ترجمه- نعمت بوستانی

 

این روزها در جامعه روسیه، ایده های مختلفی برای تنظیم و قانونی کردن مهاجرت در حال شکل گیری است. به عنوان مثال پیشنهادات رادیکالی، در باره یک رژیم ویزا با کشورهای آسیای مرکزی مورد گفتگو است.

احساسات در باره این موضوع اکنون بالا گرفته است، اما بیایید سعی کنیم با آرامش بفهمیم که آیا واقعاً به این نوع پیشنهاد ها نیاز داریم یا خیر.

اولاً، کشورهای آسیای مرکزی مدت‌هاست که به قطب قابل اعتمادی برای واردات و صادرات کالاهای تحریم شده از طرف غرب به روسیه تبدیل شده‌ اند. به همین ترتیب شهروندان ما در هر دو جهت آزادانه از این مرزها رفت و آمد می کنند. با بستن راه به آسیای مرکزی، خودمان با دستان خود پرده آهنین را در اطراف روسیه پایین می آوریم.

ما قبلاً در دوران اتحاد جماهیر شوروی با این کشور ها زندگی تنگا تنگی داشته ایم و باید اذعان داشت که هنوز باقی مانده ای از آن وضعیت همچنان وجود دارد.

دوم اینکه مخالفان استراتژیک ما به شدت جای خالی روسیه را در این منطقه پر خواهند کرد. حال اگر آنها را رها کنیم، به زودی یک تهدید نظامی آشکار نیز علیه ما به اجرا در خواهد آمد. آیا ما فقط به یک "اوکراین" دیگر نیاز داریم!.

ثالثاً و مهمتر از همه، این که ما در کشور خود با کمبود شدید نیروی کار مواجه هستیم. اگر تصویری نا پسند را مجسم کنیم که در آن میلیون‌ها کارگر مهاجر به طور ناگهانی از روسیه محو شوند، اقتصاد ملی ما، در خوشبینانه ترین حالت، با مشکلات جدی مواجه خواهد شد.

ما نمی توانیم چشم خود را به روی موضوعی با این اهمیت ببندیم. به عنوان مثال، آمارهای اخیر منتشر شده در روزنامه نیوزویک در باره "ببرهای آسیایی" مقیاس این مشکل را به خوبی نشان می دهد.
امروزه چین، کره جنوبی و ژاپن موتورهای اصلی توسعه و رشد اقتصادی جهان هستند. با این حال، پیش بینی ها برای آینده آنها تیره و تار است، زیرا با سرعت پیری جمعیت که نمودارها آنها را نشان می دهند، به زودی اثری از معجزه اقتصادی آنها باقی نخواهد ماند. سیستم تامین اجتماعی و دارو به سادگی فرو می ریزد و تولید از کمبود پرسنل رنج خواهد برد.

دولت های کشورهای آسیایی بارها تلاش کرده اند تا نرخ زاد و ولد را افزایش دهند و صدها میلیارد دلار در این راه هزینه کرده اند. در کره جنوبی، یک شرکت ساختمانی اکنون به کارمندان خود برای تولد یک نوزاد یک جایزه 75 هزار دلاری پرداخت می کند.

متأسفانه نتایج چنین تصمیمی ناچیز است. کره جنوبی همچنان به ثبت رکوردهای ضد زاد و ولد ادامه می دهد.  چین هشت سال پیش سیاست تک فرزندی را لغو کرد، اما والدین چینی مطلقاً تمایلی به داشتن فرزند دوم از خود نشان نمی دهند.

واقعیت این است که شهروندان کشورهای آسیایی یک "استاندارد طلا"  در ذهن خود دارند: تک فرزند باید با بالاترین نمره فارغ التحصیل شود، وارد یک دانشگاه آمریکایی یا محلی عالی شود و سپس حقوق خوبی دریافت کند و از والدین خود مراقبت کند .

بنابراین تمام منابع خانواده، زمان، عشق و پول به سمت دستیابی به این هدف می رود. در آغاز، بهترین مهد کودک، بعدا یک مدرسه گران قیمت، سپس تمام پس انداز برای تحصیل آن فرزند در یک دانشگاه خرج می شود و تنها پس از دریافت مدرک دانشگاهی، پروژه تجاری  "امپراتوری کوچک"  تکمیل می شود.

واضح است که در این مسابقه غرور والدین برای فرزند دوم، نیرو، زمان و پول کافی باقی نخواهد ماند.

به هر حال بچه هایی که امروز به دنیا می آیند تا بیست سال دیگر به اعضای مفید جامعه تبدیل می شوند، اما همه در حال حاضر به کارگر نیاز دارند. به همین دلیل است که امروزه بیش از سیصد میلیون مهاجر در چین کار می کنند و کره جنوبی جوانان را تشویق به بازگشت از کشورهای مختلف می کند و حتی ژاپن که به طور سنتی جامعه ای بسته است، به طور فزاینده ای متخصصان خارجی را دعوت به کار می کند.

این بدان معنا نیست که  ما نیاز به حمایت خانواده ها و والدین  نداریم، برعکس، روسیه تمام تلاش خود را برای کمک مالی به مادران و پدران آینده انجام می دهد. این سیاست با دقت و ظرافت دنبال می شود، برای مثال، بودجه برای پرداخت به خانواده ها در حال حاضر برای مناطق با نرخ تولد پایین افزایش یافته که در این راهکار در درجه اول روسیه مرکزی مورد نظر است.

با این حال، بیایید صادق باشیم: حتی یک کشور ثروتمند در جهان وجود ندارد که بتواند تنها با حمایت از نرخ زاد و ولد با بحران جمعیتی کنار بیاید.

نمونه های بی شماری از کشورهایی وجود دارد که مهاجرت را در خدمت توسعه خود قرار داده اند.

 

https://ria.ru/20240520/umrut-1947029611.html

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده