|
وحشت از گرفتن مالیات از سرمایه داران |
|
یکی از ویژگی های سیاست در ایران آن است که عوامفریب ها و دزدها خود بیش از همه فریاد "آی دزد!" سر می دهند. آخرین نمونه آن آقای موسی غنی نژاد است که نماینده و مدافع سرسخت منافع سرمایه داران رفاقتی در ایران است و خود را منتقد آن نشان می دهد. ایشان در صحبت هایی که اخیر داشته می گوید : "با مشاهده تجربه فاجعه‌بار سوسیالیسم و اقتصاد دولتی در قرن بیستم، اکثریتی از اهل فکر و تدبیر در دنیا و به تبع آن در کشور ما به این نتیجه رسیدند که اقتصاد دولتی را به عنوان نظام اقتصادی نباید مطلوب تلقی کرد. آنچه در ایران رخ داد رویگردانی از اقتصاد دولتی به عنوان راه‌حل نبود، بلکه اکتفا به تغییر دادن شکل ظاهری آن بود و این نبود جز بی‌اعتمادی به بخش خصوصی و اقتصاد جهانی. در کشور ما هیچ‌گاه اقتصاد بازار آزاد مطرح نشد. سیاست‌های پرهیز از اقتصاد جهانی با شعارهایی مانند استقلال اقتصادی یا ناسیونالیسم اقتصادی مطرح شد و از آثار به جا مانده از مفهوم امپریالیسم اقتصادی چپ‌گراها استفاده شد. حزب توده در واقع مشروعیتی برای مالکیت‌های بزرگ قائل نیست و از پیشنهادات اصلاحی اقتصادی در مرامنامه حزب توده مربوط به نظام مالیاتی مبتنی است بر مالیات بر درآمد تصاعدی".
معنای این سخنان آن است که آنچه در چند دهه گذشته انجام شده باعث رشد "بخش خصوصی" سالم در ایران نشده، بلکه یا بخش دولتی رشد کرده یا سهم سرمایه داران رفاقتی شده است. خوب، اکنون کسانی آمده اند و می گویند می خواهیم آنچه را در این چند دهه انجام شده و شما منتقد آن هستید متوقف کنیم و برگردانیم. خصوصی سازی هایی که نصیب سرمایه داران رفاقتی و بخش دولتی شده را بجای نخست آن برگردانیم، بانک های خصوصی را دوباره ملی کنیم، پتروشیمی ها و فولادی ها را از آنها بگیریم، اسامی سرمایه داران رفاقتی را اعلام کنیم و اموال آنها را که با فساد و زد و بند و رابطه بدست آورده اند بسود ملت مصادره کنیم و ... اگر آقای موسی غنی نژاد از تبار "آی دزد" گویان حرفه ای نیست طبعا باید از این اقدامات پشتیبانی کند و خوشحال باشد ولی ایشان می گوید نخیر! هرکس این حرفها را بزند توده ایست. هیچ دستی نباید به ترکیب کنونی اقتصادی ایران بخورد، مگر در جهت ادامه همین وضع. مگر در جهت رشد و منافع سرمایه داران رفاقتی. هرکس بگوید از سرمایه داران رفاقتی مالیات باید گرفت توده ایست و این در مرامنامه حزب توده ایران است که از مالیات از سرمایه داران سخن رفته است. البته این سخن تازه نیست. در اوایل انقلاب هم مرتجعین مذهبی و همفکران آقای غنی نژاد به آیت الله خمینی نامه نوشتند و گفتند که مالیات در اسلام فقط خمس و زکات است که آن را هم سرمایه داران می برند به آیت الله گلپایگانی و مرعشی نجفی و امثال آنها می پردازند و هر مالیات دیگری که از سرمایه داران گرفته شود کمونیستی و توده ایست. خوب در آن زمان آقای خمینی به این حرفها توجه نکرد و بعدها هم توجه نشد. اینها همان کسانی بودند که بعدها گفتند که دولت ما نفتی است و به همین دلیل مستقل از ملت است و دولت دمکراتیک باید با مالیات زندگی کند و بنابراین نفت را باید از ملت گرفت و داد به سرمایه داران تا دولت، گویا "دموکراتیک" شود. حالا می گویند هم نفت و گاز را بدهید به سرمایه داران و هم مالیات نگیرید. هم ملی بودن نفت و گاز کمونیستی و توده ایست، هم مالیات گرفتن از سرمایه داران توده ایست. بنابراین اگر بگوییم یک روده راست در شکم این آی دزد گویان و نمایندگان سرمایه داران رفاقتی و غیررفاقتی ایرانی وجود ندارد حرف گزافی نزده ایم. ولی اینکه آقای غنی نژاد و همفکران وی و سرمایه داران رفاقتی ایران اخیرا بیشتر به مالیات حمله می کنند و دیگر آن را نماد دموکراتیک شدن دولت نمی دانند ظاهرا نشان می دهد که عزم حکومت یا ناگزیری آن برای گرفتن مالیات از کلان سرمایه داران جدی تر شده یا حداقل اینان چنین خطری را احساس می کنند. در واقع دولت ایران نمی تواند اجازه دهد که سرمایه داران ایرانی ثروت ملی و نفت و گاز کشور را به زیان هشتاد میلیون ایرانی تصاحب کنند، درآمد و سود آن را به بانک های کانادا و آمریکا و اروپا انتقال دهند و مالیات هم نپردازند. گرفتن مالیات حداقل کاریست که می توان و باید دربرابر این غارت ثروت ملی انجام داد واگرنه کلا باید شرکت های پتروشیمی و فولاد که وابسته به مواد خام متعلق به کل مردم ایران است در اختیار دولت و حکومت باشد تا منافع آن را بسود توسعه کشور و اکثریت مردم ایران هزینه کند نه برای پرکردن خزانه دولت کانادا. آنچه برای آقای غنی نژاد و باشگاه سرمایه دارانی که به نمایندگی از آنها سخن می گوید تحمل پذیر نیست. تلگرام راه توده:
|
راه توده شماره 887 - 21 تیر 1402 اشتراک
گذاری:
