ماه ژوئن امسال صد سال از اولین سفر نگوین آی کوک (هوشی مین)، به اتحاد شوروی می گذرد. اولین اقامت وی در کشورما حدود یک سال و نیم به طول انجامید که تجربه‌های ذی قیمتی به دست آورد. در اکتبر سال 1923، او به مسئولیت بخش شرقی کمیته اجرایی کمینترن انتخاب شد. امروز، یک لوحه یاد بود گرانیتی، بر روی دیوار یک ساختمان قدیمی در خیابان «موخوایا» در مرکز مسکو، نصب شده است که یاد آور این کمونیست نامی است.

در ماه دسامبر 1923، «اوسیپ ماندلشتام»، گزارشگر مجله «اوگونیوک» چاپ مسکو(که بعدها یکی ازشاعران بنام روسیه شد)، با وی، یعنی نماینده هندوچین در کمینترن، مصاحبه کرد. او یک مقاله بسیار جالب نوشت: حضور«نگوین»، در کمینترن، بیان یک فرهنگ غنی شرقی بود که نمود آن پس از سال‌ها در ویتنام و کشورهای همجوار، تأثیر خود را نشان داد.

روزهای 22 تا 25 ژانویه 1924 «نگوین آی کوک» در مراسم تشییع جنازه و وداع با لنین، در مسکو، شرکت کرد. روز 27 ژانویه، مقاله ای در روزنامه پراودا با عنوان «لنین و خلق های تحت سلطه استعمار» منتشر کرد. این مقاله بر اساس آموزه های لنین بود که او در آن برای اولین بار برنامه ای را برای مبارزه مردم ویتنام درجهت مبارزات استقلال طلبانه ترسیم می کرد و اساس آینده آزادی ملی این کشور و مبنای دیدگاه هوشی مین گردید.

در حال حاضر، در بایگانی دولتی فیلمهای روسیه، فیلم خبری این تشییع شگفت انگیز حفظ شده است. در یکی از روزهای ژوئیه سال 1924، شرکت کنندگان در جشن های خاصی در مسکو، یک جوان آسیایی  دیده شد. دوربین روی صورت او زوم می کند و معلوم می شود که این جوان نماینده هندوچین است که دو دهه دیگر جهان او را با نام هوشی مین خواهد شناخت.

قابل توجه است که از همان ابتدای ورود هوشی مین به روسیه شوروی، روابط روسیه و ویتنام، جنبه  «روابط همبستگی ویژه» به خود گرفت. بنابراین، در سالهای 1923-1924، نشست های متعدد و مجامع بین المللی مختلف در مسکو برگزار شد: پنجمین کنگره کمینترن، سومین کنگره اتحادیه بین المللی کارگری، اولین کنفرانس بین المللی دهقانی، چهارمین کنگره جوانان کمونیست بین المللی، اولین کنفرانس سازمان های بین المللی برای کمک به مبارزان انقلابی جهان و... در تمام این رویدادها، نماینده مردم هندوچین، به عنوان یک شرکت کننده تمام عیار دعوت می شد تا سخنرانی های سیاسی داشته باشد و در رای گیری ها شرکت کند. علاوه بر این، در پی نتایج کنفرانس بین المللی دهقانی، نگوین آی کوک، از کشورهای آسیایی، به هیئت رئیسه آن انتخاب شد.

هوشی مین، از اولین روزهای اقامت خود در روسیه شوروی، به اهمیت بسیار زیاد تربیت کادر سیاسی ویتنامی، برای انقلاب آزادیبخش ملی آینده پی برد و برای مدت طولانی این موضوع تبدیل به اصلی ترین وظیفه در فعالیت های انقلابی او شد. در سال 1924، وارد دوره های کوتاه مدت در دانشگاه کمونیستی کارگران شرق شد و در سفر دوم خود به مسکو، طی سال های 1935تا 1938، دانشجوی مدرسه بین المللی لنینیست شد، جایی که کادرهای انقلابی خارجی در آنجا تحصیل می کردند.

هوشی مین، در مقاله ای که روز 21 مارس 1924 به عنوان «نامه ای از مسکو» در روزنامه پاریسی La Vie Ouvrier منتشر شد، در چند عبارت مختصر اهمیت غیرقابل انکار وجود روسیه شوروی، کمک و حمایت از آن را با دلیل و برهان ثابت کرد و نوشت:« بلشویک ها خود را به سخنرانی های افلاطونی و اتخاذ قطعنامه های انسانی در باره مردم تحت ستم محدود نکردند، بلکه به این مردم ستمدیده یاد دادند که چگونه بجنگند. بلشویک ها از نظر اخلاقی و مادی به آنها کمک می کنند... روسیه انقلابی بدون لحظه ای درنگ به کمک مردمی آمد که با نمونه انقلاب پیروزمندانه خود آنها را از خواب بیدار و خمودگی و رخوت شان را بزداید...»

این هوشی مین بود که راه را برای ده ها انقلابی ویتنامی هموار کرد که در سال های 1927تا 1939 در مسکو، در موسسات آموزشی مختلف سیاسی تحصیل کردند و بر علم مبارزه آزادیبخش ملی آگاه و مسلط شدند. در میان آنها مبارزان برجسته ای برای استقلال ویتنام بودند: «تران فو» اولین دبیر کل حزب کمونیست هندوچین، یکی از دبیران کمیته مرکزی حزب، اولین خلبان ویتنامی «لو هونگ فونگ»، یکی دیگر از رهبران حزب کمونیست هندوچین، Nam Khy  در سال 1940 نگوین  Thi Minh Khai، اولین رئیس آکادمی علوم  DRV Nguyen Khanh Toan ، یک جانباز علم تاریخی ویتنامی Chan Van Zyau  و بسیاری افراد دیگر.

در سال های منتهی به پیروزی انقلاب او( پیروزی بر اشغالگران فرانسوی) در ویتنام، هوشی مین سه بار از اتحاد جماهیر شوروی بازدید کرد: طی سال های 1923-1924، 1927-1928 و 1934-1938، در مجموع بیش از شش سال را در کشور ما گذراند. او تحت مسؤلیت متفاوت، بارها در سفرهای رسمی به کشورما رفت و آمد کرد و در خلال ماموریت ها، به استراحت نیز می رفت. نمی توان به یاد آورد که هوشی مین، تنها شخصیت خارجی بود که از تمام جمهوری های اتحاد جماهیر شوروی بازدید کرد. طی همه این سال ها او به عنوان دوست جاودانه مردم ما تبدیل شد. تصادفی نیست که در اتحاد جماهیر شوروی او را مردی می نامیدند که بنیاد دوستی برادرانه بین مردم دو کشور را بنا نهاد و به هر طریق ممکن در توسعه و تقویت آن کوشید.

در ماه مه 1950، در اوج جنگ مقاومت خلق ویتنام، علیه استعمارگران فرانسوی، زمانی که هنوز چهار سال تا پیروزی و برقراری صلح در این کشور باقی مانده بود، ابتکار عمل را برای ایجاد انجمن دوستی ویتنامی- شوروی به دست گرفت. علاوه بر این، او پیشنهاد کرد که مسؤلیت انجمن به نزدیک ترین رفیق و همکار خود «تون دایک تانگ»، که در سال 1919 در نبرد با ملوانان فرانسوی در اودسا، در حمایت از روسیه شوروی شرکت کرد واگذار شود. امروز همان انجمن دوستی ویتنام و روسیه است که کمک قابل توجهی در تقویت و توسعه روابط مشترک استراتژیک جامع بین فدراسیون روسیه و جمهوری سوسیالیستی ویتنام نقش ایفا می کند.

https://gazeta-pravda.ru/issue/67-31416-30-iyunya-3-iyulya-2023-goda/kho-shi-min-i-rossiya

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده