دهه هشتادی ها

تظاهرات و اعتراض هایی که از چند هفته پیش در ایران آغاز شده بتدریج در حال جمع شدن از خیابانهای شهرهای بزرگ ایران و محدود شدن به مراکز آموزشی و دانشگاهی است. اینکه این اعتراض ها نتوانست در این مقطع فراگیر شود از تناقضی بود که در عمق آن وجود داشت. تلویزیون های سه قلوی لندن که سرنخ آنها در دست قدرت های بزرگ جهانی است که قصد تضعیف و تجزیه ایران را دارند از همان روز اول کوشیدند این اعتراض ها را از حالت مسالمت آمیز و مردمی آن خارج کنند و به خشونت بکشانند. آنها نگران بودند که جنبش ضد حجاب اجباری بتواند به جنبشی برای تحمیل تغییرات اساسی در جمهوری اسلام تبدیل شود و بندی از پای جامعه ایران برداشته شود و در نتیجه، حکومت با تن دادن به تغییرات اساسی بجای آنکه تضعیف شود برای یک دوره دیگر تثبیت شود. به همین دلیل با وعده اینکه گویا کار نظام تمام شده و سه پایه از زیر پای آن کشیده شده و کافیست یک پایه دیگر هم با حمله به پلیس و کلانتری ها و پادگان ها کشیده شود تا چهارپایه سرنگون شود کوشیدند آن را به سمت خشونت سوق دهند. هدف از این کار ضمنا هم افزایش شمار کشتگان و هم وارد کردن عناصر خود بنام مردم و کشتن از هر دو سو و رویارو قرار دادن مردم و ایجاد جنگ داخلی بود.

این برنامه هرچه جلوتر رفت تناقضات درونی آن بیشتر شد. پیامد عمده تبدیل کردن اعتراض اولیه مسالمت جویانه به شورش کور خشونت آمیز کنار رفتن توده مردم از صحنه و منحصر شدن آن به باصطلاح "نسل دهه هشتادی ها" بود. طبیعی است مردمی که کار و زندگی و همسر و فرزند و مسئولیت اجتماعی و خانوادگی دارند نه می توانند و نه می خواهند در تظاهرات خشونت آمیز شرکت کنند و آتش بزنند و کوکتل مولوتف بیندازند. نتیجه آن شد که حضور اعتراضی در خیابانها تبدیل شد به چیزی کمتر از دو درصد مردم در سطح کل کشور. از این موضوع بعضی ها در حکومت نتیجه نادرستی گرفتند که گویا نارضایتی ها منحصر به همین دو درصد است. برخی برعکس نام آن را "انقلاب دهه هشتادی‌ها" گذاشتند که گویا بر ترس و محافظه کاری نسل های قبلی غلبه کرده اند و اکنون می خواهند حق آنها را بگیرند. این هر دو در اشتباه بودند. نسل دهه هشتادی که وابسته به پول توجیبی خانواده است حتی یک روز هم نمی تواند در خیابان بیاید اگر خانواده و نسل دهه هفتادی و شصتی و پنجاهی و ... از او پشتیبانی نکنند. بنابراین اقلیتی که در خیابانها بود به معنای آنکه نارضایتی ها به همان اقلیت محدود می شد یا می شود نیست برعکس به معنای وجود یک اکثریت بزرگ حامی یا لااقل بیطرف مثبت نسبت به این اعتراض ها بود.

از آنسوی، در انقلاب 57 هم گفته می شد که ایران دارای یک نسل جوان بزرگ است و این انقلاب جوانهاست. در حالیکه هیچ انقلابی انقلاب جوانها نیست. همه انقلاب ها، انقلاب پدر و مادرها و نیروی کار است. تا زمانی که پدر و مادرها نخواهند و پشتیبانی نکنند و روی زندگی فرزندانشان خطر نکنند هیچ جوانی نمی تواند به تنهایی انقلاب کند. این نکته ایست که تلویزیون های سه قلوی لندن و کسانی که از خارج به خشونت دامن می زدند و آن را تشویق می کردند به آن توجه نکردند یا شاید چون اهداف ناسالمی برای آینده ایران داشتند و دارند راه حل دیگری جز خشونت نمی دانستند. ادامه خشونت در داخل و کشاندن آن به نقاط مرزی ایران بسرعت آن نسل های مسئول و با تجربه تر پشتیبان اعتراض ها را نگران هرج و مرج و نگران آینده ایران کرد. بدیهی بود که اگر این نسل ها از پشتیبانی از این اعتراض ها و در واقع بیشتر از شکل خشونت آمیز و لجام گسیخته حاکم شده بر آن دست بکشند، نسل دهه هشتادی هم از خیابان جمع خواهد شد. بنابراین، این خود مردم پشتیبان اعتراض ها بودند که تا این لحظه ادامه این شکل از اعتراض و تبدیل شدن آن به شورش کور را به صلاح آینده کشور ندانسته اند و آن را از خیابانها جمع کرده اند نه حکومت، یا مقابله یا تبلیغات و تهدیدات آن یا ترتیب دادن تظاهرات های حکومتی. آنچه حکومت و بویژه ارتجاعی ترین جناح های مذهبی کرد و می کند بیشتر در جهت برافروختن آتش و دامن زدن به خشم مردم و ادامه اعتراض و شورش بود که هر لحظه می تواند دوباره آتش را روشن کند. در این وضعیت بحرانی بزرگترین خطای حکومت آن است که جمع شدن فعلی تظاهرات خیابانی را به حساب تدابیر نداشته خود بگذارد و در جهت تحول عمیق و برآوردن خواست های این مردم  گام بر ندارد که در انصورت حتی اگر در بهترین حالت مردم دوباره فرزندانشان را به خیابانها گسیل نکنند و آتش از نو برافروخته نشود کارشکنی ها و مقاومت های منفی و مخفی اجازه ادامه حکمرانی را نخواهد داد!

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده