برای انتخاب یکی از دو گزینه است!

مرحله اول انتخابات ریاست جمهوری به پایان رسید و براساس نتایجی که اعلام شد مسعود پزشکیان و سعید جلیلی با فاصله اندک آرا به دور دوم راه یافتند. مرحله دوم انتخابات جمعه این هفته برگزار می شود. آنچه در این انتخابات متفاوت و می توان گفت وارونه است آن است که مخالفان رای دادن به مسعود پزشکیان بیش از آنکه روی شخصیت خود او متمرکز باشند به حامیان او حمله می کنند و مخالفان سعید جلیلی بیش از آنکه به حامیان او توجه کنند شخص سعید جلیلی را هدف قرار داده اند. در حالیکه شخص مسعود پزشکیان مهمتر از حامیان اوست و حامیان سعید جلیلی مهمتر از خود او.

مخالفان پزشکیان تا آنجا که صداقت دارند معتقدند که حامیان او می خواهند ایران را به دوره برجام برگردانند و سرنوشت کشور را معطل مذاکره با آمریکا کنند، سیاست خارجی کنونی و راهبرد گردش به شرق را کنار بگذارند و از نظر اقتصادی ایران را وارد یک دوران بی ثباتی کنند.

در اینکه در میان حامیان پزشکیان چنین شخصیت هایی وجود دارند و چنین خطرهایی نیز می تواند بوجود آید تردید نیست. ولی اینها هنوز مسئله اصلی نیست. پرسش اینجاست که چه چیزی می تواند سمتگیری سیاست خارجی کشور را تغییر دهد؟ این یا آن رئیس جمهور و حامیان او یا عواملی دیگر؟ اگر رئیس جمهور یا حامیان او چنین توانی را ندارند چه عامل دیگری می تواند سمتگیری مثبت و موفق سیاست خارجی کشور، پیوند ایران با روسیه و چین، حمایت و حضور آن در جبهه مقاومت منطقه را در خطر قرار دهد؟ این عامل که خود حکومت زودتر از دیگران آن را تشخیص داده چیزی نیست جز وضع داخلی و بود یا نبود یک تفاهم ملی. تایید صلاحیت مسعود پزشکیان پاسخ به درک از چنین خطری بود.

آنچه می تواند آینده سیاست خارجی و حضور ایران در جبهه های جهانی و منطقه ای را در خطر قرار دهد این یا آن رئیس جمهور یا حامیان او نیست، ظرفیت آنها در ایجاد تفاهم و ایجاد یک دولت وفاق ملی یا از بین بردن تفاهم در داخل کشور به شکلی است که ایران در زیر فشار انفجار تضادهای داخلی ناگزیر شود در سیاست خارجی امتیاز بدهد و در برابر غرب زانو بزند. کدامیک از دو تن پزشکیان و جلیلی چنین ظرفیتی را دارند؟

با پزشکیان می توانیم فکر کنیم که این احتمال وجود دارد که ما به سمت یک تفاهم داخلی حرکت کنیم. ولی با جلیلی می توانیم مطمئن باشیم که به سمت یک انفجار خواهیم رفت.

روی کار امدن سعید جلیلی یعنی فعال شدن چندین تضاد و کشاکش در حد پیوستن آنها به یکدیگر و ایجاد انفجارهای بزرگ.

۱- تضاد و درگیری میان مردم و بویژه زنان با حامیان جلیلی که انتخاب او را بعنوان رای به سیاست های او تعبیر می کنند، شروع دوباره تحصن ها در قم و تهران و در مساجد علیه بی حجابی و کم حجابی و تقسیم کردن مردم و کشیدن جامعه به درگیری ها و تشنج های طولانی از جمله با قصد تضعیف کردن موقعیت رهبر.

۲- تضاد میان گردانندگان جلیلی و جبهه پایداری و انجمن حجتیه که قصد قبضه کردن قدرت پس از درگذشت آیت الله خامنه ای را دارند با بیت رهبری و فلج شدن کشور بسیار وسیعتر از آنچه در دوره دوم احمدی نژاد پیش آمد.

۳- تضاد درون سپاه و بسیج و نیروهای مسلح میان حامیان جبهه پایداری که با پیروزی جلیلی احساس قدرت خواهند کرد با مخالفان آنها درون سپاه که می تواند به درگیری های مسلحانه بیانجامد.

۴- تضاد میان طرفداران اصلاحات با حامیان جلیلی که می تواند بصورت درگیری های داخلی و خیابانی و تشنج در محیط های دانشگاهی خود را نشان دهد.

۵- تضاد میان اصولگرایان مخالف جلیلی از طیف قالیباف و دیگر اصولگرایان با جبهه پایداری که از هم اکنون هم در مجلس خود را نشان می دهد.

۶- بالاخره و شاید زودتر از همه تضاد درون خود طیف حامی سعید جلیلی که شامل عناصر پایداری و قدرت طلبان مرتجعی است که در فکر قبضه رهبری هستند با افراد صادقی که به شعارهای جلیلی یا ظرفیت او برای تحقق آنها باور کرده اند و می خواهند که این شعارها اجرا شود.

بنابراین، این پزشکیان و حامیان او نیستند که می توانند ایران را به مسیر زانو زدن در برابر غرب پیش ببرند بلکه این شرایط داخلی جامعه و درون حکومت است که کشور را درصورت پیروزی جلیلی به سمت انفجار می برد. انفجاری که حاصل آن تضعیف قدرت ملی ایران و در نهایت زانو زدن آن در برابر امریکا و غرب و قطع پیوند با جبهه شرق و سیاست راهبردی نگاه به شرق خواهد بود.

چشم اسفندیار اوضاع کشور و مسئله انتخابات کنونی این نیست که کدام نامزد یا حامیان او غربگرا هستند یا نیستند، مسئله این است که کدام رئیس جمهور می تواند در کشور یک تفاهم ملی و وفاق اجتماعی ایجاد کند و کدام رئیس جمهور نه تنها دارای چنین توانی نیست بلکه ایران را بی گمان به سمت انفجار خواهد برد. رای گیری جمعه آینده، برای انتخاب میان این دو گزینه است.

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده