رفیق تروتسكی، قبلا در باره اهداف كلی روزنامه "به زیر پرچم ماركسیسم" در شماره 1-2 آن چه را كه لازم بود به خوبی بیان داشت. من می خواهم در باره مسائل مشخصی كه با دقت بیشتری معرف فهرست و برنامه كار هستند و نویسندگان آن در بیانیه مقدماتی در این شماره بیان كرده اند، بحث كنم.
این بیانیه می گوید كه همه كسانی كه به دور روزنامه "به زیر پرچم ماركسیسم" گرد آمده اند كمونیست نیستند،اما ماتریالیست های پیگیری هستند. من فكر می كنم اتحاد كمونیست ها و غیر كمونیست ها حتما ضروری است و این هدف را روزنامه به درستی معرفی می كند. یكی از بزرگترین و خطرناكترین اشتباهاتی كه ممكن است كمونیست ها (و یا به طور كلی انقلابیونی كه با موفقیت یك انقلاب را شروع كرده اند) مرتكب شوند این است كه فکر کنند یك انقلاب می تواند به تنهایی توسط انقلابیون منفرد به انجام برسد. درست برعكس؛ برای این كه موفق شویم مجموعه فعالیت های خطیر انقلابی طلب می كند تا توانا بودن انقلابیون به ایفای نقش پیشاهنگ و مصمم طبقه پیشرو درك و در عمل پیاده شود. یك پیشاهنگ وظیفه خود را به عنوان پیشاهنگ فقط زمانی انجام می دهد كه قادر باشد از جدا ماندن از توده هایی كه رهبری شان می كند، اجتناب كند و بتواند آنها را به پیش رهبری نماید. بدون یك اتحاد در متنوع ترین زمینه های فعالیت با غیر كمونیست ها نمی توان سخنی از ساختمان موفقیت آمیز كمونیسم بر زبان آورد.
این نیز شامل دفاع از ماتریالیسم و ماركسیسم می شود كه روزنامه "به زیر پرچم ماركسیسم" آن را بر عهده گرفته است. خوشبختانه گرایش های اصلی تفكر اجتماعی پیشرفته در روسیه سنت ماتریالیستی استواری دارد. بجز گ.و.پلخانف كافی است از چرنیشفسكی نام ببریم؛ پس از او نارودنیك های جدید (سوسیالیست های خلقی، سوسیالیست های انقلابی و غیره) غالبا در برابر آئین های فلسفی واپسگرای رایج عقب نشینی كردند وبا شیفته شدن به زرق و برق "علم اروپائی" نتوانستند در پشت این زرق و برق "نمایشی" را تشخیص دهند كه مشغول خوش خدمتی به سرمایه داری و غرض ورزی و ارتجاع ناشی از آن است.
به هر حال ما برای یك مدت زمان نسبتا طولانی در روسیه مجبور هستیم و بدون شك مجبور خواهیم بود ماتریالیست ها را از اردوی غیر كمونیست ها بیرون بیاوریم و این وظیفه مطلق ماست كه تمام هواداران ماتریالیسم پیكارجو و پیگیر را در كار مشترك مقابله با واپسگرایی فلسفی و پیشداوری های بورژوائی جامعه به اصطلاح فرهیخته بسیج كنیم. دیتسگن پدر - بدون این كه با پسر نویسنده خود كه به عنوان یك صاحب ادعا ناموفق بود، اشتباه گرفته شود- زمانی از احترام دانشمندان و نویسندگان سیاسی بهره مند شد كه به درستی، مهارت و وضوح گرایش های فلسفی رایج در كشور های سرمایه داری را از دیدگاه اساسی ماركسیسم تشریح كرد و در باره تاثیرگذاری پروفسورهای فلسفه بر جامعه نوین گفت اكثر این دانشمندان چیزی جز "پادوهای فرهیخته تاریك اندیشی"نیستند.
(ترجمه از مجموعه یادداشت های فلسفی لنین
لنین درباره ماتریالیسم تاریخی چاپ پروگرس شوروی )


راه توده 126 12.03.2007