هند و روسیه

راشا تودی ترجمه- رضا نافعی

هفته گذشته روسیه از توافقنامه همکاری بیشتر خود با هند در زمینه تامین انرژی خبر داد. این توافق برای استراتژی ایالات متحده در برابر "توسعه طلبی" پکن و مسکو در خاورمیانه و فراتر از آن  چالشی است مهم.  در این مهمترین قرارداد نفت و گاز بین مسکو و دهلی نو پیش بینی شده است که روسیه تا پایان سال 2022 تقریباً 15 میلیون بشکه نفت خام از طریق شرکت نفت دولتی "روس نفت" به "ایندین اویل" تحویل خواهد داد. "ایگور سچین" رئیس "روس نفت"، با توجه به تأثیرات ژئوپلیتیکی عظیمِ معاملاتِ نفتیِ بزرگ گفت: "امضای یک قرارداد جدید برای تامین نفت موید  ماهیت استراتژیک مشارکت بلندمدت بین "روس نفت" و "ایندین اویل" است.  این قرارداد از اهمیت مهمی برخوردار است زیرا این تنها یکی از 28 قرارداد سرمایه گذاری بین روسیه و هند است که در سفر اخیر ولادیمیر پوتین به هند به امضای رئیس جمهور روسیه و "نارندرا مودی"، نخست وزیر هند رسید. این قراردادها طیف گسترده ای از موضوعات را در بر می گیرند که نه تنها نفت، گاز و پتروشیمی، فولاد و کشتی سازی، بلکه امور نظامی را نیز شامل می شوند.  راه یافتن عناصر نظامی  به پروژه های نفت و گاز مورد توافق روسیه و هند موضوعی است که از دیدگاه ایالات متحده به اندازه کافی جدی است.  نفت روسیه با کشتی های نفتکش از بندر نووروسیسک در دریای سیاه به هند حمل می شود. در صورت لزوم، تسهیلات برای گسترش امکانات تخلیه بیشتر در هند ساخته خواهد شد. پوتین تاکید کرد: هر دو طرف تعهد خود را برای افزایش تولید نفت خام روسیه طبق توافقنامه های قیمت گذاری ترجیحی بلندمدت و افزایش واردات (گاز طبیعی مایع) به هند با استفاده از مسیر دریای شمال برای تامین انرژی، تکرار کردند. مودی به بیانیه رئیس جمهور روسیه افزود و تصریح کرد: هدف ما ارتقاء سطح مبادلات بازرگانی تا 30 میلیارد دلار  و 50 میلیارد دلار سرمایه گذاری تا سال 2025 است.

آنچه امریکا را بیشتر نگران می سازد این واقعیت است که بنا بر اظهارات "واردهان شیرینگال" وزیر خارجه هند، قراردادی که در سال 2018 برای فروش سامانه ضد هوائی " اس 400" منعقد گشت اینک در حال اجراست.

این معاملات برای ایالات متحده، نامناسب  است، زیرا روسیه می تواند از آنها به عنوان اهرمی برای امکانات نظامی در هند استفاده کند. اما با پیشرفت دیدارهای پوتین و مودی، اوضاع برای کاخ سفید بدتر شد. در بیانیه مشترک روسیه و هند آمده است: ما قصد خود را برای تشدید همکاری های دفاعی، از جمله در توسعه و تولید مشترک تجهیزات نظامی تایید کرده ایم» بر اساس دیگر اظهارات رسمی، هند حداقل 600 هزار تفنگ تهاجمی کلاشنیکف تولید خواهد کرد. نگران‌ کننده‌تر برای آمریکا این واقعیت است که به گفته "هارش واردان شرینگلا"، وزیر امور خارجه هند، قرارداد سال 2018 برای تامین سامانه‌های موشکی ضد هوایی اس-400 اکنون در حال اجرا است.  دامنه و مقیاس این معامله بین دو کشور به همان اندازه که غیرمنتظره است، نگران کننده نیز هست  و با تصورات ایالات متحده  مبنی بر اینکه استراتژی آن کشور علیه چین و روسیه در خاورمیانه بسیار خوب عمل کرده است، مغایرت دارد.

همانطور که من در کتاب جدیدم در مورد بازارهای جهانی نفت عمیقا تحلیل کرده ام، مبارزه ایالات متحده علیه گسترش نفوذ چین در خاورمیانه اساساً مبتنی است بر توافقنامه های "عادی سازی روابط" با امارات متحده عربی، بحرین و اسرائیل و بر نقش هند به عنوان یک خریدار مهم نفت و گاز در جهان  که  وزنه ای متعادل کننده است در برابر حضور چین در آسیا  .

با انتشار گزارش آژانس بین المللی انرژی (IEA) در سه ماهه اول سال 2021، ایده ایالات متحده مبنی بر اینکه هند می تواند به عنوان ستون جدیدی برای تقاضای نفت در آسیا عمل کند، تقویت شد. این نشان می دهد که هند با 25 درصد رشد در زمینه تقاضای دریافت انرژی در دو دهه آینده بیشترین سهم را خواهد داشت، زیرا تا سال 2030 جایگزین اتحادیه اروپا به عنوان سومین مصرف کننده انرژی در جهان خواهد شد. این گزارش همچنین حاکی از آن است که اگر تولید ناخالص داخلی این کشور تا سال 2040 بر اساس سناریوی سیاسی فعلی به 8.6 تریلیون دلار افزایش یابد، احتمالاً مصرف انرژی هند تقریباً دو برابر خواهد شد. بر اساس گزارش آژانس بین‌المللی انرژی، نرخ رشد تولید ناخالص داخلی این کشور با نرخ رشد تولید ناخالص داخلی همراه است که تا سال 2040 معادل یک ژاپن دیگر به اقتصاد جهان عرضه می کند. این آژانس افزود که نیازهای رو به رشد کشور به انرژی منجر به اتکای بیشتر به واردات سوخت فسیلی خواهد شد زیرا تولید نفت و گاز داخلی سال‌ها راکد بوده است.

خصومت‌های نظامی بین چین و هند در 15 ژوئن 2020، کاخ سفید را به این باور رساند که موضع تهاجمی‌تر هند در قبال همسایه‌اش چین می‌تواند به نفع ایالات متحده باشد. نه تنها به عنوان بخشی از استراتژی خاورمیانه آن دو، بلکه در تلاش آنها برای مهار اقدامات تهاجمی فزاینده چین در منطقه آسیا و اقیانوسیه.  به ویژه، درگیری نظامی بین چین و هند در ژوئن 2020 در منطقه بحث برانگیز دره گالوان در هیمالیا نشان دهنده تغییراتی بسیار بیشتر در روابط اساسی بین دو کشور است تا آن تعداد تلفاتِ انسانیِ  نسبتاً کم. با این کار، هند با سیاست جدید چین برای گسترش اتحادهای اقتصادی و نظامی خود از آسیا تا خاورمیانه تا جنوب اروپا، موسوم به "یک کمربند، یک جاده" که تحقق آن چندین نسل را در بر می گیرد، با استراتژی جدید "پس راندن" مخالفت کرد. تا آن زمان که چین سرعت سیاست های خود را به شدت افزایش داد - تقریباً در همان زمان که ایالات متحده با خروج از توافق هسته ای با ایران و نیز بسیاری از مناطق سوریه، بی علاقگی خود را به ادامه فعالیت های خود در مقیاس بزرگ در خاورمیانه نشان داد - هند یک سیاست را دنبال می کرد که عبارت بود از  مهار چین . با اعلام «قرار داد عادی شدن روابط " با میانجیگری ایالات متحده آمریکا بین اسرائیل و امارات متحده عربی در آگوست 2020، به نظر می رسید یک کریدور همکاری جدید با شرکت ایالات متحده آمریکا (و اسرائیل) از طریق امارات (و کویت، بحرین) و تا حدی عربستان سعودی) پدیدار شود  و تا هند توسعه یابد .

از آنجایی که بخش عمده  توسعۀ شتابانِ فعلیِ چین در خاورمیانه در درجه اول در بخش انرژی است، به نظر می رسد نقطه شروع ساخت کریدور ایالات متحده آمریکا، اسرائیل، امارات متحده عربی و هند نیز بخش انرژی باشد. این تصور کاملا منطقی بنظر میرسید، زیرا در صنعت نفت است که به طور خاص مقادیر زیادی پول، کشتی، تجهیزات، فناوری و پرسنل جابه‌جا می‌شود. اغلب به صورت پنهانی از طریق حساب‌های بانکی محرمانه، پرسنل اطلاعاتی و نظامی که می‌توانند وانمود کنند تکنسین‌های عالی رتبه نفت یا نگهبانان امنیتی هستند و کشتی‌هایی که از طریق دستکاری  AIS

(سیستم شناسائی خود کار) قابل مشاهده نیستند. در سایر صنایع، فعالیت هایی که کشورها می خواهند مخفیانه انجام دهند، امکان پذیر نیست. پوتین نیز این را - بهتر از هر کس دیگری - می داند و بعید است که 28 قرارداد منعقد شده با هند پایان برنامه های او برای این کشور جنوب آسیا باشد.

https://de.rt.com/meinung/128509-russlands-triumph-in-indien-schockiert-usa

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده