، روی اسبی که فکر می کنند برنده می شود سرمایه گذاری کرده اند.

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده