ترجمه- کیوان خسروی

اظهارات ترامپ مبنی بر اینکه "مالکیت و کنترل گرینلند از سوی ایالات متحده آمریکا کاملا ضروری است" هنوز واکنش جدی در روسیه ایجاد نکرده است. حتی علیرغم آنکه (یا شاید دقیقاً به این دلیل) ترامپ چنین پیشنهادی را در سال 2019 مطرح کرد، اما خود این ایده تقریباً 160 سال قدمت دارد. هرچند یک واکنش جدی در اینجا بد نبود. با این مسئله آغاز کنیم که قلمرو خودمختار گرینلند در ترکیب پادشاهی دانمارک و خود جزیره با هم همخوانی ندارند. خودمختاری دانمارک همچنین مربوط به جزایر کوچکتر متعددی است که یکی از آنها حتی مرز زمینی با کانادا دارد. این جزیره، جزیره هانس است که دانمارک و کانادا در نیم سده گذشته توانسته اند درگیری مرزی را بر سر آن راه بیندازند - واقعا بسیار عجیب و غریب است. اما این یک تفاوت جزیی است. آنچه مهمتر است این است که در سال 2009 فولکتین(مجلس قانونگذاری ملی پادشاهی دانمارک. مترجم) دانمارکی به گرینلند خودگردانی گسترده ای داد –54/75 درصد از ساکنان جزیره یک سال پیش از آن در جریان همه پرسی بر این امر اصرار داشتند. از آن زمان، هر سه شاخه دولت در گرینلند تابع خودگردانی جزیره ای (با ریاست رسمی در دادرسی های دیوان عالی دانمارک) هستند و مردم گرینلند توسط کپنهاگ به عنوان یک واحد و جداگانه شناخته شد و زبان گرینلندی نیز تنها زبان رسمی جزیره باقی مانده است. علاوه بر این، دولت گرینلند (Naalakkersuisut) حق مذاکره و انعقاد قراردادهای بین المللی را با دولت ها و سازمان های خارجی به نمایندگی از پادشاهی دریافت کرد. در این بین، تمامی درآمد های مواد خام برای فعالیت در گرینلند نزد آن باقی می مانند؛ از سوی دیگر، دانمارک چیزی دریافت نمی کند و فقط پرداخت می کند (آنها با یارانه سالانه 3439.6 میلیون کرون دانمارک در قیمت های سال 2009 آغاز کردند - اکنون حدود 50 میلیارد روبل است). به طور کلی، طبق ماده 21 قانون خودگردانی گرینلند، تصمیم در مورد استقلال آن توسط خود ساکنان آن می تواند در یک همه پرسی جدید - ولو با موافقت پارلمان دانمارک - اتخاذ شود. آنطور که پاراگراف جالب بند 4 این ماده می گوید: "استقلال گرینلند حاکی از آن است که گرینلند حاکمیت خود را بر گرینلند به عهده می گیرد."

به سخن دیگر، موقعیت کنونی بزرگترین جزیره جهان بسیار با وضعیت "سرزمین قطعا دانمارکی" فاصله دارد و می تواند کم و بیش منجر به از دست دادن نهایی قدرت تاج دانمارک شود. و هرچند امروزه اکثر گرینلندها مخالف استقلال هستند، اما پاسخ های آنها معمولاً شامل موارد زیر است: اگر این امر منجر به کاهش سطح زندگی شود." در هر صورت، پیش نویس قانون اساسی برای گرینلند مستقل یک سال و نیم پیش آماده شد و آن زمان هم به کپنهاگ ارائه شده است. بسیاری در مورد پیشنهادات ترامپ، مانند تأسیسات نظامی ایالات متحده آمریکا در جزیره، اطلاع دارند. اما همه نمی دانند که وقتی، برای نمونه، در آوریل 1940 دانمارک تسلیم رایش سوم شد، واشنگتن بلافاصله اظهارات خود از سال 1920 را به یاد آورد – به اینکه هیچ ملت سومی (از جمله، اتفاقا، بریتانیا) به عنوان یک حاکمیت بر گرینلند پذیرفته نخواهد شد. و دکترین مونرو را به این جزیره تعمیم داد. در اینجا یک واقعیت تازه وجود دارد: از 1 اکتبر 2023، شرکت گرینلندی "اینوکسوک" نگهداری از پایگاه فضایی آمریکا "پیتوفیک" (پایگاه هوایی سابق توله)، بزرگترین تأسیسات نظامی ایالات متحده آمریکا در جزیره را بر عهده گرفت. درچارچوب این قرارداد، واشنگتن تقریباً 28 میلیارد کرون دانمارک را تا سال 2035 به تنهایی برای نگهداری اختصاص خواهد داد که با تمام یارانه های کپنهاگ قابل مقایسه است.

بنابراین، این قضیه به تذکر ترامپ ختم نمی شود - علاقه آمریکا به گرینلند ماهیت استراتژیکی دارد. سرانجام، درست همانجا فرماندهی دفاع هوافضای آمریکای شمالی قصد دارد موشک های روسی را در صورت وقوع جنگ جهانی سوم شناسایی و رهگیری کند. در واقع، آمریکایی ها در سال 1949 در وهله نخست به خاطر گرینلند به دانمارک در ناتو نیاز داشتند. و اگر اکنون پس از آمدن ترامپ، دانمارک با اتحادیه اروپا تصمیم به انجام نوعی بازی متقابل علیه ایالات متحده آمریکا بگیرد، ممکن است سرنوشت جزیره تعیین شود. از طریق رفراندوم یا بنحوی- سرآخر، ارقامی برای شناخت موقعیت جغرافیایی گرینلند. فاصله پایگاه پیتوفیک تا واشنگتن 4206 کیلومتر- تا لندن 3958 کیلومتر- تا کپنهاگ 3862 کیلومتر. تا مورمانسک 3021 کیلومتر – تا نووایا زملیا ¬(مجمع الجزایری در روسیه(فرودگاه روگاچوو) - 3104 کیلومتر- تا شهر پوک  درچوکوتکا  3295 کیلومتر. تا خود شمالی ترین نقطه روسیه 2184 کیلومتراست.

: https://russtrat.ru/events/1735048768-12726

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده