ترجمه- نعمت بوستانی

 خواست ایالات متحده حفظ کنترل خود بر منطقه خاورمیانه است و تمایل مقامات اسرائیلی منحرف کردن توجه افکار عمومی شهروندان از بحران این کشور.

تشدید وضعیت وخیم در صحنه جهانی نقاب از چهره  کسانی که تا همین دیروز متعصبانه منادی اصلی دموکراسی و حقوق بشر بودند، برمی دارد. پشت شعارهای پیچیده شده در زرورق، اراذل و اوباش جهانی سنگر گرفته اند. در شب 28- 29 ژانویه، پهپادهایی با مواد منفجره به اهدافی در ایران از جمله تأسیسات وزارت دفاع در اصفهان، کارخانه شهید سلیمانی حمله کردند. اکثر پهپاد ها رهگیری شدند و تعدادی نیز آسیب جدی ندیدند. ظاهراً سازمان دهندگان عملیات تروریستی از روی یک وضعیت مناسبت اطلاعاتی عمل کردند.

با خاموش شدن آتش‌ انفجارها، رسانه‌های مختلف با تیترهایی درباره «عملیات ویژه گسترده» شروع به گمانه‌ زنی کردند، از آن جمله درباره اقدامات تلافی جویانه ایران. نیویورک تایمز و وال استریت ژورنال به نقل از منابع بلند پایه، اسرائیل را سازمان دهنده این حملات معرفی کردند. تهران با آگاهی از عمل تل آویو، به دخالت گروه های کرد مستقر در شمال عراق اشاره کرد. با این حال، مقامات اسرائیلی به ویژه سعی نکردند تا دخالت خود را پنهان کنند. بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر، در نشستی با مقامات امنیتی در آستانه حمله، «چندین اقدام فوری را که از امشب آغاز خواهد شد» اعلام کرد.

بدون شک آنها می خواستند ایران را به سمت اقدامات تلافی جویانه سوق دهند و با به دست آوردن بهانه، حمله همه جانبه را به ایران در پیش بگیرند. در صورت عملیات تلافی جویانه، ایالات متحده و اسرائیل، ذینفع اصلی بودند و به زعم خود یکی از حریفان اصلی خود را از میدان بدر می کردند. آنها از موفقیت های ایران در زمینه رشد اقتصادی پایدار و رشد درآمدهای بودجه در هراس هستند. بر اساس گزارش آژانس گلوبال فایر پاور، که هر ساله ارتش های جهان را رتبه بندی می کند، جمهوری اسلامی بالاتر از اسرائیل و عربستان سعودی در رده هفدهم قرار دارد. اسرائیل نتوانسته است روابط تهران را با متحدان وی مخدوش کند. تلاش ها برای به قدرت رساندن نیروهای ضد ایرانی در عراق و لبنان تا به حال با شکست مواجه شده است. بر اساس برخی از داده‌های نظامی، سامانه های موشکی ضدهوایی ایران «باور-373» به سوریه تحویل داده می شود که اقدامات هوایی اسرائیل را در این کشور با مشکل جدی مواجه میکند.

با وجود دسیسه های خارجی، روابط تهران و ریاض در حال بهبود است. وزرای خارجه دو کشور در پایان ماه دسامبر در اردن دیدار کردند. پس از آن، محمد السودانی، نخست وزیر عراق با از سرگیری گفتگوهای ایران و عربستان سعودی در بغداد طی هفته های آینده خبر داد. از آن جمله گام های احتمالی، گشایش متقابل نمایندگی های دیپلماتیک دو کشور می باشد که از سال 2016 تعطیل شده است.

حملات به ایران در پایان سال گذشته تشدید شد. کاخ سفید به بهانه ارسال تسلیحات ایرانی به روسیه و «سرکوب اعتراضات مسالمت آمیز»، احیای توافق هسته ای را متوقف و تحریم های جدیدی را اعمال کرد. در ماه ژانویه، سازمان صنعت هوافضا و تعدادی از شرکت های مجتمع نظامی- صنعتی و سازمان های مجری قانون در لیست سیاه قرار گرفتند.

با بازگشت به لفاظی های دوران دونالد ترامپ، دولت بایدن، ایران را با نیروی نظامی تهدید می کند. آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه آمریکا گفت: «همه گزینه‌ها برای جلوگیری از دستیابی ایران به سلاح هسته‌ ای وجود دارند». رابرت مالی، فرستاده ویژه در امور ایران، زمانی که اعلام کرد «اگر همه گزینه‌های دیگر شکست بخورند، مانند گزینه قبلی، گزینه نظامی نیز آماده است» این گفته واضح‌ تر از سخنان بلینکن بود.

از آنجایی که کاخ سفید نمی‌خواهد خود دست به عمل جنایتکارانه بزند، ترجیح می‌دهد تا با دست دیگران (اسرائیل)عمل کند. دامنه تمرینات نظامی مشترک آمریکا و اسرائیل، به سطح بی سابقه ای رسیده است. مانورهای رزمی سریع نیروی هوایی دو کشور در ماه ژانویه، یک ماموریت عملیاتی دور برد و حملات عمیق در قلمرو دشمن را شبیه سازی کردند.

در زمان اعزام پهپادها برای انهدام اهدافی در ایران، رزمایش تمامی شاخه های ارتش «جونیپر اوک» در اسرائیل ادامه داشت. این رزمایش شامل 100 هواپیمای آمریکایی و 42 اسرائیلی، واحد زمینی، زیردریایی و ده ها کشتی از جمله ناو هواپیمابر جورج دبلیو بوش بودند. دیگر وظایف محوله، سرکوب پدافند هوایی و هماهنگی حملات موشکی به سر زمین دشمن بود. در همین رابطه پنتاگون اعلام کرد: «مقیاس رزمایش مربوط به طیفی از سناریوها است و ایران می‌تواند نتایج خاصی را از این موضوع استنباط کند.»

در همان روزها ویلیام برنز، رئیس سازمان سیا، در اسرائیل بود و به جای جک سالیوان، مشاور امنیت ملی ایالات متحده و مایکل کوریلا، رئیس فرماندهی مرکزی ارتش ایالات به آنجا رفته بود. روز 30 ژانویه، بلینکن، نیز از اسرائیل بازدید کرد و بر اساس گفته وی نظر طرفین در باره مسئله ایران همخوانی پیدا کرد. نتانیاهو رضایت خود را پنهان نکرد و گفت: «ما یک سیاست مشترک را برای جلوگیری از تهدید ایران شکل داده‌ ایم.»

از جانب دیگر، در ارتباط با موقعیت نتانیاهو، ساده لوحی افرادی را باید در نظر داشت که نتانیاهو را متحد مسکو می دانستند. او پیش از اینکه اسرائیل کمک‌های بشردوستانه به کیف برساند،  دستور داده بود که ابزار هشدار در مورد حمله موشکی به نیروهای مسلح اوکراین منتقل شود. نتانیاهو در مصاحبه با CNN حتی به امکان ارسال سلاح به اوکراین از جمله سامانه های پدافند هوایی گنبد آهنین و همچنین به وجود توافق با ایالات متحده برای تامین گلوله های توپخانه 155 میلی متری به کیف، اعتراف کرد.

تجاوز و کارزار علیه ایران، به اتفاقات داخلی اسرائیل مربوط می شود. قبل از سال جدید، یک دولت جدید سر کار آمد. تشکیل دولت برای نتانیاهو به موضوع مرگ و زندگی تبدیل شد. حکمی که بر گردن او به اتهام فساد مالی آویزان شده بود، این سیاستمدار را مجبور کرد با احزاب راست افراطی از جمله قدرت یهود، یهودیت تورات، صهیونیسم مذهبی و غیره توافق کند. رهبران آنها با درک ضرورت خود، برای حداکثر قدرت، چانه زنی کردند. بنابراین، رهبر نیروی یهودی ایتامار بن گویر، که زمانی به اتهام تحریک نژادپرستی و تروریسم محکوم شده بود، با اختیارات گسترده، از جمله کنترل بر خدمات مرزی، وزیر امنیت ملی شد. رئیس صهیونیسم مذهبی، بزالل اسموتریچ، نه تنها پست ریاست وزارت دارایی را دریافت کرد، بلکه عهده دار یک وزارتخانه ای جدید نیز بنام امور سیاسی در کرانه باختری رود اردن شد.

اسرائیل تحت رهبری چنین شخصیت هایی، به سرعت به سمت یک دیکتاتوری آشکار تروریستی پیش می رود. بن گویر، به محض روی کار آمدن، با همراهی نیروهای امنیتی از کوه معبد در بیت المقدس که مسجد الاقصی مقدس برای مسلمانان در آن قرار دارد، بازدید کرد. به گفته وی، یهودیان هر زمان که بخواهند در اینجا نماز خواهند خواند و کسانی که موافق نباشند «با مشت آهنین سرکوب خواهند شد». این نقض آشکار توافقنامه سال 1994 بود که بر اساس آن یهودیان می توانند در زمان کاملاً مشخص و از طریق دروازه های ویژه از این مجموعه بازدید و یا نیایش کنند. تحریک مشابهی که توسط آریل شارون، نخست وزیر سابق در سال 2000 انجام شد و منجر به قیام فلسطینیان (انتفاضه دوم) با 6 هزار قربانی شد.

حزب لیکود نتانیاهو نیز افراط گرایی فزاینده ای را از خود نشان می دهد. اوفیر کاتز، نماینده پارلمان، لایحه‌ ای را ارائه کرد که بر اساس آن افرادی که به اتهام حمایت از تروریست‌ها محکوم شده‌اند از نامزدی در پارلمان منع می‌شوند. این روش می تواند به طور کامل نمایندگی احزاب عربی و چپ را غیر ممکن سازد. سند دیگری نیز با هدف سلب تابعیت از متهمان تروریسم تصویب شده است. فقط هشت نفر رای مخالف دادند. اوفر کاسیف، نماینده کمونیست، با نژاد پرستانه خواندن این لایحه گفت که این لایحه محدود به فلسطینی ها نخواهد ماند و دیر یا زود  همه مخالفان رژیم را در بر خواهد گرفت.

هانوچ میلویدسکی، نماینده حزب لیکود، در پاسخ به این سوال که آیا قاتلان فلسطینی‌ها به شدت مجازات خواهند شد، پاسخ منفی داد: «من نیازی به بهانه‌ جویی برای این واقعیت ندارم زیرا در یک کشور یهودی، من یهودیان را ترجیح می‌دهم. بله، من قاتلان یهودی را به قاتلان عرب ترجیح می دهم». لیمور سون هارمله، همکار قدرت یهودی او، با بدبینی اضافه کرد: «یهودی که یک عرب را کشته است، باید در زندان باشد. عربی که یک یهودی را می کشد باید بمیرد.»

با این حال، همانطور که کمونیست ها هشدار دادند، فعالیت های سرکوبگرانه رژیم اسرائیل تنها اعراب را شامل نمی شود. این کشور اصلاحاتی را آغاز کرده است که کنترل دولت بر انتخاب قضات و محدودیت در اختیارات دیوان عالی را ممکن می کند. در هر صورت سیاست رژیم حاکم، وخامت اوضاع اجتماعی را در پی خواهد داشت و به بدتر شدن وضعیت اجتماعی- اقتصادی دامن خواهد زد. تورم، رکورد 15 ساله را شکسته و نرخ فقر از 20 درصد فراتر رفته است. در مقابل این پس زمینه ها، مقامات امتیازات جدیدی را برای جوامع یهودی افراطی ارتدوکس و ساکنان شهرک های یهودی نشین در کرانه باختری رود اردن در نظر گرفته اند. همه در انتظار محدود شدن حقوق شهروندان و انجام اعتصاب و سایر اقدامات ضد نئولیبرالی هستند.

سرانجام شهروندان ناراضی به خیابان ها سرازیر شدند که منجر به تظاهرات بی سابقه ای در اسرائیل گردید. با گسترش زمینه های بازداشت و استفاده از وسایل ویژه برای متفرق کردن معترضان توسط بن گویر، مردم متوقف نشدند. سخنرانی‌هایی از سر استیصال  حمایت مخالفان را بر نتابید و آن‌ها خواستار استعفای دولت شدند. اسحاق هرتزوگ، رئیس‌جمهور اسرائیل از تفرقه ملت ابراز نگرانی کرد و گفت تفرقه‌ ملت، کشور را از هم خواهد پاشید.

در این شرایط، نتانیاهو به یک داروی آزمایش شده روی آورد. ترور دولتی در فلسطین که سال گذشته نیزمنجر به کشته شدن 225 نفر از جمله 35 کودک شد، اکنون بیش از پیش گسترش یافته است. مقامات تل آویو، محاصره منطقه خود مختار فلسطینی ها را تشدید کردند.

در حمله های نظامی در ماه ژانویه، بیش از 30 نفر از جمله هشت کودک در کرانه باختری کشته شدند. این قتل عام در 26 ژانویه در جنین رخ داد. در حمله نیروهای امنیتی اسرائیل 11 نفر از جمله یک زن 61 ساله و چند نوجوان کشته شدند. سربازان اجازه عبور آمبولانس ها و خبرنگاران را ندادند و بیمارستان محلی که قربانیان در آن منتقل شدند با گلوله های گاز اشک آور مورد حمله قرار گرفتند.

همان طور که انتظار می رفت چنین اقداماتی منجر به عملیات تلافی جویانه (ایران) شد. یک روز بعد، خیری الکام 21 ساله فلسطینی که پدربزرگ وی توسط یک شهرک نشین یهودی به ضرب چاقو کشته شده بود، به طرف اعضای کنیسه در اورشلیم تیراندازی کرد که هفت نفر جان باختند. این حمله دلیلی بود به حملات تأسیسات در ایران. اگرچه الکام، به هیچ یک از این گروه ها تعلق نداشت، اما مقامات، سازمان های تحت حمایت تهران را مسئول حمله این جوان به کنیسه دانستند.

دولت اسرائیل، از طریق خشونت در داخل و خارج از کشور، تلاش دارد تا قدرت را حفظ کند. نیروهای چپ با اشاره به نشانه های آشکار فاشیسم، مردم را به تجمع و مهار جنون فزاینده مقامات اسرائیل دعوت می کنند.

https://gazeta-pravda.ru/issue/13-31362-1013-fevralya-2023-goda/terror-po-grafiku

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده