ترجمه- آزاده اسفندیاری

سال گذشته تناقضات جهانی و تضاد بین نیروی کار و سرمایه در خیلی از کشورها شدت گرفت. آن نیرویی که می تواند سدی در مقابل غارت و رنج میلیاردها انسان بوجود بیاورد، علاوه بر حمایت از سیاست جهان چند قطبی، مبارزه زحمتکشان جامعه برای ایجاد تحولات مترقی در داخل کشور است.

در سال های اخیر وضعیت جهان شبیه سقوط زنجیره ای ازبهمن ها شده است که حرکات به ظاهر کوچک باعث فجایع وحشتناک می شود و سپس فاجعه به دره های صلح آمیز می رسد. تفاوت بحرانهای اجتماعی-اقتصادی و سیاسی با بحرانهای طبیعی، وابسته به عملکرد انسانهاست. کره زمین گروگان شرارت های نظام سرمایه داری است و پیش بینی آینده دشوار است. در مبارزه برای حفظ سود، بورژوازی استثمار را در داخل کشور خود و گسترش آن در خارج را تشدید می کند.

موج مشکلات حداقل از زمان بحران جهانی 2008، رو به افزایش بوده است. به عنوان مثال، سازمان ملل متحد تقریباً ده سال است که شاخصهای نزولی گرسنگی را در معرض دید عموم قرار داده است. تا آغاز سال 2023، بیش از 800 میلیون نفر گرسنگی مزمن را لمس کردند، گزارشهایی از وضعیت آینده  تصویر نگران کننده تری را نشان می دهند. تنها در سودان، تعداد افراد گرسنه از 9 میلیون به 18 میلیون نفر رسید. در غرب و مرکز آفریقا، 2.6 میلیون نفر در معرض خطر مرگ ناشی از سوء تغذیه هستند.

بر اساس گزارش سازمان تحقیقاتی "آکسفام"، نیمی از ثروت جهان که بین سالهای 2012 تا 2020 به دست آمده، به کیسه یک درصد از افراد برتر جهان ریخته شده است. طی سه سال گذشته این رقم به 63 درصد می رسد. تقریباً یک سوم دیگر ثروت به 9 درصد بعدی سهم "خوش شانس ها" است، به طوری که 9 دهم ساکنان زمین به 10 درصد افزایش دارایی های جهانی رضایت می دهند. کارشناسان میگویند در حالی که میلیونها نفر گرسنه شب سر به بالین خواب میگذارند، شرکتهای مواد غذایی سود خود را در یک سال دو برابر کرده اند. اینها و نه همه گیری یا "بحران غلات"، دلیل اصلی فقر پیشرونده است.

مدتهاست مشاهده می شود که محرومیت های بخش فقیر بشریت به همان نسبت افزایش مییابد که سود در قطب مخالف رشد میکند. در طول سال گذشته، تعداد میلیاردرهای دلاری 7 درصد افزایش یافته است و تعداد آنها از 2376 به 2542، و مجموع ثروت آنها با 9 درصد افزایش، از 11 به 12 تریلیون دلار رسیده است. با نگاهی به دهه گذشته، این افزایش حتی چشمگیرتر است:از 5.6 به 12 تریلیون دلار. همه اینها در نتیجه  شرایطی است که توسط دولت های بورژوازی برای طبقه بورژوا ایجاد شده است. به عنوان مثال، ثروتمندترین تاجران، جف بزوس و ایلان ماسک، به ترتیب 1 و 3.3 درصد از درآمد خود را مالیات می پردازند.

با توجه به ادغام سرمایه و قدرت، چنین امری تعجب آور نیست. طبق یک مطالعه که اخیراً به دست آمده است، 11 درصد از میلیاردرها در گذشته نه چندان دور مناصب سیاسی را در اختیار داشته اند و یا برای آن رقابت کرده اند. دونالد ترامپ اولین میلیاردر دلاری رئیس جمهور ایالات متحده شد، همتای فرانسوی او امانوئل ماکرون به عنوان یک بانکدار سرمایه گذاری در امپراتوری مالی روچیلد کار کرد و ریشی سوناک ثروتمندترین نخست وزیر تاریخ بریتانیا است. بنابراین، تبدیل تجارت به کاست بسته، روز به روز آشکارتر می شود. در سال گذشته بیش از نیمی از افزایش ثروت میلیاردرها به دلیل ارث دریافتی بوده است.

در همین حال "آکسفام"، تصریح میکند که حتی مالیات 5 درصدی بر ثروت ابرثروتمندان، 2 میلیارد نفر را از فقر نجات می دهد. اما تمرکز مقامات بر سیاست های نئولیبرالی است. تحلیل جالبی که توسط مجله علمی Lancet انجام شده است: حداقل 100 میلیون نفر سالانه به دلیل امکانات ناکافی پزشکی عمومی به صفوف فقرا می پیوندند. از وجوه درخواستی برنامه جهانی غذای سازمان ملل متحد برای سال 2023، کمتر از نیمی از آن مقدار به حساب های این سازمان ریخته شده است. دولت های سرمایه داری اولویت های متفاوتی دارند...

در ایالات متحده، پس از لغو مزایای "همه گیری"، نرخ فقر از 7.8 به 12.4 درصد افزایش یافت، یک پنجم ساکنان اتحادیه اروپا، بیش از 95 میلیون نفر با تهدید فقر یا محرومیت اجتماعی روبرو هستند. تعداد بریتانیایی هایی که در فقر زندگی می کنند از 1.5 به 3.8 میلیون نفر در پنج سال گذشته افزایش یافته است. پس از خود داری اخیر مقامات از افزایش مزایا حداقل در سطح تورم، وضعیت بمراتب بدتر خواهد شد. هر چه جلوتر می رویم، نشانه های کمتری از "دولت اجتماعی" که متأثر از موفقیت های اتحاد جماهیر شوروی به وجود آمد، در اروپا باقی می ماند. شاخص های نابرابری واقعی در حال حاضر به سطح قبل از جنگ جهانی دوم کاهش یافته است.

رویه استاندارد در دنیای سرمایه داری چیست. بر اساس گزارش کنفدراسیون بین المللی اتحادیه های کارگری، نسبت کشورهایی که حق اعتصاب در آنها نقض میشود، طی دهه گذشته از 63 به 87 درصد افزایش یافته است. در مورد ممانعت از چانه زنی دسته جمعی، ایجاد اتحادیه های مستقل کارگری وغیره نیز وضعیت تقریباً به همین منوال است. در 44 کشور، خشونت علیه کارگران در طول سال گذشته ثبت شد و در هشت کشور، برزیل، گواتمالا، پرو، سیرالئون، اسواتینی و غیره قتل فعالان کارگری صورت گرفت.

در سال گذشته، روند تشدید روابط بین الملل سیر معکوسی را نشان نداد و گامهای رو به جلو قادر به غلبه بر قدرت فرآیندهای زیربنایی نیستند. در این مورد، توسعه روابط آمریکا و چین یک مشخصه است. در ماه نوامبر، شی جین پینگ، رئیس جمهور چین پس از شش سال از ایالات متحده بازدید کرد. در مذاکرات، تصمیم گرفته شد که کانال های ارتباطی مستقیم بین ارتش بازگردانده شود و قدم های دیگری برای روابط نزدیک تر برداشته شود. اما تضمین های دوستانه با حملات خصمانه همراه شد. کاخ سفید با گسترش محدودیت ها در عرضه محصولات نیمه هادی، چین را "بزرگترین تهدید برای ایالات متحده" خواند.

در لایحه کنگره آمریکا آمده است که چین تحت رهبری حزب کمونیست از مسیر اصلاحات اقتصادی و سیاسی دور شده و اقدامات سرکوبگرانه و فعالیت های بی ثبات کننده را تشدید کرده است. نمایندگان پارلمان به دولت بایدن توصیه می کنند با تقویت محاصره فناوری و تضعیف طرح کمربند و جاده، با پکن به شدت مقابله کند. در ماه دسامبر، ایالات متحده از عرضه موشک برای جت های جنگنده و گلوله های توپخانه به تایوان خبر داد و پنتاگون اجازه داد تا استقرار موشک های میان برد زمینی در منطقه عملی گردد.

در این زمینه، بودجه نظامی بی سابقه 886 میلیارد دلاری تصویب شد. هزینه های نظامی دیگر کشورهای ناتو با سرعت مشابهی سیر سعودی دارد و در حال حاضر به 1.2 تریلیون دلار رسیده است. این رقم بیش از نیمی از هزینه های دفاعی جهانی است. اینکه چه کسی از مسابقه تسلیحاتی سود می برد را می توان در سود شرکت های صنایع نظامی مشاهده کرد. سهام سازندگان آمریکایی (لاکهید مارتین، نورثروپ گرومن و غیره) به طور متوسط 10 تا 11 درصد و اروپایی ها (راین متال AG، تالس، BAE Systems و غیره) 4 تا 7 درصد افزایش قیمت داشتند. چارلز میشل، رئیس شورای اروپا، گفت: "ما یک سیگنال روشن به صنعت دفاعی خود ارسال می کنیم، تولید کنید ما خواهیم خرید ".

وسایل و ابزار قتل و کشتار برای انباشتن در انبارها تولید نمی شود. منافع متضاد به جنگ در طیف وسیعی از مناطق مختلف جهان دامن می زند. داده های موجود در دانشگاه "اوپسالا" سوئد، نشان می دهد که در سال 2022، 55 کانون جنگی در سراسر جهان، فعال بوده است. طی هفت سال گذشته، بطور متوسط سالانه 33 درگیری به ثبت رسیده است. تعداد قربانیان در یک سال دو برابر شد و به 238 هزار نفر رسید که بیش از میزان نسل کشی در رواندا در 30 سال پیش است. هنوز اطلاعات دقیقی از سال گذشته در دست نیست، اما جنگ های سودان، نوار غزه و غیره، مطمئناً رکورد قبلی را پشت سر خواهد گذاشت.

سازمان ملل به تعداد بی سابقه پناهندگان اشاره می کند: از ژانویه تا سپتامبر، بیش از 14 میلیون نفر پناهنده شدند. این ارقام فاجعه نوار غزه را در نظر نمی گیرد، جایی که 2 میلیون نفر از ساکنان آن مجبور به ترک خانه های خود شدند.

چه چیزی جلوی این نسل کشی اجتماعی را که توسط دستان سرمایه داران دیوانه و طماع انجام می شود، خواهد گرفت؟ اغلب می توانید بشنوید که راه حلی از قبل پیدا شده است. حرکت رو به رشد به سوی جهانی چند قطبی که ظاهراً جهان را برابر تر و صلح آمیزتر خواهد کرد. نویسنده این سطور این امیدها را اغراق آمیز می داند. هژمونی سرمایه غربی واقعاً در حال فرسایش است، اما "قطب هایی" که جایگزین آن میشوند، در بیشتر موارد منصف تر نیستند. طبقات حاکمه هند، ترکیه، عربستان سعودی یا امارات (ایران)... با ظلمی وحشیانه، مستی مذهبی- ناسیونالیستی و در حال گسترش، که در حال حاضر تنها به دلیل کمبود منابع محدود شده اند، مواضع خود را تقویت می کنند.

رهایی زحمتکشان تنها با سرنگونی قدرت سرمایه حاصل می شود و نه از طریق رقابت نیروهای مختلف بورژوازی. طی سال گذشته، اعتصابات در سراسر جهان رو به فزونی گذاشت که بیشترین افزایش را در کشورهای توسعه یافته شاهد بوده ایم. در آمریکا از ژانویه حدود 400 اعتصاب با نیم میلیون شرکت کننده صورت گرفته است. کارگران خودرو سازی، پزشکان، معلمان و حتی فیلمنامه نویسان و بازیگران هالیوود در این انفجار اجتماعی یعنی بزرگترین انفجار در قرن حاضر سهم گرفتند. در استان کبک کانادا، بیش از 400 هزار کارگر در امور مراقبت های بهداشتی و خدمات اجتماعی یک هفته اعتصاب کردند.

مبارزات کارگری در بریتانیای کبیر، جایی که از دهه 1980 تاکنون چنین تعداد اعتصابها در آنجا اتفاق نیفتاده بود، چشمگیرتر بود. در برخی از ماه ها، به عنوان مثال در فوریه تا آوریل امسال، گسترده ترین اعتراضات در نوع خود برای همه این دوران به ثبت رسید که از سال 1931 تا کنون بی سابقه بوده است. در آلمان، دومین اعتصاب ملی در بخش ماشین سازی در دو ماه گذشته برگزار گردید. در ایتالیا، کاهش بودجه باعث یک سری اعتصابات در حمل و نقل، آموزش و مراقبت های بهداشتی شد. هجوم جریان راست افراطی بصورت مشابهی در فنلاند مشاهده می شود، جایی که اصلاحات بازار کار با اخراج نیروی کار، کاهش حقوق بازنشستگی و عدم پرداخت مرخصی استعلاجی، منجر به اعتصاب 100 هزار نفری گردید.

در جمهوری چک، یک روز اعتراضی در 27 نوامبر به بزرگترین روز در تاریخ این کشور تبدیل شد که 1 میلیون نفر دست از کار کشیدند یعنی یک چهارم کل کارگران این کشور. خشم آنها ناشی از کاهش بودجه برنامه های اجتماعی، لغو مزایای مالیاتی برای فقرا و افزایش تعرفه ها بود. در فرانسه، کنترلکننده های ترافیک هوایی و معلمان در هفته های آخر سال اعتصاب کردند، در اسپانیا، کارگران راه آهن، در صربستان، کارکنان خدمات ملی پست از حقوق کم ابراز نارضایتی کردند.

مجموعه ای از اعتصابات در میان کارکنان متالورژی ها و کارگران راه آهن در کره جنوبی بوقوع پیوست. در بنگلادش، کارگران صنایع سبک که خواستار افزایش حداقل دستمزد از 8 هزار تاکا، به 23 هزار تاکا (از 6 هزار و500 به 9 هزار دلار در سال) بودند، با خشونت مقامات روبرو شدند. در نتیجه حمله به تجمع آنها در نزدیکی کارخانه توسوکا، چندین نفر کشته و هزاران فعال کارگری دستگیر شدند. کارگران پوشاک ترکیه که تصمیم به ایجاد اتحادیه مستقل کارگری گرفتند بودند مورد حمله پلیس قرار گرفتند. کارگران معادن پلاتین و طلا در آفریقای جنوبی تظاهرات کردند و اعتصابات سراسری در اندونزی، نیجریه و دیگر کشورها نیز گسترش یافت.

همه این موارد، یک گام رو به جلو در مبارزات کارگری و بین المللی شدن آنها بود. در ماه نوامبر، اعتصاب جهانی آمازون در بیش از 30 کشور رخ داد. هزاران نفر خواستار پایان دادن به آزار و اذیت سندیکایی، ارائه مرخصی استعلاجی با حقوق شدند. همچنین توجه به مشارکت این شرکت، همراه با دیگر غول های فناوری، در شکل دادن به یک سیستم نظارت و سرکوب در فلسطین مطرح شده است.

کمپین علیه تجاوزات اسرائیل پوشش بین المللی پیدا کرد و همدلی شرکت سوئدی"تسلا" نیز نمونه ای از این همبستگی را نشان داد. پس از اینکه مدیریت این شرکت از انعقاد قرارداد جمعی با کارگران سوئدی خود داری کرد، کارگران نروژی، دانمارکی و فنلاندی با اعتراض از آنها حمایت کردند و از تخلیه محصولات این شرکت سوئدی در بنادر خود جلوگیری می کنند.

با این حال، توسعه مبارزه اقتصادی به مبارزه سیاسی نا کافی است. در سال 2023، تعادل به نفع نیروی چپ چشم گیر نبود. موفقیت های جزئی انتخاباتی در یونان، اتریش و اسپانیا با شکست در اکوادر، پاراگوئه و آرژانتین، جایی که رژیم های دست راستی تقویت شده اند، قابل مقایسه نیست وظیفه معکوس کردن این روند بر عهده کمونیست هاست. شرایط زمانی از آنها صداقت، تلاش و تفکر بیشتری نسبت به قرن پیش را طلب می کند.

https://gazeta-pravda.ru/issue/144-31493-2931-dekabrya-2023-goda/god-sotsialnogo-genotsida

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده