مترجم- آزاده اسفندیاری

اروپا در حال روی آوردن به تولید تسلیحات بیشتر است، ساختمان های جدید و کارخانه های نظامی در حال ساخت هستند، شرکت‌هایی که تا به حال کاملاً صلح‌ آمیز بودند در حال حرکت به سمت وضعیت جنگی می باشند.

کمیسیون اروپا دستوری در مقیاس بزرگ با موضوع افزایش هماهنگی جهت تولید سلاح های بیشتر در اتحادیه اروپا صادر کرد.

باید توجه داشت که این روند به دقت از خارج از اروپا تحت نظارت است. در این زمینه روزنامه نیویورک تایمز خاطرنشان می‌کند که دولت‌های اروپایی تلاش‌های عظیمی برای تأمین مالی مجتمع های صنعتی-نظامی خود انجام داده‌ اند. با این حال، هنوز مشکلات زیادی در صنعت دفاعی اروپا وجود دارد: تجربه جنگ در اوکراین میدانی برای سنجش کیفیت سلاح های اروپا بود.

روزنامه‌ نگاران آمریکایی، کارگران صنعت دفاعی اروپایی را سرزنش می‌کنند که چرا نظامیان اوکراینی با این واقعیت روبرو هستند که گلوله‌های 155 میلی‌متری از یک سازنده، گاهی اوقات به هویتزرهای تولید کننده دیگر نمی‌خورند. بدین معنا که مهمات و قطعات یدکی اغلب قابل تعویض نیستند که این منجر به خرابی‌های مکرر می شود و در عین حال تعمیرات آنها را پیچیده می کند.

روزنامه‌ ها گزارش ها و عکس هایی از کارخانه "ساب" سوئد را نشان داده اند. با این حال، نباید فراموش کرد که برای تقریباً صد سال، "ساب" یکی از پیشروان مجتمع نظامی - صنعتی اروپا بوده است.
در دهه 1930، سوئدی ها به هواپیما سازان آلمانی پناه دادند زیرا تولید هواپیما در آلمان توسط معاهده ورسای ممنوع شده بود. در طول جنگ جهانی دوم، شرکت های سوئدی-آلمانی هواپیما در اختیار رایش سوم قرار دادند. ساب-18 یک بمب افکن قابل توجه و ساب-21 یک جنگنده با کارآیی بالایی بود.
پس از جنگ، این کنسرن با موفقیت هواپیماها و تسلیحات خود را برای صادرات به فروش رسانده است. این کنسرن در یک سال و نیم گذشته موشک های هدایت شونده ضد تانک را در اختیار نیروهای مسلح اوکراین قرار داده است. در حال حاضر که سوئد رسما یک پای خود را در ناتو گذاشته است، آمریکایی ها بر این نظر هستند که زمان آن فرا رسیده است تا این کشور را به یکی از پیشروان مسابقه تسلیحاتی اروپا تبدیل کنند.

مشکل این است که مجتمع نظامی-صنعتی اروپا در درون خود به شدت رقابتی است. سازندگان سلاح هایی را برای صادرات تولید می کنند که با نیاز مشتریان خاص خارجی سازگار است. اگر ویژگی های محصولات خود را تغییر دهند، مشتریان خود را از دست خواهند داد.

این واقعیت که دولت های ملی اتحادیه اروپا به حاکمیت بر صنایع دفاعی خود چسبیده اند، به یکنواختی ساخت سلاح کمک نمی کند. آنها تلاش دارند تا یک قطعه را به دیگری سفارش ندهند.

تعجب آور نیست که ناهماهنگی کامل در محدوده سلاح های ساخته شده وجود دارد. تنها 18 درصد از محصولات مجتمع نظامی-صنعتی اروپا، با استانداردهای اعلام شده ناتو برای سلاح و مهمات مطابقت دارد. آمریکایی ها از اینکه امروز اروپا 27 نوع مختلف هویتزر، 20 نوع جنگنده، 26 نوع ناوشکن و ناوچه تولید می کند، ناراضی هستند. البته این مایه شرمساری است! نیویورک تایمز از خارج دستور می دهد: «اروپا باید توانایی دفاع خود را یک کاسه کند».

نظر مشابهی نیز در لندن وجود دارد. «روز های مرخصی» مسالمت آمیز برای اروپا به پایان رسیده است. اروپا با یک دهه جنگ مواجه است: «مهم نیست که جنگ در اوکراین چگونه به پایان برسد، جنگ تا زمانی که ولادیمیر پوتین یا امثال او، روسیه زخمی و انتقام‌ جو به صورت یک تهدید باقی بمانند، ادامه خواهد داشت.»

 نویسنده با هوش روزنامه گاردین با تایید از سخن «رودلف هس»، نازی سرشناس نقل قول می کند: "اسلحه یا کره؟"

پل تیلور، روزنامه نگار بیانیه معروف خود را کمی تفسیر می کند و کاملاً مطابق با اصل گفته پاسخ می دهد: البته اسلحه!

«اروپایی ها شکایت نکنید که مسابقه تسلیحاتی شما را بدون مدرسه و بیمارستان رها می کند، اگر شر آفرینان کرملین حمله کنند، اصلاً بدون مدرسه و بیمارستان خواهید ماند».

اما برای همه این موارد پول از کجا باید تهیه کرد؟ میانگین حقوق سالانه یک کارگر در "ساب" در سال حدود 53 هزار یورو است. به این رقم قیمت بسته اجتماعی، آموزش و بیمه را اضافه کنید. علاوه بر این، اگر قبلاً سازندگان اروپایی با موفقیت از فروش تسلیحات درآمد کسب می کردند، اکنون از آنها خواسته می شود که آنها را نفروشند، بلکه آنها را در انتظار درگیری نظامی با روسیه ذخیره کنند. به اصطلاح "در انتظار بربرها". خوب، اگر بربرها نیایند چه؟

سپس مشخص خواهد شد که سر انجام، رقابت تسلیحاتی اقتصاد اروپا را به پایان رسانده است و آنچه را که با قرنطینه های ویروس کرونا و تحریم های ضد روسیه آغاز شده بود، تکمیل کرده است. به نظر می رسد این دقیقاً همان چیزی است که واشنگتن و لندن در سناریوی خود روی آن کار می کنند.

اما اروپایی های فقیر واقعا چیزی جز جنگ با روسیه نخواهند داشت. این دقیقاً همان روشی بود که لندن و واشنگتن در دهه 1930 برای قرار دادن آلمان در مقابل اتحاد جماهیر شوروی عمل کردند.

آنها از یک طرف مجتمع نظامی-صنعتی را مورد حمایت قرار دادند و در صنایع دفاعی داخلی سرمایه گذاری کردند. چه کسی روی هیتلر سرمایه گذاری نکرد - هنری فورد و پرسکات بوش (پدربزرگ رئیس جمهور اسبق ایالات متحده)، مورگان و راکفلر. از سوی دیگر، آنها جمعیت آلمان را در رژیم غذایی گرسنگی نگه داشتند - فقط به مردم کاملاً فقیر قول دادند که می توان در مورد گسترش فضای زندگی به شرق چرند فروخت. هیچ کره ای وجود ندارد - خوب، برگر به جبهه می رود تا حداقل نان و مارگارین کافی برای فرزندانش به دست آورد.

طرح فعلی آنگلوساکسون ها دقیقاً به همین شکل به نظر می رسد. پل تیلور از لندن استدلال می کند که شاید وضع مالیات بر هزینه های نظامی در اتحادیه اروپا توصیه نشود؛ بهتر است اتحادیه اروپا وام هدفمند مشترکی برای صنایع دفاعی خود دریافت کند. از کجا قرض بگیریم؟ نیازی به گفتن نیست، از لندن و واشنگتن.
شرط این وام، تقاضای همبستگی و یکپارچگی کامل مجموعه های دفاعی همه کشورهای اروپایی - البته تحت نظارت دقیق آنگلوساکسون ها است. ایده اصلی آنها این است که اروپا را به یک مرکز دفاعی غول پیکر تبدیل کنند که در آن شهروندان دست در دست نارنجک پرت می کنند، بعد از کار در میدان های تیراندازی تمرین می کنند و پنج دقیقه را به نفرت از روسیه می گذرانند.

یک ارتش واحد، یک مجتمع نظامی-صنعتی واحد، یک ایدئولوژی واحد مبتنی بر ترس و نفرت از کشور روسیه و سرانجام تدارک گسترده برای یک حمله در شرق. همانطور که می گویند ده تفاوت با رژیم هیتلر پیدا کنید. یک "باغ بهشت" که وی قول داد معروفیت داشت، حال یک رایش چهارم نیز در راه است.

 

https://ria.ru/20230913/evropa-1895848547.html

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده