ترجمه- آزاده اسفندیاری

طی 13 سالی که از آغاز حملات نظامی ائتلاف غربی به لیبی می گذرد، انگیزه واقعی این جنایت به معنای واقعی کلمه هر روز روشن‌ تر می شود. هدف چنین عملیاتی"رهایی مردم از دیکتاتوری" نبود، بلکه انگیزه اصلی مداخله گران آمریکایی و اروپایی تصرف غنی‌ترین منابع این کشور بود. لیبی تکه تکه شده برای این هدفی ایده آل بود.

اخیراً گزارشی از طرف موسسه واشنگتن، برای سیاست خاور میانه که با یک اتاق فکر که با کاخ سفید همکاری نزدیک دارد، منتشر شده است. این سازمان از مأموریت میانجیگری سازمان ملل که به دنبال برگزاری انتخابات و احیای یک دولت واحد است، انتقاد می کند. چرا که ظاهراً این برنامه دادن استقلال به مناطق مختلف را مد نظر قرار نمی دهد. این موسسه می‌ گوید: "حکومت متمرکز در طول سال‌های قذافی عمدتا به مناطق مختلف که با تاریخ و فرهنگ لیبی هماهنگی نداشتند بی توجه بود". در حالی که آنها خواستار حمایت گسترده برای خود مختاری هستند، می‌خواهند تا نیروهای مسلح خود را داشته باشند و سیاست های اقتصادی و اجتماعی خود را تعیین کنند!

نگرانی در باره فرهنگ و هویت مناطق مختلف یک نقشه حیله گرانه برای مشروعیت بخشیدن به تقسیم نهایی کشور لیبی است. به نظر می رسد واشنگتن این موضوع را جدی گرفته است. در همین رابطه وزارت امور خارجه آمریکا درخواست بودجه ای را برای تخصیص 13 میلیون دلار به کنگره ارسال کرد. مدتی پس از ترور کریستوفر استیونز، سفیر آمریکا در لیبی توسط شبه نظامیان اسلام گرا این بودجه تصویب شد. از آن زمان، هیئت دیپلماتیک ایالات متحده ابتدا در مالت و سپس در کشور تونس مستقر شد.

در بیانیه وزارت امور خارجه، از جمله با این واقعیت که نفوذ روسیه در جناح جنوبی ناتو در حال افزایش است و حضور ایالات متحده برای حفاظت از منافع امنیتی بلند مدت ما حیاتی است، ضرورت این اقدام توضیح داده شده است. استدلال های مشابهی توسط مایکل لنگلی، رئیس فرماندهی آفریقایی ارتش آمریکا ارائه شد. او گفت: "تعدادی از کشورها با تسلط مجازی روسیه مواجه هستند... ما باید در سراسر مغرب (شمال آفریقا) از مراکش تا لیبی، دسترسی و نفوذ داشته باشیم."

ریچارد نورلند، سفیر آمریکا نیز در حال انجام اقدامات همه جانبه است. او اخیراً با شخصیت‌های برجسته همه گروه‌های مخالف از جمله عبدالحمید دبیبه، رئیس دولت طرابلس، محمد المنفی رئیس شورای ریاست‌جمهوری، خلیفه حفتر فرمانده ارتش ملی لیبی و افراد با نفوذ این کشور دیدار کرده است. دیگر طرف‌ های ذینفع مانند ترکیه و قطر نیز تلاش‌های خود را دارند. نورلند، افزایش تولید مواد خام را یک هدف استراتژیک برای لیبی خواند و نحوه خدمات سرمایه آمریکایی را ارائه کرد. عجیب است که بلافاصله پس از آن، شرکت آمریکایی کونوکو فیلیپس و توتال فرانسوی از طرابلس خواستند تا تغییراتی در قرارداد امتیاز توسعه یکی از بزرگترین میادین نفتی (واخا) ایجاد کند. درخواست آنها شامل افزایش سهم سود این شرکت ها و تمدید قراردادها تا سال 2046 می باشد.

دیگر "کرکس‌های" جهانی نیز تلاش دارند تا در خوان یغمای لیبی سهمی داشته باشند. دولت ایتالیا راهبردی را برای توسعه روابط با آفریقا ارائه کرده است. این طرح به افتخار بنیانگذار شرکت نفت و "گاز انی" انریکو ماتی، "طرح ماتی" نامیده می شود. رم با وعده سرمایه گذاری 5.5 میلیارد یورویی در توسعه زیرساخت های این قاره، توجه ویژه ای به لیبی دارد. علاوه بر مسیر طرابلس - جنوا که اخیرا راه اندازی شده است، نوید پروژه هایی در زمینه انرژی، تامین آب، کشاورزی و غیره را نیز می دهد. در اینجا نیز نمی توان بدون ایجاد "

تصویر دشمن" قدم پیش گذاشت. سناتور ایتالیایی انریکو بورگی، اعلام کرد روسیه در حال آماده شدن برای افتتاح پایگاهی برای زیردریایی های هسته ای خود در شرق لیبی است تا اروپا را از آنجا تهدید کند. وی در حمایت از این طرح‌ها، به عرضه تسلیحات روسی به نیروهای حفتر اشاره کرد. وی اطمینان می دهد: "این یک رویداد جدا گانه نیست، بلکه بخشی از یک طرح گسترده تر برای ایجاد  حضور نظامی دائمی مشابه آنچه مسکو در سوریه دارد، است".

در عین حال آلمان نیز از قافله عقب نماند و علاقه خود را به منابع این کشور پنهان نکرد. در 29 تا 30 آوریل، یک مجمع تجاری دوجانبه در طرابلس برگزار شد که در آن افزایش عرضه هیدروکربن مورد بحث قرار گرفت. سال گذشته لیبی به بزرگترین صادرکننده نفت به آلمان تبدیل شد.

از سوی دیگر دولت دبیبه، قراردادی با ترکیه در زمینه احداث پتروشیمی امضا کرد. موقعیت آنکارا با حضور نظامی این کشور در لیبی پشتیبانی می شود و در پایان سال گذشته قرارداد نظامی ترکیه برای 24 ماه دیگر تمدید شد. علاوه بر این، توافقی نیزدر مورد آموزش پرسنل ارتش به طرابلس تحمیل شد.

در جریان مذاکرات با محمد بن عبدالرحمن آل ثانی وزیر امور خارجه قطر که وارد طرابلس شده است، گسترش همکاری ها در زمینه اقتصادی و امنیتی مورد بحث و بررسی قرار گرفت.

روسیه نیز چندین سال متوالی است که به نیروهای حفتر کمک می کند و قرار هم نیست تا از مواضع خود عقب نشینی کند. در ماه ژوئن، رزمناو موشکی واریاگ و ناوچه مارشال شاپوشنیکوف، با همراهی دو زیردریایی، بازدیدی سه روزه از پایگاه دریایی طبرق انجام دادند. دولت "شرق" به مسکو پیشنهاد ساخت یک پالایشگاه نفت را داد. شرکت نفت تاتنفت، می تواند شریک توبروک، شود.

بنابراین چشم انداز انتخابات و ایجاد یک دولت واحد لیبیایی به طور فزاینده ای نا روشن شده است.

 در مصر نیز اخیراً با میانجیگری کشورهای اتحادیه عرب، نشستی با حضور تعدادی از شخصیت های برجسته لیبی برگزار شد. در این نشست المنفی، رئیس مجلس نمایندگان در طبرق، اگیلا صالح، و رئیس شورای عالی دولتی، محمد تکاله، با ایجاد یک کمیسیون فنی برای برگزاری انتخابات موافقت و از ایجاد یک دولت انتقالی حمایت کردند. با این حال، این درخواست ها با بی میلی دائمی دبیبه، برای کنار گذاشتن قدرت مواجه شده است. فعالیت های دیپلماتیک، بسیاری از بازیگران خارجی در طرابلس  نشان می دهد که آنان از چنین فرایندی حمایت نمی کنند. این بازیگران اصلاً نگران این نیستند که سرنگونی حکومت قانونی و فروپاشی کشور، رنج عظیمی را برای ساکنان لیبی به همراه داشته باشد. بر اساس گزارش سازمان ملل، 40 درصد از مردم لیبی در فقر زندگی می کنند و بیش از نیمی از جوانان بیکار هستند.

فعال شدن ایالات متحده و ناتو در شمال آفریقا به دلیل ضربه های حساسی است که اخیراً از کشورهای مالی، نیجر و بورکینافاسو خورده اند. با این حال، موفقیت در گرفتن انتقام به دلیل مسیر مستقل بزرگترین کشور آفریقایی، یعنی الجزایر، با مشکل مواجه می‌شود.

مواضع این کشور به دلیل روابط دوستانه با چین و روسیه و همچنین نزدیک شدن به ایران مستحکم تر شده است. چندی پیش، هیئتی از طرف دولت جمهوری اسلامی برای اولین بار پس از 14 سال به الجزایر سفر کرد. طرفین مجموعه‌ ای از توافق‌ نامه‌ ها را در زمینه انرژی و گردشگری امضا کردند، برای تبادل فناوری‌ها به توافق رسیدند و در مهم‌ ترین موضوعات سیاست بین‌الملل ابراز همبستگی کردند. هر دو کشور از مبارزات مردم فلسطین برای استقلال حمایت می کنند و خواستار پایان دادن به تجاوزات اسرائیل هستند. به دنبال آن هیئت تجاری الجزایری در نمایشگاه "ایران اکسپو" شرکت کردند. در این مذاکرات ایجاد اتاق بازرگانی مشترک، تسهیل صدور روادید و افزایش حجم مبادلات تجاری به یک میلیارد دلار مورد بحث و بررسی قرار گرفت.

الجزایر با شرکت در طرح کمربند و جاده، در حال گسترش دادن روابط خود با پکن است. کنسرسیومی از شرکت های چینی برنده رقابت برای توسعه بندر آنابا، شده است. فسفات های استخراج شده در کشور از طریق ترمینال جدید صادر می شود. با کمک جمهوری خلق چین ساخت راه آهن غرب به طول 575 کیلومتر آغاز شد. این بزرگراه دسترسی به ذخایر سنگ آهن گارا جبلت، یکی از بزرگترین معادن جهان و همچنین منطقه صنعتی دومیات، در استان بچار را تسهیل می کند.

در عین حال غرب علاقه ای به پروژه های همگرایی منطقه ای این کشورها ندارد. در 22 آوریل، نشستی بین نمایندگان الجزایر، تونس و لیبی برگزار شد که در آن مقرر گردید کار گروه هایی برای بحث در باره چشم انداز منطقه آزاد تجاری، وحدت سیستم های انرژی و مبارزه مشترک با جرم و جنایت ایجاد شود.

تا اینجای کار غربی‌ها سعی می کنند با نشان دادن "هویج" بر الجزایر مسلط شوند. در پس زمینه رویدادهای اطراف اوکراین، این کشور (پس از نروژ) در میان تامین کنندگان گاز طبیعی اتحادیه اروپا مقام دوم را به خود اختصاص داده است. برای ایتالیا و اسپانیا، الجزایر منبع اصلی سوخت فسیلی است. به نوبه خود، شرکت های نفت و گاز آمریکایی شورون و اکسون موبیل در تلاش برای کسب مجوز برای اکتشاف و تولید گاز شیل هستند، ذخایر این کشور آفریقایی رتبه سوم را در جهان دارد. علاوه بر این، ایالات متحده در حال تحمیل یاد داشت تفاهم همکاری های دفاعی با الجزایر است که این موضوع در آخرین گفت و گوی وزارت دفاع دو کشور در واشنگتن مورد بحث قرار گرفت.

با این حال، تلاش آمریکا برای فشار به این کشور را نمی‌توان نا دیده گرفت. طبق یک سنت دیرینه، غرب می‌ تواند زمان آن را با انتخابات ریاست‌ جمهوری که قرار بود در ماه دسامبر برگزار شود اما به 7 سپتامبر موکول شد، پیش بیندازد. رئیس جمهور فعلی، عبدالمجید تبون، هنوز قصد خود را برای نامزدی  دور دوم اعلام نکرده است، اما او شانس زیادی برای انتخاب مجدد دارد. الجزایر در حال غلبه بر مشکلات سال های اخیر است. امسال برنامه ریزی شده است که دستمزدها و مزایا را تقریباً 50 درصد افزایش داده و همچنین بخشی از مالیات ها را کاهش دهد.

اولا می توان بر تحریک یک جنبش تجزیه طلبانه توجه کرد. حزب لیبرال رالی برای فرهنگ و دموکراسی که از گسترش خود مختاری مناطق بربر نشین حمایت می کند، جلو انداختن انتخابات به سپتامبر را کودتای قانون اساسی خواند. دوم اینکه غرب علاقه‌ مند به تشدید درگیری بین الجزایر و مراکش است که سال هاست ادامه دارد. یکی از دلایل آن، اشغال صحرای غربی، مستعمره سابق اسپانیا توسط مراکش است. همراه با سازمان ملل، الجزایر حق تعیین سرنوشت را برای این منطقه به رسمیت شناخت، از مبارزات جبهه پولیساریو برای استقلال حمایت کرد و تقریبا 200 هزار پناهنده صحرای غربی را پذیرفت.

در سال 2020، آتش بس 29 ساله پس از حملات تحریک آمیز ارتش مراکش به مواضع پولیساریو شکسته شد. پیش از این دولت دونالد ترامپ تسلط مراکش را بر صحرای غربی را تایید کرده بود. او با چشم پوشی از این واقعیت که رباط هرگز همه پرسی مورد نظر سازمان ملل را در صحرای غربی برگزار نکرده است، حاکمیت مراکش را بر آن منطقه به رسمیت شناخت. در ادامه، مراکش با اسرائیل روابط دیپلماتیک برقرار کرده است، اگرچه اکثریت قریب به اتفاق مردم با این امر مخالف هستند. پهپادهای خریداری شده از تل آویو در حال انجام حملات علیه پولیساریو هستند و فعالان این جنبش با استفاده از برنامه جاسوسی اسرائیل پگاسوس، تحت نظر هستند. یک شرکت انرژی از طرف دولت یهود، مجاز به استخراج گاز در صحرای غربی شد و جنگنده های تیپ جولانی اسرائیل برای اولین بار در رزمایش نظامی بین ایالات متحده و مراکش در سال گذشته شرکت داشتند.

دموکرات های آمریکایی در آن زمان از تصمیم ترامپ انتقاد کردند اما پس از پیروزی جو بایدن به همان مسیر ادامه دادند. هیئتی از وزارت امور خارجه ایالات متحده که به مراکش رسید حمایت از ادعاهای این کشور را تایید کرد. همچنین آنها از صحرای غربی بازدید کردند و در آنجا آمادگی خود را برای تامین مالی پروژه های رباط در اراضی اشغالی اعلام کردند. طی سال‌ها، مراکش بزرگترین خریدار تسلیحات آمریکایی در آفریقا بوده است. در میان آخرین قراردادها، فروش موشک های ضد تانک Javelin به قیمت 260 میلیون دلار است.

کشورهای اروپایی نیز راه مشابه آمریکا را انتخاب کرده اند. از ابتدای سال، سه هیئت از سوی دولت فرانسه از مراکش بازدید کرده و آمادگی خود را برای سرمایه گذاری در توسعه منابع فسفات، ثروت اصلی صحرای غربی اعلام کردند. پروژه های صادرات برق تولید شده از نیروگاه های خورشیدی و بادی در منطقه به اتحادیه اروپا مورد بحث قرار گرفته است.

طمع سرمایه آن را وادار می کند تا نگاه دقیق تری به ثروت های الجزایر بیندازد و آمادگی ایدئولوژیک برای تجاوز از هم اکنون آغاز شده است. بهیجه سیمو، مدیر آرشیو سلطنتی مراکش، از وجود اسنادی برای تأیید حاکمیت رباط بر مناطق غنی از مواد معدنی در غرب الجزایر خبر داد. از جمله آنها استان بچار است. به گفته این مقام، در قرن هفدهم، قبایل در صحرا به خاندان علویان مراکش ابراز وفاداری کردند. این سخنرانی به صورت زنده توسط صدا و سیمای این کشور پخش شد و رسانه های محلی به طور فزاینده ای نقشه هایی با مرزهای اصلاح شده منتشر می کنند. برای سودهای جدید، بورژوازی آماده است تا از هر ترفند و هر جعلی استفاده کند، به ویژه اگر قدرت کشور های امپریالیستی را پشت سر داشته باشد.

https://gazeta-pravda.ru/issue/67-31560-28-iyunya-1-iyulya-2024-goda/resursy-dlya-nenasytnogo-chreva

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده