محمد علی مقنیان عضو كمیسیون اجتماعی مجلس هفتم در روزنامه كار و كارگر،15/9/85 مطالبی را عنوان كرده است كه می توان آنرا برای تمام كشور ایران تعمیم داد.

1- اشتغال 70 نفر از 18000 نفر بیكار
« به اطلاع مردم شریف بیجار می رسانم كه تا كنون با هر ترفندی 18 سرمایه گذار را به شهرستان دعوت كرده ام و هر سرمایه گذاری 2 تا 3 هفته بعد، از خیر سرمایه گذاری گذشت و من شده ام چوپان دروغگو. تنها كاری كه در بیجار پاسخ داده طرح " گرانول سازی" است كه قرار بود 2 تا 3 ماه پاسخ دهد و اكنون پس از 18 ماه در آستانه افتتاح است تا زمینه اشتغال 70 نفر از 18 هزار نفر بیكار بیجار را فراهم نماید!»
چنانچه پیداست ضریب اشتغال زایی در 18 ماه در شهرستان بیجار، تنها 38/. در صد( كمتر از نیم در صد، یعنی نیم نفر از هر 100 نفر در مدت 18 ماه نه 12 ماه) است.
آیا فكر می كنید در مناطق دیگر این مملكت وضع بهتر از این است؟ به نظر من حتما وضع از این هم بدتر است، زیرا شهرستان بیجار یك نماینده فعال در مجلس هفتم دارد كه در كمیسیون اجتماعی و كارگری آن عضو است و شخصا مسایل اشتغال و كارگری منطقه خودش را پیگیری می كند، وای به حال شهرستان هایی كه نماینده آنها عضو كمیسیون هایی مانند بازرگانی و صنایع و… هستند.
می توان به نماینده مردم بیجار پیشنهاد کرد، عین گزارش فوق را برای آگاهی رهبری که حضور در پادگان های نظامی و جمع فرماندهان نظامی را همیشه مقدم بر حضور در جمع کارگران و کارخانه ها دانسته و اساسا تاکنون به هیچ کارخانه ای قدم رنجه نفرموده، رئیس جمهوری که بجای رسیدن به این دردها فقیرنوازی را پیشه خود کرده، وزیر كار که کمر به نابودی قانون کاربسته و… بفرستد، تا آنها هم مطلع شوند!

2- "واردات 700 هزار تن شكر مازاد بر نیاز كشور" این جمله را بهمن دانایی دبیر انجمن صنفی كارخانه های قند كشور بیان داشته است و روز نامه كار و كارگر 4/9/85 .( در زیر همین عنوان منتشر کرده است)
آن 18 سرمایه گذار مورد نظر نماینده بیجار عقلشان را گم کرده اند که بیایند در بخش كشت چغندر قند سرمایه گذاری كنند؟
این دو نمونه را به سراسر کشور گسترش بدهید تا بدانید ریشه بیکاری و بسته شدن کارخانه ها در کجاست و چرا سرمایه گذاران نیز از سرمایه گذاری فرار می کنند. مشکل را در جای دیگر باید حل کرد. در مجلس. در وزارت بازرگانی و در تغییر سیاست های راهبردی حاکمیت، نه در بیجار.
رئیس جمهور، مدعی است که برای فهم مشكلات مردم باید دوره افتاد و مشكلات مردم را از خودشان در هر شهر و شهرستان پرسید و سپس راه حل را پیدا كرد. این سیاست حتی اگر عوامفریبی هم نباشد، از بیگانگی با مشکلات ریشه ای کشور ناشی می شود.
مسافرت فی نفسه، بویژه جهت كسب اطلاع از زندگی مردم و چگونگی زندگی مردم نه تنها مضر نیست بلكه در حد متعادلش می تواند خیلی مفید هم باشد، اما از سوی دولت احمدی نژاد به یک هدف تبدیل شد. این هدف تبلیغ برای دولت وی بود و نه درک مشکلات مردم. چنانکه در بالا خواندید، مثلا برای آگاهی از رکود سرمایه گذاری در کردستان نیاز نیست به آن شهر سفر شود، در همین تهران هم می توان فهمید مثلا در بیجار چه می گذرد. البته به شرط آن که نماینده ای که از فلان شهر به مجلس راه یافته واقعا نماینده توده مردم باشد و نه نماینده حاکمیت و یا فلان قشر نظامی و یا غیر نظامی و یا نماینده تجار محلی در مجلس!
بسیاری از مشكلات مربوط به امروز و دیروز نیست. از قبل از انقلاب مطرح بوده، بعد از انقلاب مطرح بوده، در دولت های موسوی، رفسنجانی و خاتمی نیز مطرح بوده و باید گفت كه مردم انقلاب كردند برای حل همین مشكلات ، حتی احمدی نژاد نیز با شعار حل همین مشکلات از مردم رای گرفت، اما دیدیم که سیستم تجاری حاکم بر ساختار حاکمیت اجازه حل این مشکلات را نمی دهد. این سیستم حالا شکل نظامی به خود گرفته، در دولت های قبلی شکل کلاهی و بازاری داشته، اما در اصل مسئله تغییری حاصل نشده است.
بیش از 95 درصد در خواست های مردم در نامه های داده شده به احمدی نژاد در مسافرت های استانی (كه تا كنون سر به 2 میلیون نامه زده) در خواست از رئیس جمهوری و مقامات كشوری، راجع به مشكلات شغلی، مسكن، بیکاری، اعتراض به بسته شدن کارخانه ها و مشكلات مالی ناشی از بیکاری مردم بوده است و نه چیز های دیگری.
این مشکلات با دروغ بافی و تبلیغات عوامفریبانه حل نمی شود. مثلا وقتی معاون وزیر كار( نظری جلالی) می گوید"در مدت یك سال 500 واحد تولیدی رفع بحران شده است و در این مدت تشكلات كارگری و كارفرمایی 20 در صد رشد داشته اند" آشکارا دروغ می گوید. شاید بتواند خود را گول بزند، اما صاحبان شکم گرسنه و دست های آماده کار را نمی تواند گول بزند.
اگر غیر این بود، چرا دولت و وزارت کار فهرست 500 واحد تولیدی و تعداد افزایشی تشكل های كارگری را به تفكیك استان و شهرستان و با نام و مشخصات كامل ارائه نمی دهد؟

راه توده 117 25.12.2006