روزنامه اومانیته - ترجمه جعفر پویا

اعلامیه های اخیر در مورد خاتمه قراردادهای همکاری نظامی توسط چاد و سنگال و سپس ساحل عاج بار دیگر مسئله روابط فرانسه و آفریقا را در خط مقدم قرار داده است.

 فرانسه چه زمانی متوجه خواهد شد که نظم نواستعماری در حال تزلزل است؟

باسیرو دیومای فایه، رئیس‌جمهور سنگال درتلویزیون فرانس 2 گفت «حاکمیت (سنگال) نمی‌تواند با حضور پایگاه‌های نظامی فرانسه سازگار باشد.» پیام روز اول ژانویه او برای مردم سنگال "پایان دادن به حضور نظامی خارجی در سنگال از سال 2025" است. در داکار، حدود 350 سرباز فرانسوی هنوز در قلب شهر مستقر هستند. حضوری که تقریباً صد سال به طول انجامید.

همچنین در هنگام تبریک سال نو این بار یکی از متحدان سرسخت - حتی یک همدست - پاریس، ازتخلیه پایگاه فرانسوی با 1000 سرباز خبر داد. آلسان اوتارار رئیس‌جمهور ساحل عاج "ما تصمیم به خروج نیروهای فرانسوی در ساحل عاج گرفتیم." سنگال و ساحل عاج اکنون به سه کشوری که از سال 2021 کودتای نظامی را تجربه کرده‌اند مالی، سپس بورکینافاسو و در نهایت نیجر، پیوستند جایی که آخرین سربازان فرانسوی  یک سال پیش با عجله منطقه را ترک کردند. به گفته رنه لیک، دانشمند علوم سیاسی، «شکست دیپلماتیک مضاعف وارد شده به فرانسه نقطه عطف مهمی در روابط فرانسه و آفریقاست» که «تصمیماتی را که بر رد فزاینده نظم نواستعماری توسط کشورهای آفریقایی تأکید می‌کند» برجسته می‌کند. چه اتفاقی افتاد که چاد، سنگال و اکنون ساحل عاج این حضور نظامی را به فاصله چند روز، تقریباً یکسان، محکوم کردند؟ با وجود سخنان و دلایل مشابه، شرایط بسیار متفاوت است. رنه لیک توضیح می‌دهد: در کشورهایی مانند سنگال و چاد، این خواسته به روش‌های مختلفی بیان می‌شود، اما حول اصول مشترک همگرا می‌شود: خودمختاری اقتصادی، کنترل منابع ملی و احترام به انتخاب‌های سیاسی محلی با این حال، این تصمیمات مختص هر کشوری است. در سنگال، مسئله پایگاه‌های نظامی فرانسه قبلاً توسط رئیس‌جمهور «عبدالله واد» در دهه 2000 مطرح شده بود. (میهن پرستان آفریقایی سنگال برای کار، اخلاق و برادری). فلیکس آچاده، پزشک و رئیس گروه آفریقای آفریقا، از حزب کمونیست فرانسه  تحلیل می‌کند که البته این یک «نقص برای ماکرون است، که بخشی از فرآیندی است که در پایان جنگ سرد، در سال 1989 آغاز شد». به گفته وی، پاریس، با وجود تغییرات در نظم جهانی، همچنان توانست نفوذ خود را بر مستعمرات سابق خود حفظ کند. امروز این نظم در حال تزلزل است. در ژوئن 2024، امانوئل ماکرون با آگاهی از این سؤالات، کاهش نیروی نظامی  را در همه کشورها از جمله سنگال و ساحل عاج اعلام کرد. او با شکوه «ژان ماری بوکل» را به عنوان فرستاده شخصی به آفریقا منصوب کرده بود و مسئولیت ارائه گزارشی در این زمینه پس از گفتگو با سران کشورهای مربوطه را داد. با این حال، به نظر می رسد افشای برخی از عناصر این گزارش که در 25 نوامبر به امانوئل ماکرون ارائه شد، خشم «بسیرا دیومای فایه» و هموطنانش را برانگیخته است در چاد، با وجود واکنش خشونت آمیز اولیه، مشکلات در واقع دیپلماتیک هستند، در چاد، مانند جاهای دیگر، امانوئل ماکرون به خاطر تامین «مهمات دبی» به شدت مورد انتقاد قرار گرفت ژان نوئل بارو در جریان دیدار برق آسا خود، خواستار بی طرفی چاد در جنگ در سودان همسایه شد، جایی که «مهامت دبی» از حامیان شورشیان «همتی» است. به نظر می رسد اختلافات وحشیانه با سه کشور به رهبری ارتش و متحد در اتحاد کشورهای ساحل (AES)، مالی، بورکینافاسو و نیجر، جایی که فرانسه دیگر حتی سفیری ندارد، درس عبرتی بوده است گای لابرتیت می گوید: در نهایت، خوشحالم که می بینم چه اتفاقی می افتد، زیرا ما همیشه خواهان پایان نفوذ فرانسه در افریقا  بودیم. مشکل این است که این به ضرر آن چیزی است که یک سیاست خارجی واقعی می تواند باشد، همانطور که رنه لیک تحلیل می کند: «سوال اساسی این است: آیا فرانسه همچنان به موضع واکنشی، دیکته شده با حفظ منافع استراتژیک و اقتصادی خود، یا اراده ادامه خواهد داد. آیا رویکردی پیشگیرانه و متحول کننده با تمرکز بر به رسمیت شناختن آرزوهای آفریقایی اتخاذ می کند؟ زمانش فرا رسیده است.»

 https://www.humanite.fr/monde/afrique/la-france-en-afrique-derriere-les-bases-militaires-la-remise-en-question-dun-systeme-neocolonial

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده