امریکا حساب کرده

در همه جای جهان اصولا حکومت ها هستند که مسئولیت تعیین کننده را در وضع سیاسی و اقتصادی و اجتماعی هر کشوری برعهده دارند. در ایران هم چنین است. یعنی آنهایی که قدرت تصمیم گیری بیشتر دارند، مسئولیتی بیشتر هم دارند. معنای این سخن عدم مسئولیت مخالفان و اپوزیسیون ها نیست. مثلا چه کسی می تواند نقش اپوزیسیون ونزوئلا را در وضعیت کنونی آن کشور انکار کند، اپوزیسیونی که از آمریکا دعوت به مداخله در این کشور و حتی تحریم آن را داشت؟ یا در اوکراین. این اپوزیسیون اوکراین بود که دولت قانونی آن کشور را در جریان کودتای موسوم به "میدان" سرنگون کرد و راه را برای نازیسم و فاشیسم و سرانجام جنگ و ویرانی و تقسیم اوکراین باز کرد. می توان گفت که همه چیز تقصیر دولت قانونی اوکراین بود و اپوزیسیون در وضع هولناک کنونی آن کشور نقشی ندارد؟ در سوریه آیا این اپوزیسیون سوریه نبود که پای آمریکا را به آن کشور باز کرد و آن کشور را به یک جنگ داخلی ویرانگر کشاند؟ این مثال ها را می شود درباره همه کشورهایی که بنوعی با آمریکا زاویه پیدا می کنند و آمریکا قصد تنبیه و مجازات یا تکه پاره کردن آنها را دارد یافت. در همه این کشورها اپوزیسیونی طرفدار آمریکا وجود دارد که حاضر نیست نقش آمریکا را در بحران اقتصادی و اجتماعی بپذیرد، برعکس وجود بحران را به عدم تسلیم به خواسته های آمریکا نسبت می دهد. اگر ونزوئلا و کوبا و نیکاراگوئه و سوریه و لیبی و یوگسلاوی تسلیم خواست های آمریکا می شدند بحرانی بوجود نمی آمد.

اپوزیسیون ایران هم تقریبا به همین سمت حرکت کرده است. امروز در ایران نیز با اپوزیسیونی مواجهیم که حاضر نیست نقش آمریکا در هیچیک از فجایع جهانی و داخلی را بپذیرد، برعکس همه چیز را به حکومت ها نسبت می دهد. از نظر این اپوزیسیون مشکل ونزوئلا و کوبا و بولیوی و سوریه و لیبی و ... فقط تقصیر حکومت های آنهاست و آمریکا هیچ نقشی ندارد. ولی سوال اینجاست که آیا این حکومت ها بدتر از بقیه هستند؟ مثلا کوبا که شصت سال است تحت تحریم امریکاست از کلمبیا و السالوادرو ... که تا همین چند سال پیش در آنها خوتناهای نظامی زیر نظر آمریکا حاکم بودند بدتر بوده است؟ آنها پاسخی به این پرسش ندارند چون اصولا پرسش برایشان مطرح نیست و معنا ندارد.

در این شرایط همه چیز نشان می دهد که حداقل بخشی از اپوزیسیون ایران روی اسب پیروز آمریکا شرطبندی کرده و فکر می کند که حکومت در تقابل با آمریکا سقوط می کند و او می تواند جای آن را در حد یک دست نشانده بگیرد. در واقع اپوزیسیون ناامید از پشتیبانی ملی امید خود را به پشتیبانی آمریکا و غرب بسته است. یکی از دلایل مثلا سقوط اصلاح طلبان در ایران و همسو شدن آنها با اپوزیسیون سلطنت طلب در خارج در همینجاست. از روزی که شعار "اصلاح طلب – اصولگرا، دیگه تمومه ماجرا" در دهان ها افتاد، بخشی از اصلاح طلبان ایرانی با سرعتی وحشتناک به سمت آمریکا سقوط کردند و حتی مدافع تحریم ها و بقای ترامپ شدند. آنها به این نتیجه رسیدند که جذب دوباره مردم تنها از طریق همسو شدن با تبلیغات تلویزیون ها و رسانه های غربی و آمریکایی و سلطنت طلب است یعنی پذیرش خواست های آمریکا.

اگر بخواهیم درمیان نقش دولت و نقش اپوزیسیون تفکیک میان "تعیین کننده" و "قاطع" را درباره بنیان های مادی و معنوی بروز یک شرایط در اینجا بطور نسبی بکار گیریم می توان گفت در سمت خطرناکی که کشور ما بدانسو حرکت کرده حکومت مسئولیت تعیین کننده و اپوزیسیون مسئولیتی قاطع دارد. مسئولیت اپوزیسیون از این جهت قاطع است که ما تنها با چند فرد کم توان یا سازمان بی خاصیت سر و کار نداریم بلکه با جریانی سر و کار داریم که قدرت آمریکا پشت سر آنهاست؛ قدرتی که نه تنها رسانه ها را کنترل می کند بلکه می تواند ایران را تحریم کند، دسترسی آن را به منابع جهانی مانع شود، اموال آن را توقیف کند، نفت آن را در دریاها بدزدد، رابطه بانکی آن را با جهان قطع کند، مانع حرکت کشتی هایش شود ... این قدرت هست که به اپوزیسیون شیفته آمریکا یا آماده برای پذیرش دست نشاندگی آن مسئولیتی قاطع در ایجاد وضع کنونی می دهد. چرا که قدرت معنوی اپوزیسیون غربگرا نه تنها با قدرت رسانه ای آمریکا تقویت می شود بلکه برای اپوزیسیون با اعمال قدرت اقتصادی به شکل ایجاد بحران در بنیان های مادی و اقتصادی کشور و زندگی مردم مشروعیت ایجاد می کند. بعبارت دیگر یک سوی بحران کنونی کشور حکومت است و روی دیگر آن اپوزیسیون شیفته و وابسته به آمریکا.

اپوزیسیون ایران اگر ملی است باید حساب خود را از آمریکا و نقشه های آمریکا برای ایران و جهان بطور روشن و جدی جدا کند واگرنه نمی تواند از مسئولیت سنگین و قاطعی که در ایجاد بحران سیاسی، اقتصادی و اجتماعی کنونی در ایران دارد تحت هیچ شرایط شانه خالی کند.

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده