از سرگیری جنگ داخلی در اتیوپی، نشان دهنده رقابت فزاینده ای برای تصاحب منابع آفریقا است. تماس های واشنگتن با مصر و سودان را نیز در همین رابطه باید مورد ارزیابی قرار داد.

مبلغان بورژوازی تلاش دارند تا مردم عادی را از کمونیست ها بترسانند. آنها با دستکاری حقایق، کوشش میکنند تا به همه بقبولانند، آلترناتیو چپ  یعنی ترور، گرسنگی و سرکوب حقوق بشر. فعالیت آنها مبتنی است بر پوشاندن جنایات خود سرمایه داری که عامل بحران و جنگ است. علاوه بر این، شرح رخداد ها مهم نیست، بلکه شرح آن چیزی اهمیت دارد که در حال حاضر در نقاط مختلف جهان در حال وقوع است. لیست سیاه سرمایه داری را می توان روزانه تکمیل کرد و هر سال چندین جلد را در همین زمینه‌ها ارائه داد.

قاره آفریقا منبع اطلاعاتی عظیمی است برای یک کار تحقیقی (و بسیار ضروری!). سرمایه داری سیری ناپذیر، قرن هاست از آن قاره ثروت بیرون می کشد و مردم را در برابر هم قرار می‌دهد. سرزمین اصلی را به فقیرترین منطقه و عرصه درگیری‌ها و کشت و کشتارها تبدیل کرده است. دایرة المعارف بریتانیکا، تخمین می زند که از هشت جنگ خونین قرن بیست و یکم، سه جنگ در آفریقا شعله‌ ور شده است. نمونه این درگیری ها جنگ دوم کنگو، درگیری در دارفور سودان و رویارویی با اسلام گرایان در غرب آفریقا است. هر یک از جنگ ها، جان صدها هزار نفر از ساکنان این قاره را گرفت و منجر به فرار میلیون ها نفر برای جستجوی سر پناهی شد.

این فهرست را می توان با حوادث اتیوپی تکمیل کرد، جایی که درگیری های خشونت آمیز طی دو سال گذشته ادامه داشته است. ریشه خشونت ها به سال 2018 باز می گردد، زمانی که جبهه مردمی برای آزادی تیگری (TPLF) قدرت را از دست داد. این جبهه که نقش تعیین کننده ای در سرنگونی دولت چپ گرای منگیستو هایله ماریم، تحت حمایت غرب داشت، از آن زمان تاکنون رهبری این کشور چند قومیتی را بر عهده داشته است. TPLF که به دور از بزرگترین گروه قومی اتیوپی با 120 میلیون نفر (جمعیت قوم تیگری حدود 6 میلیون نفر است)، به طرز ماهرانه ای کمک های مالی به نخبگان قومی را با سرکوب خشن تکمیل کرد.

اندکی پس از مرگ ملس زناوی، نخست وزیر اتیوپی و رئیس TPLF، اعتراضات و درگیری های قومی کشور را فرا گرفت. در این موج، ابی احمد، به قدرت رسید و سعی کرد تا تمرکز ایجاد کند. سرانجام، رهبران TPLF، دست به شورش زده و از اطاعت خود داری کردند و در نوامبر 2020 به پایگاه های نیروهای دولتی حمله کردند. جنگ داخلی آغاز شد که بیش از یک سال با موفقیت های کم و بیش، به طول انجامید. هرچند، TPLF، قصد تصرف پایتخت، آدیس آبابا را داشت اما به محل اصلی خود به عقب رانده شدند.

 دولت اتیوپی، به علت فشار و کمک‌های غرب، توانایی شکست کامل شورشیان را نداشت. دولت آتش بس بشردوستانه اعلام کرد و جلساتی بین طرفین درگیری برگزار گردید. با این حال، واضح بود که در اولین فرصت، TPLF سعی خواهد کرد انتقام بگیرد و همینطور نیز شد. در ابتدا، مقامات TPLF، به رهبری Debreción Gebremikael، ابتکار صلح اتحادیه آفریقا را رد کردند. طبق خواسته آنها، قرار بود این مذاکرات زیر نظر ایالات متحده، امارات متحده عربی و رئیس جمهور سابق کنیا، اوهورو کنیاتا، انجام شود. علاوه بر این، TPLF عمداً با شرایط غیرممکن، از جمله مسئول دانستن فرماندهی اتیوپی، پرداخت غرامت، و برگزاری همه پرسی در مورد خود مختاری دولت را تعیین کرد.

مقدمات حمله آغاز شد و یگان های TPLF سوختی را که توسط سازمان ملل به عنوان کمک بشردوستانه تحویل داده شده بود، توقیف کردند. مقامات اتیوپی از یک هواپیمای سرنگون شده خبر دادند که از طریق حریم هوایی سودان برای جدایی طلبان سلاح حمل می کرد. سرانجام، نیروهای شورشی با متهم کردن آدیس آبابا به نقض آتش بس، شهر کوبو، در ایالت آمهارا، را به تصرف خود درآوردند.

 از همان آغاز درگیری ها، ایالات متحده آشکارا از شورشیان حمایت می کرد. علیه مقامات اتیوپی تحریم هایی اعمال شد که در سپتامبر سال جاری تمدید گردید. این کشور از سیستم ترجیحات تجاری که امکان دسترسی بدون عوارض گمرکی به بازار آمریکا را فراهم می کرد، حذف شد. قبل از آخرین حمله، مایک هامر، و آنت وبر، نمایندگان ویژه ایالات متحده و اتحادیه اروپا برای شاخ آفریقا از TPLF بازدید کردند. آنها پس از ملاقات با رهبری ایالت، از آدیس آبابا خواستند که محاصره را لغو کند. اتیوپی به این سفر برنامه ریزی نشده اعتراض کرد. تحریم های سختی نیز علیه اریتره، وضع شده است که غرب آن را متهم به مداخله در درگیری از جانب مقامات اتیوپی می کند.

آدیس آبابا، به عنوان بد ترین «لکه سیاه» توسط بزرگترین رسانه های غربی معرفی شد. این رسانه ها با استناد به گفته های رهبران منطقه شورشی می گویند تقریبا نسل کشی وجود دارد. واشنگتن پست می نویسد، دولت اتیوپی، جامعه بین المللی را فریب داده است که گفته بود به صلح متعهد خواهد ماند. البته در این موارد، هیچ اشاره ای در ارتباط با ارسال هایی که با علائم آژانس توسعه بین المللی آمریکا برای ستیزه جویان TPLF و در مورد اینکه آنها از وسایل نقلیه با آرم سازمان ملل برای انتقال نیروی نظامی استفاده می کنند، سخنی بر زبان نمی آورند.

+++
حال باید توجه داشت که رویکرد جمهوری خلق چین، در این ارتباط چگونه است.

اتیوپی سالهاست که شریک اصلی تجاری چین است. اتیوپی در طرح یک کمربند، یک جاده چین، مشارکت دارد. راه آهن آدیس آبابا - جیبوتی، به نماد همکاری دو کشور تبدیل شده است. بزرگراه برقی، عرضه کالاهای اتیوپی را به بازارهای جهانی تسهیل کرد. از زمان راه اندازی تا کنون 463 هزار پرواز انجام و 6.5 میلیون تن بار جا بجا شده است.

با همکاری دو کشور، نزدیک به 400 پروژه مشترک در حال اجراست. از جمله جاده سازی، ایجاد نیروگاه، پارک های صنعتی که در آن ماشین ها، تجهیزات برق، لوازم خانگی و دیگر محصولات تولید می شود. اهمیت روابط دوجانبه توسط دمکه مکونن، وزیر امور خارجه اتیوپی، مورد تأیید قرار گرفته است. وی در مجمع اخیر چین و اتیوپی، چین را قابل اعتماد ترین شریک اقتصادی و سیاسی خواند. بیان موضوع سیاست صرفاً نشانه ای از شایستگی دیپلماتیک نیست. پیش از این، ژیو بینگ، نماینده ویژه پکن برای شاخ آفریقا، میانجیگری در درگیری های درون اتیوپی را مطرح کرده بود.

برآشفتگی غرب ناشی از این واقعیت است که امکان دارد یک فضای اقتصادی واحد در منطقه کلیدی قاره سیاه بوجود بیاید. گامی در جهت اجرایی شدن این امر نزدیک شدن اتیوپی و سودان جنوبی است. دو کشور  توافق نامه ای را در مورد اتصال شبکه های انرژی امضا کرده اند. اتصال سودان جنوبی به سیستم حمل و نقل اتیوپی، از جمله راه آهن آدیس آبابا-جیبوتی، مورد بحث قرار گرفته است. به ویژه حمل نفت سودان جنوبی از این طریق اقدامی عملی خواهد بود. در این شرایط دروازه صادرات اصلی سودان جنوبی بندر مومباسا، در کنیا است - دژ اصلی نفوذ آمریکا در شرق آفریقا.

چنانچه کریدور حمل و نقل بین این دو کشور ایجاد شود، چین نقش مهمی به عهده خواهد داشت. پکن علاوه بر روابط نزدیک با اتیوپی، شریک اصلی تجاری و سرمایه گذاری سودان جنوبی است. چرا که شرکت های چینی، در آنجا نفت استخراج می کنند، جاده و نیروگاه می سازند و زیرساخت های اجتماعی را در یکی از فقیرترین کشورهای جهان ایجاد می کنند.

اتحادیه اقتصادی قطعا توجه سایر کشورها را به خود جلب خواهد کرد. به عنوان مثال، سودان، جایی که با کمک چین تولید خودرو و لوکوموتیوهای دیزلی بنا گردیده است و پروژه هایی در زمینه کشت پنبه در حال اجراست. یا مثلاً مصر که با پکن توافق کرد تا کمربند و جاده را با استراتژی چشم انداز 2030 خود بر قرار کند. پروژه های مشارکتی، از گسترش بنادر دریایی اسکندریه و الدهیلا، تا ساخت یک منطقه تجاری مرکزی در پایتخت اداری جدید مصر، از تولید فایبرگلاس و تلفن های هوشمند تا توسعه واکسن را شامل می شود.

+++
برای ایالات متحده و متحدان این کشور، توسعه روابط با چین غیرقابل تحمل است. برای حفظ نفوذ، نه تنها درگیری های داخلی را بوجود می آورند، بلکه دولت های منطقه را نیز بازی می دهند. واشنگتن به طرز ماهرانه ای بحث و جدل در مورد نیروگاه برق آبی اتیوپی Hydase (رنسانس) را به میان کشیده است. این نیروگاه 5.2 گیگاواتی قرار است بزرگترین نیروگاه در آفریقا باشد، اما مصر و سودان با ساخت آن مخالف می باشند. به نظر آنها، این پروژه جریان آب نیل را کاهش داده و منجر به خشکسالی خواهد شد. آدیس آبابا، توضیح می دهد که پر شدن مخازن فقط در فصل بارندگی امکان‌پذیر است و تعادل آب را به هم نخواهد زد. با این وجود، قاهره اخیراً شکایتی را به شورای امنیت سازمان ملل متحد ارائه کرده است. همین موضوع در سفر عبدالفتاح البرهان، رئیس شورای حاکمیتی انتقالی سودان به مصر و در دیدار سامح شکری، وزیر امور خارجه با آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه آمریکا مطرح شد. در هر دو مورد، خشم قاهره با همدردی کامل آمریکایی ها توام شد. کاخ سفید از اتیوپی می خواهد که به منافع همسایگان خود احترام بگذارد و در مورد جریان آب رودخانه نیل، تعهداتی را بپذیرد.

درگیری شدید تر در مرز سودان و اتیوپی شعله‌ ور شده است. محل اختلاف منطقه الفشقا، به مساحت 260 کیلو متر مربع بود. مرزبندی که در آغاز قرن گذشته توسط مقامات اتیوپی و بریتانیایی‌های حاکم بر سودان انجام شد، تکمیل نشد و این منطقه را در هاله‌ ای از ابهام گذاشت. معاهده 2008 به کشاورزان اتیوپی اجازه می داد تا زمانی که مرز نهایی شود، در آنجا زندگی و کار کنند. پس از شروع جنگ داخلی اتیوپی، نیروهای سودانی منطقه را اشغال کرده و شهرک نشینان را بیرون کردند. از آن زمان به بعد درگیری های منظمی بوجود آمده است. وضعیت در حال شدت گرفتن است، زیرا آدیس آبابا، همسایگان را به کمک به TPLF متهم می کند.

ایالات متحده آمریکا، برای اینکه رشته مدیریت سیاست منطقه ای خود را از دست ندهد، تلاش می کند تا کشورهای ضعیف را تحت انقیاد خود درآورد. پس از یک وقفه هفت ساله، گفتگوهای راهبردی آمریکا و مصر، از سر گرفته شده است. قاهره همچنان دومین دریافت کننده کمک‌های نظامی آمریکا پس از اسرائیل است. ارتش مصر سالانه 1.3 میلیارد دلار بدون احتساب قراردادهای دفاعی دریافت می کند. در همین سال، واشنگتن با فروش جت های جنگنده F-15 قاهره، هواپیماهای ترابری نظامی C-130J Super Hercules، هلیکوپترهای CH-47F Chinook و غیره موافقت کرد. اما این کشور تحت فشار غرب از خرید 24 هواپیمای جنگنده روسی سوخو 35 خودداری کرد.

تمرینات نظامی مشترک با این کشور منظم شده است. در اواخر ماه اوت، نیروی دریایی مصر، ایالات متحده و اسپانیا مانورهایی را در دریای مدیترانه انجام دادند و به دنبال آن تمرینات دوجانبه نیروهای ویژه دریایی برگزار گردید. در اوایل پاییز، مایکل کوریلا، رئیس فرماندهی مرکزی ارتش آمریکا، از این کشور بازدید کرد و نقش کلیدی مصر را در تضمین ثبات منطقه ای اعلام کرد.

اگر مصر، هر چند به تناوب، متحد بلند مدت ایالات متحده می باشد، روابط با سودان نیز اخیرا تقویت گردیده است. در بهار سال 2019، عمر البشیر، رئیس‌جمهور در این کشور سرنگون شد و بر اساس آن کشور در شمار کشورهای حامی تروریسم قرار گرفت. ایالات متحده برای برقراری روابط با ارتشی که به قدرت رسید شتاب به خرج داد و خارطوم صدها میلیون دلار برای برنامه های توسعه دریافت کرد.
طنز تاریخ در این است که مقامات جدید تفاوت نا چیزی با رژیم سابق دارند. در ژوئن 2019، حکومت نظامی اعتراضات را سرکوب کرد، ده‌ها نفر را کشت، و پاییز گذشته دولت غیرنظامی انتقالی عبدالله حمدوک را سرنگون کرد. اما آیا همه این فعل و انفعالات باعث شرمساری واشنگتن شد؟! سودان تحت تأثیر ایالات متحده، روابط خود را با اسرائیل عادی کرد و سفیر جدید از حکومت نظامی خواست تا توافق با روسیه را که در سال 2017 در مورد ایجاد پایگاه دریایی به امضا رسیده بود ملغی کند.

به روال معمول، ایالات متحده در سرا سر جهان منافع سرمایه داری آمریکا را دنبال می‌کند و برای حفظ منافع، همه جا را به ورطه خشونت می کشاند!

https://gazeta-pravda.ru/issue/118-31321-2124-oktyabrya-2022-goda/stsenaristy-vrazhdy

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده