اومانیته- ترجمه آذرنگ

چهار سال پیش، در 4 نوامبر 2018، مردم کالدونیای جدید، در یک انتخابات تاریخی، به اولین رفراندوم از سه رفراندوم خودمختاری که در توافقنامه :نومئا،" که در سال 1998وبه امضا رسید  رای دادند . این رفراندم تنها منجر به یک بن بست جدید شد. رفراندمی که قرار بود یک سکانس سیاسی بیست ساله را به پایان برساند تنها به یک انسداد جدید منجر شد. دو «نه» به استقلال و «حاکمیت کامل» در سال های 2018 (56.67 درصد) و 2020 (53.26 درصد) به شکست استقلال منجر شد . اما امار رای دهندگان به خود مختاری عرق سردی بر پیشانی راست ضد استقلال و دولت نشاند. گفتگوها این هفته بار  دیگر از سر گرفته می شود، اما اختلافات عمیق است و منافع کاملاً متفاوت است، به ویژه از آنجایی که به نظر می رسد دولت به نام منافع استراتژیک فرانسه در اقیانوس آرام دچار تنش شده است.

"ژان فرانسوا کارنکو"، نماینده وزیر مسئول سرزمین های خارج از کشور، و وزیر ناظر او،" جرالد دارونین"، روز دوشنبه برای یک دیدار یک هفته ای به "نومئا "پایتخت می روند که به ویژه به آینده نهادی کاناکی-کالدونیای جدید اختصاص دارد.  در ماه اکتبر، الیزابت بورن نخست وزیر فرانسه برنامه دولت را برای ماه های آینده ارائه کرد. البته  بدون حضور جدایی طلبان  FLNKS، اوگفت :  برای آنها بحث های دوجانبه با دولت باید در اینده  برگزار شود. این بار «ممیزی استعمارزدایی»، گزارشی از انتقال مهارت‌ها و «کارگاه‌های موضوعی» با موضوعات مختلفی از جمله «موسسات»، «توسعه، اقتصاد و اشتغال»، «نیکل»، «انرژی و غذا» برگزار می‌شود و همچنین  حاکمیت، ارزش‌ها، هویت مشترک و آشتی با دولت، «ادغام و نفوذ منطقه‌ای فرانسه و غیره ... گروه های کاری «سازماندهی شده توسط کمیساریای عالی» - نماینده محلی ایالت - و انتظار می رود نتیجه گیری آنها در «اواسط سال 2023» پیش از به اصطلاح پیش نویس همه پرسی احتمالی که "جرالد دارونین "آن را تا سال 2024 به تعویق انداخته اعلام شود.

راست مخالف استقلال و دولت فرانسه، برخلاف تعهدات قراردادهای نومئا، دیگر نمی خواهند چیزی بشنوند. دولت قبلاً موضع گرفته است: پاریس تحت حمایت " سباستین لکورنو"، وزیر سرزمین های خارج از کشور به طور قابل توجهی گفتمان  روش خود را تغییر داده است. در 27 اکتبر 2021، در  ژان پیر دژائو، اظهار تاسف کرد: «دولت فرانسه به قول خود عمل نکرده است. انتصاب " سونیا بکس"، رهبر راست کالدونیا جدید  در دولت ، متحد ی برای تشکیل یک جبهه مشترک علیه استقلال در ائتلاف آینده ، مانند یک سیگنال روشن به نظر می رسد. اما وضعیت تغییر کرده است: برای اولین بار، این جدایی طلب "کاناک"، "لوئیس ماپو" است که رهبری دولت کالدونیای جدید را بر عهده دارد. او در پایان سپتامبر - با مجوز فرانسه - در واشنگتن در اجلاس کشورهای جزیره ای اقیانوس آرام که توسط جو بایدن برگزار شد شرکت و با سران کشورهای اقیانوس آرام تبادل نظر کرد. "لوئیس ماپو" سپس به کمیسیون استعمار زدایی سازمان ملل رفت - کالدونیای جدید هنوز در فهرست مناطقی است که باید استعمار زدایی شوند - تا درباره "نقش دیپلماتیک و همکاری" این سرزمین در کمیسیون سازمان ملل گفتگو شود . در مقابل،" نیکلاس دی ریویر"، نماینده فرانسه در سازمان ملل، به وضوح در مورد پروژه «موسسات آینده کالدونیای جدید در جمهوری فرانسه» صحبت کرد. برای پاریس، این نفوذ فرانسه در اقیانوس آرام است که در خطر است. در" پولینزی "جزیره  همسایه، برای اولین بار، سه نماینده جدایی طلب از حزب "تاوینی" در ژوئن گذشته ادر مجلس انتخاب شدند. این امر از چشم دولت دور نمانده است، زیرا هر کاری که می تواند برای حفظ نفوذ خود انجام می دهد.

 در اقیانوس آرام، جایی که 60 درصد از منطقه اقتصادی انحصاری دریایی فرانسه واقع شده است، هدف پاریس روشن است. ادغام جزایر منطقه و مردم محلی ان برای تحمیل خود در سطح جهانی. اقیانوس ارام بیش از "در" ورود به صحنه بین المللی  زمین بازی قدرت های جهانی به نظر می رسد تنها بزرگترین بازیکنان  چین و امریکا این  کشمکش رو به رشد را برعهده دارند . از یک سو شی جین پینگ که استراتژی نفوذ خود را در دریای چین جنوبی حفظ می کند. از سوی دیگر، معاون رئیس جمهور ایالات متحده، کامالا هریس،  در حال سفر به منطقه هند و اقیانوس آرام است تا پس زمینه تمرینات نظامی مشترک با تایوان را به اجرا گذارد . با این حال توازن قدرت در منطقه  در یک  سطح نیست. پکن در حال آرایش موقعیت خود در منطقه ایست که آن را منطقه نفوذ منطقه ای خود می داند و "Pax Americana"  را تضعیف می کند. ایالات متحده که برای مدت طولانی در هاوایی، در جزایر ماریانا و گوام مستقر شد، سپس به لطف «توافق‌ها» با کشورهای مختلف (ژاپن، استرالیا و سایرین)، تسلط «صلح‌آمیز» خود را با حضور نظامی ناوگان هفتم خوددر منطقه  برقرار کرد.

پکن با تقویت نفوذ خود از طریق  "قدرت نرم" در حال ایجاد یک حمله چند بعدی در منطقه است و حالا این واقعیت باقی می ماند که این منطقه بیش از هر چیز نشان دهنده یک موقعیت امنیتی و نظامی برای تضمین حفاظت از پروژه خود "یک کمربند یک راه دریایی " در منطقه هند و اقیانوس آرام است . در این منطق، پکن در حال ثبت موفقیت های دیپلماتیک است. چین در اوایل سال 2022 یک توافقنامه امنیتی با جزایر" سالومون " امضا کرد. چین  تنها فرودگاه "کیریباتی "را که اتفاقاً در جولای گذشته از مجمع جزایر اقیانوس آرام به رهبری ایالات متحده خارج شد، به دست آورد. در حالی که برای تقویت حضور دیپلماتیک آمریکا در این منطقه کافی بود که بایدن در اجلاس سران اتحادیه کشورهای جنوب شرقی آسیا در 12 نوامبر در" پنوم پن "به صورت فیزیکی ظاهر شود.

در این جنگل، در اقیانوس آرام که توسط "دوقدرت بزرگ" کنترل می شود  - برای درک گفتاری که امانوئل ماکرون در سخنرانی خود در شرکت همکاری اقتصادی آسیا و اقیانوسیه (Apec) در بانکوک در 18 نوامبر عنوان کرد – ظاهرا صدایی شنیده میشود که ادعا می کند جایگزین چالش ها در منطقه است. او اولین رئیس جمهور اروپایی بود که به اجلاس اوپک دعوت شد. به گفته او، اقتصاد رشد را تضمین می کند که خود پاسخ به چالش های اقلیمی است . چالش های اقلیمی که نشان دهند مسئله اصلی همه کشورهای منطقه هند و اقیانوسیه است و نه چین و نه ایالات متحده پاسخی به آن نمی دهند. این گفتار کافی بود پاریس خود را شریک «همه» و «برای همه» معرفی کند.

فرانسه با همکاری با چین و ایالات متحده، یک رابطه عادلانه با الهام از یک استراتژی منطقه ای و جهانی را پیشنهاد می کند: همکاری اقتصادی بر اساس اصل برد-برد، برای تضمین مقررات و نظم منطقه ای. همان نظم منطقه ای که با توجه به سخنان رئیس جمهور ما که خواستار اصلاح بانک جهانی و صندوق بین المللی پول است، لزوماً در مقیاس جهانی بازتاب خواهد داشت. فرانسه، بازیگر جایگزین؟ در واقع، تمرکز بر اقتصاد و رشد است. پاریس انرژی هسته ای را ترویج می کند تا کشورها را از وابستگی خود به زغال سنگ خارج کند... در حالی که هر گونه اصل هژمونی را انکار می کند. امانوئل مکرون که قصد دارد به هر قیمتی در منطقه بماند، گفت: «شما می توانید روی ما حساب کنید . Kanaky-Nouvelle-Calédonie. Pourquoi la France se crispe dans le Pacifique | L'Humanité (humanite.fr)

        پیج فیسبوک راه توده