ترجمه- بهمن دوستدار

اخیراً وزارت امور خارجه آمریکا از شهروندان خود خواست فورا خاک بلاروس را ترک کنند. دلیل رسمی امریکا بسته شدن دو ایست بازرسی از شش ایست بازرسی در مرز لیتوانی و بلاروس توسط لیتوانی است. جالب اینجاست که فقط از طریق پست های بازرسی باقی مانده می توانید بلاروس را ترک کنید. خارج شدن از طریق لهستان، روسیه و حتی از اوکراین توصیه نمی شود. وزارت امور خارجه، همچنین تهدید به نا آرامی های احتمالی در بلاروس کرده و اعلام می کند که نمی تواند به زندانیان احتمالی آینده کمک کند!
چند سال پیش، چنین اقدام دیپلماتیکی نه تنها در بلاروس، بلکه در سراسر جهان می‌توانست نگرانی جدی ایجاد کند. فراخواندن شهروندان به ترک یک کشور، اقدامی است که با اعلام جنگ مطرح می شود. پس از آن معمولاً سفارت تخلیه می شود و سپس شروع به پرتاب بمب ها می کنند.

هرچند خطر یک درگیری گسترده در اروپا که بر قلمرو بلاروس نیز تأثیر خواهد گذاشت، قطعا وجود دارد اما این موضوع ربطی به فراخوانی شهروندان آمریکایی برای ترک بلاروس ندارد.

علاوه بر این، امنیت بلاروس اخیراً به طور قابل توجهی قابل اطمینان تر شده است که در درجه اول به دلیل استقرار سلاح های هسته ای روسیه در این کشور می باشد. در واقع، بلاروس اکنون دوباره همانند زمان اتحاد شوروی تحت پوشش یک چتر هسته ای قرار دارد.

استقرار زیرشاخه های واگنر در قلمرو بلاروس هم یک موضوع مبهم است اما من اعتقاد دارم که وجود این نیرو تأثیر تعیین کننده ای بر امنیت بلاروس نخواهد داشت.

بلاروس این فرصت را دارد تا در صورت گسترش ادغام با روسیه در چارچوب دولت اتحادیه به حداکثر امنیت دست یابد. یعنی تا سطح امنیتی که در زمان اتحاد شوروی داشتیم.

می بینیم که کشورهای ناتو فعالیت های خرابکارانه روس هراسی خود را در قلمرو جمهوری های شوروی سابق که همچنان با روسیه ارتباط دارند ادامه می دهد. به طور منظم در قرقیزستان، قزاقستان و سایر کشورها، تحریکات با هدف پراکندن نفرت نسبت به هر چیزی که روسی است، وجود دارد. مولداوی در واقع استقلال خود را از دست داده و کاملاً مطابق با سیاست اتحادیه اروپا در مسیر روس هراسی است.
بنابراین، کوچکترین تردیدی وجود ندارد که در مقابل نزدیکترین متحد ما یعنی بلاروس، فعالیت خصمانه بالاتری خواهد بود. بعلاوه، ائتلاف غربی در مورد بلاروس (و همچنین ونزوئلا و سوریه) به شدت خشمگین است زیرا وقتی فکر می‌کردند انقلاب آغاز شده است و دست نشانده‌ های طرفدار آنها در شرف به قدرت رسیدن هستند و غنایمی به دست می آورند که از قبل آنها را متعلق به خود به حساب می آوردند، اما طعمه از نیش ها و پنجه های شکارچی بیرون پرید.

حال اگر روسیه به سوریه کمک کرد، بلاروس و ونزوئلا کاملاً به تنهایی از عهده دفاع از استقلال خود برآمدند. در روزهای نا آرامی های مورد حمایت و تحریک غرب، مردم این کشورها به وضوح دیدند که متحد و دوست واقعی آنها کیست و چه کسانی هستند که جز بی نظمی و هرج و مرج نمی خواهند.
بنابراین، اگر بلاروس خواهان استقلال، آزادی و رفاه واقعی است، باید ادغام خود را با روسیه افزایش دهد. هرچه نفوذ متقابل اقتصادهای ما بیشتر باشد، افرادی که از موگیلف به اسمولنسک و از ولیکیه لوکی به ویتبسک می آیند، امنیت بیشتری را در اطراف خود احساس می کنند و برای دشمنان نیز دشوارتر خواهد بود که ما را از هم جدا کنند و یک به یک ما را ببلعند.

 البته ما باید همکاری نظامی را هر چه بیشتر وسعت بخشیم. زمانی که بلاروس تبدیل به جمهوری شوروی سوسیالیستی بود، بیش از همه مورد حمله نازی های هیتلری قرار گرفت. یک سوم جمعیت خود را از دست داد و تعداد روستاهای ویران و سوخته شده به هزاران رسید.

بنابراین، وظیفه مشترک ما جلوگیری از حمله مجدد نئوفاشیست ها به سرزمین بلاروس است.

https://russian.rt.com/opinion/1191781-shafran-posolstvo-ssha-prizyv-belorussiya

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده