تاریخ یگانه مرجعی است که جز به حقیقت، درباره حوادث گذشته قضاوت نمی کند. نه راه نیرنگ می شناسد و نه کجی و سستی. به همین دلیل است که می گویند قضاوت تاریخ تلخ است، چرا که  سهم هر کس و هر جریان را آن دهد که شایسته اوست. برای پاکان، شیرین است و برای ناراستان تلخ.

زیر فشار تبلیغاتی جهان امپریالیستی، چنان از جمهوری کره شمالی سخن گفته می شود که گوئی کشوری مجرم با حاکمیتی مجرم چون لکه ای سیاه بر دامن جهان نشسته است. مردم ایران و بویژه نسل پس از انقلاب، متاثر از مخالفتی که با حاکمیت کنونی جمهوری اسلامی دارد نیز از همین تبلیغات جهانی تاثیر گرفته و باصطلاح "کره ستیز" شده، همچنان که  چین ستیز و روسیه گریز شده است. حال آن که مخالف با جمهوری اسلامی نباید ما را دچار خشم آلوده به ناآگاهی کند. چنان که ندانیم واقعیات چیست؟ با کمال تاسف برخی  افراد دست به قلم و باصطلاح مفسر در روزنامه ها و رسانه های داخل کشور دروغ هائی را درباره کره شمالی تحویل مردم می دهند که اگر ناشی از ناآگاهی خودشان  نباشد، از آن بوی فریب مردم می آید.

هر زمان که از کره صحبت می شود، پیش از آن باید به انقلاب کره و کشوری بیاندیشیم که زیر سخت ترین فشارهای پس از فروپاشی اتحاد شوروی و کشورهای سوسیالیستی شرق اروپا، در محاصره کره جنوبی، جهان سرمایه داری و بویژه ژاپن و امریکا روی پای خود ایستاد و تسلیم نشد تا به سرنوشت  یوگسلاوی سابق دچار نشود! اینست آنچه باید دانست.

"جوانا ون امروف" در سفری که به کشور کره‌شمالی داشته، سعی کرده با ثبت تصاویری از پایتخت این کشور و زندگی روزمره‌ی مردم، تصویری واقعی و صادقانه از کره شمالی ارایه بدهد. ون امروف می‌گوید:

«من در ابتدای پائیز امسال به کره شمالی سفر کرده و از نزدیک شاهد پیونگ یانگ، منطقه غیرنظامی شده شهر و کوهستان الماس بودم. در طول این سفر متوجه شدم که اینجا ( کره شمالی ) به اندازه‌ای که در غرب علیه آن تبلیغ می شود بد نیست و من می‌توانستم آزادانه عکاسی کنم و کسی کارت حافظه دوربین مرا چک نمی‌کرد. البته باید بگویم که من فقط پایتخت و بخش هایی از این کشور را توانستم ببینم اما اگر پایتخت و مردم آن را نمونه ای از جامعه کره شمالی فرض کنیم باید گفت مردم کره شمالی واقعا احساس خوشبختی می کنند !عکاسی فقط در مناطق نظامی و امنیتی ممنوع بود و این در تمام دنیا معمول است، اگر هم تحت کنترل ماموران امنیتی بودیم این کنترل نامحسوس بود و ما کسی را ندیدیم .

پیونگ یانگ یک شهر مدرن و دارای ساختمان ها و سازه های معماری بی نظیر و اعجاب آور است .

شاید بتوان گفت تنها شهر بزرگ دنیا است که در آن ترافیک مطلقا وجود ندارد .

شبکه مترو تقریبا همه نقاط شهر را بهم وصل کرده و سرویس اتوبوسرانی برای کلیه کارخانجات و ادارات و مدارس وجود دارد .

در کره شمالی مراقبت های بهداشتی از مادران و کودکان به هزینه دولت وجود دارد و بهداشت و درمان و تحصیل تا پایان دوره دانشگاه کاملا رایگان است .

دولت کوشیده است تا کارگران در نزدیک محل کار خود ساکن باشند و وقت و عمر آنها در رفت و آمد تلف نشود، به همین خاطر در نزدیک مجتمع های صنعتی شهرک های مدرن ایجاد شده است .

در روزهای تعطیل آخر هفته پارک ها و اماکن تفریحی مملو از جمعیت است و مردم به سبک کشورهای غربی به پیک نیک می روند .

کره شمالی با مساحت ۱۲۰۵۶۸ کیلومتر مربع (نود و سومین کشور جهان) نزدیک به نیمی از کشور بریتانیا وسعت دارد. این کشور در نیم‌کره شمالی در شرق قاره آسیا در کناره غربی دریای ژاپن و شرق خلیج کره و در همسایگی کشورهای کره جنوبی در جنوب چین در شمال و شمال غربی و روسیه در شمال شرقی واقع شده ‌است.

کره شمالی کشوری کوهستانی است که کوه‌ها در تمام نقاط آن کم و بیش پراکنده‌اند و جلگه‌ها بیشتر در کرانه‌های غربی و نیز در برخی نواحی ساحل شرقی واقع شده‌اند. از جمله رودهای آن می‌توان تومن، یالو، چونگچون، توئه دونگ و یسونگ را نام برد. جنگل‌ها پهنه وسیعی از آن را پوشانده‌اند. آب و هوای آن در نواحی شمالی معتدل و در سایر نواحی گرم و مرطوب است. کوه پکتو (۲۷۴۴ متر) بلندترین نقطه آن است و رود یالو (۸۰۰ کیلومتر) طولانی‌ترین رود کره شمالی است.

پایتخت کره شمالی شهر زیبای پیونگ یانگ با ۱٬۵۰۰٬۰۰۰ نفر جمعیت بوده و پرجمعیت‌ترین شهرهای آن هامهونگ (۴۸۴٬۰۰۰ نفر)، چونگجین (۳۰۶٬۰۰۰ نفر) سینوئیجو (۳۰۰٬۰۰۰ نفر) و ونسان (۲۷۵۰۰۰ نفر) هستند.

بنادر مهم کره شمالی چونگجین، هام هونگ و ونسان در سواحل دریای ژاپن و نامپو در سواحل خلیج کره هستند.

باید اشاره کرد که کره شمالی از معدود کشورهای جهان است که در آن آلودگی هوا و ترافیک وجود ندارد و مردم آن با واژه هایی نظیر سود و زیان، کلاهبرداری، تورم، بورس و تجارت خصوصی آشنا نیستند .

در طول نیم قرن گذشته در این کشور قتل، فحشا و جرایمی که در غرب هر روز روی می دهد و جزو زندگی مردم شده است روی نداده و کره شمالی امن ترین کشور جهان می باشد .

جمعیت کره شمالی ۲۴ میلیون نفر و زبان رسمی آن کره‌ای است. واحد پول این کشور وون کره شمالی است. از جمعیت این کشور حدود ۶۴ درصد بی‌دین، ۱۶ درصد پیرو شمن‌باوری کره‌ای، ۱۳ درصد چئوندوی‌باور، و ۴٫۵ درصد پیرو آیین بودایی هستند. این کشور یک کشور تک ‌حزبی است که توسط حزب کارگران کره اداره می‌شود و دولت این کشور پیرو ایدئولوژی جوچه (خودکفایی) است. این ایدئولوژی را کیم ایل- سونگ، نخستین رئیس‌جمهور کره شمالی پایه‌ریزی کرد و او پس از مرگش، رئیس‌جمهور ابدی کره شمالی اعلام شد.

جوچه در سال ۱۹۷۲ در قانون اساسی جدید کره شمالی، ایدئولوژی رسمی دولتی اعلام شد و هرگونه اشاره‌ای به مارکسیسم- لنینیسم و کمونیسم از قانون اساسی کره شمالی حذف شد. کره شمالی روابط تنش‌آمیزی با برخی کشورهای منطقه‌ای خود و جهان غرب دارد و برنامه‌های موشکی و هسته‌ای کره شمالی مناقشه‌برانگیز بوده‌است.

شبه‌جزیره کره در اواخر سده نوزدهم تا اوایل سده بیستم توسط امپراطوری کره اداره می‌شد. این شبه‌جزیره از سال ۱۹۰۵ به تصرف امپراتوری ژاپن درآمده و پنج سال بعد به طور رسمی بخشی از کشور ژاپن شد. با شکست ژاپن در جنگ جهانی دوم قسمت شمالی به تصرف اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی در آمد که آن را تحویل دولت برخاسته از خواست مردم داد و قسمت جنوبی به تصرف آمریکا درآمد. به این ترتیب کره شمالی صاحب حکومتی متحد با بلوک شرق شده و کره جنوبی صاحب حکومتی طرفدار غرب شد در حالی که هر دو مدعی حکومت بر کل شبه‌جزیره بودند این اختلاف در سال ۱۹۵۰ به جنگ کره انجامید که در سال ۱۹۵۳ با پیمان آتش‌بس خاتمه یافت.

پس از مرگ کیم ایل- سونگ پسرش کیم جونگ- ایل رهبری کشور را عهده‌دار شد و از سال ۲۰۱۲ در پی مرگ کیم جونگ- ایل، رهبری این کشور در اختیار کیم جونگ- اون پسرش قرارگرفت.

یکی از کارهای روزمره رهبر سرکشی روزانه به کارخانجات، مراکز نظامی، دانشگاه ها و مدارس، بیمارستان ها و دوایر دولتی و وزارتخانه هاست. او این کار را بدون اطلاع قبلی انجام می دهد و مردم وی را بازرس کل کشور می دانند که ناظر بر روند حسن انجام کارهاست .

توریست ها و خبرنگارانی که از کره شمالی بازدید کرده اند می گویند اینجا بازار مکاره کالاهای غربی نیست. مردم اتومبیل ساخت اروپا و آمریکا ندارند اما بی خانمان و کارتن خواب و معتاد هم وجود ندارد!

وضع داخلی در کره شمالی چیست و چه عواملی به آن کشور اجازه می‌دهد که بتواند در مسیری که در پیش گرفته حرکت کند که به ایران اجازه الگوبرداری از آن کشور را نمی‌دهد؟

اولین تمایز کره شمالی با ایران در آنجاست که کره شمالی کشوری دارای بنیه صنعتی نیرومند و از نظر اقتصادی نسبتا خودکفاست. مهمترین نیازهای مردم خود را در داخل تهیه می‌کند و بنابراین نسبت به تحریم‌ها امکان مقاومت دارد. این با کشور ما که از شیر مرغ تا جان آدمیزاد از خارج وارد می‌شود و اگر یک ماه نفت نفروشد معلوم نیست نان مردم خودمان را هم بتوانیم تهیه کنیم یا نه تفاوت دارد.

در کره شمالی کسی برای خرج بیمارستان همسر یا فرزندش خانه یا اتومبیل یا کلیه اش را نمی‌فروشد. امکانات بهداشتی در حدی که وجود دارد، کم یا زیاد، رایگان در اختیار همه است.

در کره شمالی بچه‌های مردم را اول به پولدار و بی‌پول و بعد به باهوش و بی‌هوش و نخبه تقسیم نمی‌کنند و برای هر کدام نظام آموزشی جداگانه برپا نکرده‌اند. امکانات آموزشی که وجود دارد، کم یا زیاد، در اختیار همه فرزندان مردم است.

در کره شمالی کسی بدلیل نداشتن مسکن در خیابان نمی‌خوابد. کسی گدایی نمی‌کند. 80 درصد مردم بیکار نیستند. دست همه برای گذران روزیشان در جیب دیگری نیست. از شانه دیگری بالا نمی‌روند تا جایی برای خود پیدا کنند. مسابقه ثروت در آنجا به راه نیانداخته‌اند و برای هرکس ثروت بیشتری دارد ارزش و اعتبار اجتماعی بیشتری قائل نیستند.

در کره شمالی آستان قدس برای خودش امپراتوری راه نیانداخته، بنیاد مستضعفان و بنیاد شهید، بنیاد الهادی و المهدی و رسالت و صد تا دکان دیگر وجود ندارد که مشغول چاپیدن مردم باشند. ارتش کره شمالی درکنار مردم است.

بنابراین در کره شمالی یک حدی از انسجام داخلی وجود دارد که به آن کشور اجازه می‌دهد که تا حدودی تک روی کند و در برابر فشارهای خارجی مقاومت کند، اگر امریکا و غرب هم در برابر کره شمالی تا حدودی کوتاه می‌آیند به دلیل آگاهی آنان از همین انسجام داخلی در آن کشور است. آنها که ایران را از کره شمالی شدن می ترسانند یا خود از این اطلاعات خبر ندارند و یا میدانند و مردم را درچارچوب منافع خود فریب می دهند.

این روزها ناظر آن هستیم که نه تنها مردم عادی بلکه بسیاری از کسانی که مدعی عدالت خواهی و انسان دوستی و سوسیالیسم هستند نیز به جهت کاهلی در مطالعه و تحقیق و سپردن گوش و هوش خود به رسانه های غربی که عمدتاً کارشان به فرمانبرداری وبازگویی فرامین جنگ طلبان کشیده است.

واشنگتن هرگز تلاش نکرده است تحقیر کره شمالی را پنهان کند. در تمام سالهائی که جنگ کره متوقف شده است، ایالات متحده با همه توانی که داشته، در تلاش مجازات، تحقیر و تحمیل رنج و محنت بر مردم این کشور بوده است. واشنگتن تلاش کرده جمهوری دموکراتیک خلق کره را با جلوگیری از دسترسی آن به بازار جهانی و سرمایه خارجی به گرسنگی محکوم و اقتصاد محکوم کند و به همین دلیل تحریم های فلج کننده به آن تحمیل کرده  است. پایگاهای نظامی وسیستم های موشکی نابود کننده در اطراف مرز آن قرار داده است.

واشنگتن نشستن بر سر میز مذاکره با کشوری که آن را حقیر می داند، دون شآن خود می انگارد. کره شمالی هرگز در برابر تهدید های ایالات متحده سر فرود نیاورده و هیچ نشانه ای از این که در آینده این روش را تغییر دهد وجود ندارد. بجای آن جمهوری دموکراتیک خلق کره به ایجاد یک سیستم تسلیحات اتمی جهت دفاع از خود، در صورت تلاش آمریکا درتحمیل سلطه ی خود با آغاز جنگی دیگر پرداخته است.

هیچ کشوری به اندازه ی کره شمالی نیاز به سلاح های اتمی ندارد. مغزشویی با اخبار  Fox  و CNN اجازه نمیدهد مردم جهان بدانند در کره شمالی چه خبر است.

بگذارید صادق باشیم. تنها دلیلی که کیم جونگ اون به عاقبت صدام حسین و قذافی دچار نشده است:

- 1 این است که کره شمالی بر دریایی از نفت قرار ندارد.

2  - کره شمالی قادر است سئول، اوکیناوا و توکیو را به ویرانه ای از آتش و دود تبدیل کند.

اگر کره شمالی سلاح های کشتار جمعی نداشت، پیونگ یانگ مدتها پیش با تهاجم پیشدستانه روبرو شده و رهبران آن به سرنوشتی چون قذافی دچار شده بودند. سلاح اتمی تنها پادزهر شناخته شده در برابر ماجراجویی های ایالات متحده است.

مردم آمریکا که حافظه ی تاریخی شان فراتر از نوزده سپتامبر(9/11) 2001 نمی رود، هیچ شناختی از روش ایالات متحده در جنگ ها و قصابی ها و ویرانگری وحشتناکی که در کره شمالی کرده است، ندارند.

گزارش زیر یادآوریِ مختصری است از این که چرا کره شمالی بعد از گذشت دهها سال از امضای متارکه جنگ، هنوز نگران آمریکا است.

» در اوایل 1950، ایالات متحده بیش از همه بمب هایی که در جنگ دوم جهانی در منطقه ی اقیانوس آرام ریخته بود، برسرمردم کره شمالی ریخت. بمبارانی مَفروش، شامل 32 هزار تن بمب ناپالم، که اغلب آگاهانه؛ مردم معمولی را همانقدر هدف میگرفت که نظامیان و اهداف نظامی را. و ویرانی کشور را در هدف داشت، ماورای جنگ. بسیاری از شهر ها نابود وهزاران تن مردم بیگناه کشته و بسیاری دیگر گرسنه و بی خانمان و آواره شدند.

بر اساس تحقیقات "بلاین هاردن" خبرنگار آمریکایی: در گزارشی که "کورتیس مک لی مِی" فرمانده نیروی هوایی استراتژیک آمریکا در زمان جنگ کره به اداره ی ثبت تاریخِ نیروی هوایی در 1984 ارایه کرده است، در مدتی حدود سه سال، امریکا 20  در صد جمعیت کره شمالی را نابود کرده است.

دین راسک، مشوق جنگ کره که در دوره بعد وزیر امورخارجه شد، گفت که ایالات متحده «هر جنبنده و هر آجری که بر آجری قرار داشته، بمباران کرده است.» بعد از کمبود اهداف شهری، بمب افکن ها به بمباران و ویرانی سد های برق رسانی و آبرسانی پرداختند که به سیلاب مزارع و نابودی محصولات کشاورزی منجر شد.

»روز سوم ژانویه 1950ساعت ده ونیم صبح 82 بمب افکن ناوگان ایالات متحده بار مرگ آور خود را روی شهر پیونگ یانگ خالی کردند . . . صدها تُن بمب و مواد آتش زا، همزمان بر سرتاسر شهر ریخته شد، که موجب آتش سوزی مداوم و خاموش نشدنی گشت. بَربَرهای ماورای آتلانتیک، شهر را با مواد منفجره ی بسیار قویِ تاخیری (فسفوری)، که در تمام روز با فاصله منفجر و خروج مردم را از پناه گاه ها ناممکن میکرد، بمباران کردند. تمام شهر بمدت دو روز در آتش سوخت وهفت هزار و هشتصد و دوازده خانه ی مسکونی به خاکستر تبدیل شد و آمریکائیان کاملاً آگاه بودند که در شهر هیچ هدف نظامی وجود ندارد . . .

تعداد مردم پیونگ یانگ که در اثر این عملیات، زنده زنده در آتش سوختند و یا در اثر دود ناشی از آتش دچار خفگی شدند، از شمار بیرون است . . . حدود 50 هزار نفر از ساکنین شهری که قبل از جنگ 500 هزار نفرجمعیت داشت، باقی ماندند. «امریکایی ها فراموش کرده اند که ما با کره شمالی چه کرده ایم»، به نقل از: (ووکس ورلد)

ایالات متحده بیش از دو میلیون نفر از مردم کشوری را که هیچ تهدیدی برای امنیت آن نبودند کشتند. مانند ویتنام، جنگ کره تمرین عضلانی دیگری بود که هر گاه ایالات متحده نیاز به آزمایش سلاح های تازه اش دارد؛ به آن می پردازد. ایالات متحده هیچ چیزی برای غارت و تملک در شبه جزیره کره ندارد جز آمیزه ای از تسلط امپراتورانه و شرارت ناب همچون موارد متعدد دیگری که در گذشته دیده ایم.

بگفته ی ژورنال آسیا-پاسیفیک:

» در پایان سال 1352 هیچ هدف با ارزشی برای بمب افکن های ایالات متحده جهت بمباران باقی نمانده بود. هر شهر و شهرک و منطقه ی صنعتی در کره شمالی بمباران شده بود. در بهار 1353 نیروی هوایی سد های آبیاری روی رودخانه ی یالو را، جهت نابودی برنجزارهای کره شمالی و همچنین وارد کردن فشار بر چین، که ناچار بود مواد غذایی بیشتری را جهت کمک به کره ارسال کند؛ مورد هدف قرار داد. در نتیجه ی بمبارانِ پنج سد آبیاری، هزاران هکتار از برنجزارها نابود و شهرها دچار سیل و ویرانی شده و ملیونها نفر از اهالی کره شمالی اولیه ترین خوراک روزانه شان را از دست دادند و تنها با کمک های اضطراری چین و اتحاد شوروی و دیگر کشورهای سوسیالیستی از قحطی گسترده و همگانی در امان ماندند.» («ویرانی و بازسازی کره شمالی، 1950-1960» ژورنال آسیا-پاسیفیک، ژاپن)

باری «مخازن آب، سدهای آبیاری، برنجزارها، سدهای برق رسانی و مراکز مسکونی» همه با ناپالم ویران شدند، همه با فرش بمب پوشانده و همه با خاک یکسان شدند و چیزی سالم نماند. هرچیزی اگر حرکت داشت با شلیک و اگر نداشت با بمب نابود شد. ایالات متحده اما ناتوان از تسخیر، کشور را به سرزمین غیر قابل سکونت تبدیل کرد. «بگذار گرسنگی بکشند. بگذار از سرما یخ بزنند. . . بگذار برای زنده ماندن از ریشه ی گیاهان و خزندگان تغذیه کنند. بگذار در خندق ها بخوابند و در میان ویرانه ها زندگی کنند، برای ما چه اهمیتی دارد؟ ما مهم ترین کشور روی زمین هستیم. خداوند به آمریکا برکت دهد.»

این است شیوه ی معامله واشنگتن، و این شیوه از سال 1890 که گردان هفتم سواره نظام آمریکا 150 تا 300 مرد و زن و کودک سرخ پوست را در ووندد نی قتل عام کرد تغییری نکرده است. با قبیله سیوکس در منطقه پاین ریج بهمان شیوه رفتار شد که با کره شمالی ها، و یا ویتنامی ها و یا نیکاراگوئه ای ها، و یا عراقی ها و دیگران و دیگران. و نهایت این که هر کس بر سر راه  امریکا قرار گیرد، دنیایی از بمب و مصیبت و جنایت بر سرش خواهد بارید.

توحش تهاجمی آمریکا به کره شمالی مُهری چنان ابدی بر روان مردم آن کشور بر جای گذاشته است که به  هیچ  قیمتی، نمی تواند به تکرار سناریویی مشابه آن در آینده تن در دهد. آنها با هر آنچه در امکان دارند باید برای دفاع از خود آماده شوند. اگر این آمادگی به معنی داشتن سلاح اتمی است، بگذار باشد. "بقای خود" ازاهمیت درجه اول برخورداراست.

آیا امکانی برای پایان دادن به این رویارویی بین پیونگ یانگ و واشنگتن وجود دارد، امکانی برای بهبود روابط و برقراری اعتماد متقابل؟ البته که وجود دارد. کافیست ایالات متحده در آغاز به اراده مردم کره شمالی احترام بگذارد و دست از تهدید و نقشه ویرانی آن بردارد.

بسیاری از مردم در غرب فکر می کنند که مشکل این بحران از سوی کره شمالی است. اما چنین نیست. مُشکل از سوی ایالات متحده و عدم تمایل آن به مذاکره برای پایان جنگ است، مشکل عدم تمایل به تعهد امنیت کره شمالی و حتی نشستن بر سر میز مذاکره با مردمی است که با ادامه دشمنی واشنگتن با کره شمالی در حال کامل کردن سیستم موشک های دور پروازِ قاره پیمایی هستند که قادر به زدن شهرهای آمریکا است. روابط با کره شمالی می تواند عادی شود، مناسبات اقتصادی می تواند برقرار شود، اعتماد متقابل می تواند بازسازی شود، و تهدید اتمی میتواند محو شود، روابط با کره شمالی می تواند بحرانی نباشد، و اینها همه تنها نیازمند تغییر سیاست امریکاست، و اندکی درایت سیاسی رهبرانی که واقعاً خواهان صلح باشند و نه جنگ!

------

دوستان عزیر! این روزها با انتشار خبر تبادل دانشجو بین ایران و کره شمالی دوباره بعضی از باصطلاح اصلاح طلبها و اصولگراها بویژه در مورد کره شمالی به دروغ پراکنی پرداخته اند. من لینک های چهار شماره های گذشته راه توده که مقالات جالبی در مورد کره شمالی در آنها منتشر شده را در زیر میفرستم که اگر صلاح میدانید بهر شکلی منتشر کنید تا این مغرضان بلکه بخوانند و چیزی یاد بگیرند که البته بعید میدانم. مرتضی:

http://www.rahetudeh.com/rahetude/2013/09avril/2/kim.html

راه توده شماره 403

http://www.rahetudeh.com/rahetude/2017/agust/613/sar613.html

راه توده شماره 613

http://www.rahetudeh.com/rahetude/2017/agust/613/kore.html

راه توده شماره 613

http://www.rahetudeh.com/rahetude/2017/may/597/kore.html

راه توده شماره ۵۹۷

تلگرام راه توده:

https://t.me/rahetudeh/15405

        پیج فیسبوک راه توده