|
وقتی مردم امنیت ندارند سرمایه گذار هم ندارد |
|
یکی از شعارهایی که کارگزاران جمهوری اسلامی مطرح می کنند ضرورت تامین "امنیت" سرمایه و سرمایه گذاری در ایران است. بارها در راه توده نوشته ایم که جمهوری اسلامی مسئله امنیت سرمایه گذاری را مثل دیگر مسائل معکوس می فهمد و مطرح می‌کند. آن را نه برقراری امنیت اجتماعی درازمدت از طریق کاهش خطر تقابل های اجتماعی، بلکه امنیت موقت فرد سرمایه دار در نامحدود بودن میزان سود او از ثروت ملی میداند. در نتیجه، تحت پوشش این شعار و به حساب اینکه مبادا سرمایه گذارها ناراحت شوند و احساس امنیت نکنند بیشترین امنیت را نه برای سرمایه گذاریهای مولد، بلکه برای سرمایه گذاریهای نامولد و زیان آور و فراتر از آن برای خروج سرمایه از ایران فراهم کرده‌اند.
امنیت سرمایه‌گذاری پیش از هر چیز در ارتباط است با یک جامعه امن، در حالیکه تحت پوشش امنیت سرمایه‌گذاری در ایران، برعکس عملا امنیت اجتماعی سرمایه گذاری از بین رفته و یک جامعه بشدت طبقاتی و نابرابر که خود زاینده اصلی ناامنی است در کشور برقرار شده است. در تمام این سالها بجای آنکه برای معضل نابرابری‌های زاینده ناایمن چاره‌ای اندیشیده شود برعکس اجازه داده نشد که از خطر گسترش نابرابری‌های اجتماعی سخنی گفته شود، تا مبادا که فرد سرمایه دار مشوش شود و امنیت فردی سرمایه گذاری در ایران به هم خورد! البته در این میان چون رانت خواران حکومتی به سرمایه‌داران کلان کشور تبدیل شده اند، وقتی از امنیت سرمایه‌گذاری سخن می‌رانند در واقع منظور امنیت خودشان است!
به این ترتیب جمهوری اسلامی مسئله امنیت سرمایه گذاری را درست معکوس طرح می کند و آن را به معنای امنیت چپاولگری می فهمد که نتیجه آن یک جامعه بشدت طبقاتی و نا امن است. برقراری امنیت سرمایه‌گذاری در این شرایط یک توهم است. امنیت سرمایه گذاری در یک مملکت قحطی زده که کارگرانش گرسنه‌اند هرگز نمیتواند بوجود بیاید. به همین دلیل نه تنها امنیت برای سرمایه گذاریهای مولد ایجاد نشده بلکه سرمایه داران تجاری، اعم از خصوصی یا غیرخصوصی، که عامل عمده بحران اقتصادی در کشور هستند، سرمایه شان را به خارج از کشور انتقال میدهند. یعنی یک جریان مداوم انتقال سرمایه به خارج وجود دارد که خود ناشی از عدم امنیت اجتماعی سرمایه گذاریست. جمهوری اسلامی نمی‌خواسته و نمی‌خواهد بپذیرند یا به نفعش نیست بپذیرد که عدم امنیت سرمایه گذاری ناشی از شعارهای ضد سرمایه داری نیست بلکه ناشی از وضع مردم است. امنیت با بهبود شرایط اقتصادی مردم بوجود میآید. در اروپا هیچکس نمی گوید به سرمایه گذار امنیت میدهیم، برعکس از آنها مالیاتهای تصاعدی هم میگیرند و تمام بار تامین اجتماعی و حقوق بازنشستگی و بیکاری را هم روی دوش کارفرمایان میگذارند ولی همین کارفرمایان ترجیح میدهند در اروپا سرمایه گذاری کنند تا در ایران. چون در آنجا امنیت اجتماعی سرمایه گذاری وجود دارد. در ایران، برعکس، امنیت اجتماعی برای سرمایه گذاری وجود ندارد. به همین دلیل سرمایه گذاران خارجی و داخلی هم وقتی بخواهند در کشوری مانند ایران سرمایه گذاری کنند در رشته‌هایی وارد میشوند که بازده کوتاه مدت داشته باشد، چرا که وجود امنیت اجتماعی درازمدت در ایران وجود ندارد. امروز برای جلوگیری از فروپاشی بیشتر اقتصاد کشور یکی از شرائط اولیه ایجاد امنیت اجتماعی است. این امنیت با حرف و سخن و دادن اطمینان به صادرات و وارداتچی‌ها در نامحدود بودن میزان سود یا غارت آنها از ثروت ملی بدست نمیاید، با مهار آنها، با رفتن به سمت جامعه‌ای که در آن ثروت ملی به شکلی عادلانه تر تقسیم شود و نابرابریها و خطر شورشهای وسیع مردمی تا آنجا که ممکن است کاهش یابد، بدست میآید.
تلگرام راه توده:
|
راه توده شماره 938 - 31 مرداد 1403 اشتراک
گذاری:
