|
امنیت سرمایه گذاری در پیوند است با امنیت اجتماعی |
|
هر تصمیم و اقدام اقتصادی درایران که بسود صادراتچی‌ها باشد به فروپاشی اقتصاد کشور خواهد انجامید و به امنیت روانی مردم ما و امنیت اجتماعی کشور ما لطمه خواهد زد. اکنون سالهاست که نه تنها مردم عادی هر روز صبح با نگرانی از خواب برمی خیزند و به اینکه چگونه ماه را به پایان برسانند می‌اندیشند بلکه حتی قشرهای مرفه جامعه نیز نگران این افزایش قیمت ها هستند. هم نگران ادامه کسب و کار و هم اینکه مبادا ادامه این وضع جامعه را به سمت شورش و غارت بکشاند که سرانجام آن برای هیچکس روشن نیست. سرمایه و سرمایه‌گذار، امروز احساس می‌کنند که دیگر هیچ امنیتی ندارند و این خود به روند خروج سرمایه از کشور بیش از گذشته دامن زده است. این همه در حالیست که یکی از شعارهایی که کارگزاران جمهوری اسلامی در چهار دهه اخیر مطرح کرده‌اند ضرورت تامین "امنیت" سرمایه و سرمایه گذاری بوده است. بارها در راه توده نوشتیم که جمهوری اسلامی مسئله امنیت سرمایه گذاری را مثل دیگر مسائل معکوس می فهمد و مطرح میکند؛ آن را نه برقراری امنیت اجتماعی درازمدت از طریق کاهش خطر تقابل های اجتماعی، بلکه امنیت موقت فرد سرمایه دار در نامحدود بودن میزان سود و غارت او از ثروت ملی میداند. در نتیجه، تحت پوشش این شعار و به حساب اینکه مبادا سرمایه گذارها ناراحت شوند و احساس امنیت نکنند، بیشترین امنیت را نه برای سرمایه گذاریهای مولد، بلکه برای سرمایه گذاری های نامولد و زیان آور و فراتر از آن، برای خروج سرمایه از ایران فراهم کرده‌اند. امنیت سرمایه‌گذاری پیش از هر چیز در وجود یک جامعه امن است، در حالیکه تحت پوشش امنیت سرمایه‌گذاری در ایران، برعکس عملا امنیت اجتماعی سرمایه گذاری از بین رفت و یک جامعه بشدت طبقاتی و نابرابر که خود زاینده اصلی ناامنی است در کشور برقرار گردید. در تمام این دوران بجای آنکه برای معضل نابرابری‌های زاینده ناایمن چاره‌ای اندیشیده شود برعکس اجازه داده نشد که از خطر گسترش نابرابری‌های اجتماعی سخنی رانده شود مبادا که فرد سرمایه دار مشوش شود و امنیت فردی سرمایه گذاری در ایران بهم بخورد! البته در این میان چون کلان سرمایه‌داران بخش مهمی از حکومت هستند، وقتی از امنیت سرمایه‌گذاری سخن می‌رانند در واقع منظور امنیت خودشان است و امروز هم نگران امنیت خودشان هستند! به این ترتیب جمهوری اسلامی مسئله امنیت سرمایه گذاری را درست معکوس طرح میکند، چنانکه مردم آن را به معنای امنیت چپاولگری و ایجاد نابرابری فهمند. واقعیت اینست که امنیت سرمایه‌گذاری در شرایط نابرابر عمیق اجتماعی یک توهم است. امنیت سرمایه گذاری در مملکتی که کارگرانش گرسنه‌اند هرگز نمیتوانست بوجود بیاید. به همین دلیل نه تنها امنیت برای سرمایه گذاریهای مولد ایجاد نشده، بلکه سرمایه داران تجاری، اعم از خصوصی یا غیرخصوصی، که عامل عمده بحران اقتصادی در کشور هستند، سرمایه شان را به خارج کشور منتقل کرده و می کنند. یعنی یک جریان مداوم انتقال سرمایه به خارج وجود دارد که خود ناشی از عدم امنیت اجتماعی سرمایه گذاریست. کارگزاران جمهوری اسلامی نمی‌خواستند و نمی‌خواهند بپذیرند یا به نفعشان نیست بپذیرند که عدم امنیت سرمایه گذاری ناشی از شعارهای ضد سرمایه داری که اصلا وجود ندارد، نیست، ناشی از وضع مردم است. امنیت با بهبود شرایط اقتصادی مردم بوجود میآید. در اروپا هیچکس نمی گوید به سرمایه گذار امنیت میدهیم، برعکس از آنها مالیات های تصاعدی هم میگیرند و تمام بار تامین اجتماعی و حقوق بازنشستگی و بیکاری را هم روی دوش کارفرمایان میگذارند. با بهره گیری از این امنیت سرمایه گذاری است که کارفرمایان ایرانی ترجیح میدهند در اروپا سرمایه گذاری کنند تا در ایران. چون در آنجا امنیت اجتماعی سرمایه گذاری وجود دارد. در ایران، برعکس، امنیت فردی سرمایه گذاری برای هر غارتی وجود دارد، اما امنیت اجتماعی سرمایه گذاری وجود ندارد. به همین دلیل سرمایه گذاران خارجی و داخلی وقتی میخواهند در ایران سرمایه گذاری کنند در رشته‌هایی وارد میشوند که بازده کوتاه مدت داشته باشد، چرا که به وجود امنیت درازمدت اجتماعی در ایران اعتقاد ندارند. امروز برای نجات اقتصاد کشور یکی از شرائط اولیه ایجاد امنیت اجتماعی است. این امنیت با حرف و سخن و دادن اطمینان به صادراتچی ها و وارداتچی‌ها در نامحدود بودن میزان سود یا غارت آنها از ثروت ملی بدست نمی آید، بلکه با مهار آنها، با رفتن به سمت جامعه‌ای که در آن ثروت ملی به شکلی عادلانه تر تقسیم شود و نابرابریها و خطر شورش های وسیع مردمی تا آنجا که ممکن است کاهش یابد، بدست میآید. تلگرام راه توده:
|
راه توده شماره 898 - 12 مهر 1402 اشتراک
گذاری:
