«آن که چه کسی وزیر می شود و یا معاون رئیس جمهور و یا مدیرکل فلان سازمان و یا فلان وزارتخانه اهمیت دارد، اما نه اهمیت کلیدی. آنچه برای نیروهای اصلاح طلب (اعم از داخل و خارج از حاکمیت، چپ مذهبی و یا غیر مذهبی) پیش از بحث بر سر سابقه کار و یا مدارک تحصیلی، بودن یا نبودن وزرا در ارگان های امنیتی و یا سازمان های سپاهی اهمیت دارد و باید به آن توجه شود، آن سیاستی است که در پشت صحنه تدارک دیده شده و ابزارهای اجرائی اش به کابینه برده شده و می شوند.» ( سرمقاله راه توده 54- 28 شهریور 84)

فروردین امسال با تنش آفرینی جدیدی آغاز شد که ماجرای دستگیری ملوانان انگلیسی در اروند رود بوجود آورد. این تنش آفرینی ادامه آن سیاستی بود که، در ارزیابی یکسال و نیم پیش راه توده پیرامون تحولات ایران که در بالا آوردیم منعکس است. در تکمیل این ارزیابی و در واقع ادامه نگاه و درک ما از اوضاع ایران و دولتی که از دل سرکوب اصلاحات بیرون آمد، توصیه می کنیم سرمقاله شماره 80 راه توده را نیز بخوانید.
از جمله انگیزه های ما در جمع آوری و آرشیوبندی سرمقاله های دوران ریاست جمهوری احمدی نژاد و انتشار آنها در ویژه نامه نوروزی نیز در واقع آن بود که با مرور تحلیل حوادث دو سال گذشته، به استقبال سالی برویم که تازه آغاز شده و آبستن حوادث مهمی است.
در همین سرمقاله ها و در حقیقت از پایان انتخابات ریاست جمهوری دوره نهم و اعلام نام احمدی نژاد بعنوان رئیس جمهور، راه توده بر دو ارزیابی پافشاری کرد و همچنان می کند و اعتقاد دارد که تمام حوادث دوران اخیر ایران و راه حل مقابله با حادثه آفرینان و دست یابی به یک سیاست و حکومت ملی در این دو ارزیابی نهفته است.
1- شناخت و درک آن گرایش، سیاست و انگیزه های اقتصادی و مذهبی که به جنگ با اصلاحات رفت و دولت کنونی را به مردم ایران تحمیل و سیاستی جنگی را بر کشور تحمیل کرد.
2- حرکت به سوی جبهه ای گسترده از همه طرفداران صلح، مخالفان جنگ و مدافعان تحول در ساختار سیاسی حاکم بر کشور.
در کوتاه ترین جمله، سخن ما اینست که حاکمیت کنونی، عمدتا به دلائلی که در سرمقاله شماره 80 راه توده ذکر کرده ایم "سیاستی جنگی و نظامی" را تنظیم و برای خود تئوریزه کرده و گام به گام آن را، به بهانه های مختلف - از جمله فعالیت اتمی، جهان گشائی شیعه و...- به کشور تحمیل کرده و می کند. اپوزیسیون این حاکمیت و سیاست – اعم از داخلی و خارجی- در وسیع ترین طیف، برای مقابله با این سیاست، با استفاده از هر امکان کوچک و بزرگی (از جمله انتخابات) هیچ چاره ای جز قبول یکدیگر و پذیرش عام ترین شعار بر خاسته از نیاز کنونی جامعه، یعنی "مخالفت با جنگ و نظامی گری" زیر شعار "صلح" ندارد.
این فرمول را باز هم می توان خلاصه تر کرد: "با حاکمیت و سیاست نظامی- جنگی، با شعار و جبهه "صلح" و "مقابله با جنگ طلبی" باید مقابله کرد!"
این ارزیابی ما به هیچ وجه به معنای بی اعتنایی به پایگاه های اقتصادی و طبقاتی حاکمیت نیمه نظامی کنونی و یا گرایش ها و تعلق های طبقاتی متنوع اپوزیسیون و مخالفان جنگ و نظامی گری نیست. شاهد این توجه ما نیز، باز هم سرمقاله های دو سال گذشته راه توده است که یکبار دیگر توصیه می کنیم، حوصله کرده و آنها را مرور کنید.
جایگاه نظامی ها و سپاهی ها، طیف روحانیون، قشربندی سرمایه داری حاکم- اعم از تجاری و نظامی و حتی تولید جنگ افزار- و امکان لایه بندی های نوین در همین طیف و یا جابجائی های جدید در گروهبندی های حکومتی... همه و همه مورد بحث و دقت ماست و تا آنجا که توانسته ایم درک توده ای خود را از آنها در همین سرمقاله ها فرمول بندی کرده و منتشر ساخته ایم.
درک ما از انگیزه حاکمیت برای فعالیت های اتمی و نظامی کردن آن، خطر بهره گیری امپریالیسم جهانی به سرکردگی امریکا از این بهانه برای حمله به ایران و ضرورت افشاء و مقابله با آن، نفوذ عناصری در راس حاکمیت جمهوری اسلامی که به سود قدرت های جهانی ماموریت اجرا می کنند و یا افرادی که از سر جاه طلبی و یا توهم جهانگشائی اسلامی و گسترش شیعه آب به آسیاب همین قدرت ها می ریزند، سیاست های بحران زای حاکمیت و تشدید بحران اقتصادی با گسترش تحریم های اقتصادی و... نیز همگی در این دوران انتشار یافته و ادامه خواهد یافت.
سال نو را با ادامه سال گذشته و با ادامه مشی تاریخی توده ای آغاز می کنیم و این نخستین شماره راه توده در سال 1386 است.

راه توده 128 09.04.2007