از جمله کتاب هائی که در سالهای اصلاحات در ایران منتشر شده، یکی هم کتاب "حزب توده از آغاز تا فروپاشی" است که اخیرا "عبدالله شهبازی" در وب سایت خویش نوشت که این کتاب نیز از مجموعه نوشته های منتشر شده اوست. این کتاب سالها پیش در یک جلد و کم حجم منتشر شده بود، اما چاپ جدید آن بیش از سه برابر جلد اول است و مطالب بسیاری بر آن افزوده شده است. از جمله بخش هائی از میزگردهای زندان اوین، نامه ها و مقالاتی به قلم از حزب توده ایران جداشدگانی نظیر حمید احمدی، محسن حیدریان و محمدتقی برومند که همگی در سالهای مهاجرت از حزب کوچ کردند و علیه گذشته خویش و یا رفقای سابق خویش این مقالات را نوشتند و خوراک تازه ای برای مرکز پژوهش های وزارت اطلاعات فراهم آوردند.

این کتاب که بالغ بر 1200 صفحه است، یا  وسیع در ایران فروش رفته و یا حکومت خود آن را جمع کرده است، زیرا تلاش های سه ماهه اخیر برای تهیه مجدد آن به نتیجه نرسیده است. کتاب را اگر یک تیم سه یا چهار نفره روی آن کار کرده و سنگ و کلوخ های آن را جدا کنند، آنچه باقی می ماند یکی از بهترین کتاب هائی می شود که می تواند الگوی بازسازی مجدد حزب توده ایران در شرایط مناسب برای فعالیت علنی برای نسلی است که سالهای بعد از انقلاب 57 و یا دهه 30 را نه دیده و نه به یاد دارد. از دل همین کتاب می توان اسناد و اطلاعات قابل توجهی را نیز بیرون کشید که در لابلای گفته ها و نقل قول ها و بازجوئی ها پنهان است. همچنان که پیام  های غیر مستقیم رهبران وقت حزب توده ایران را در لابلای نوشته هائی که زیر شکنجه و بازجوئی نوشته اند می توان استخراج کرد. از جمله متنی که شادروان جوانشیر در یکی از میزگردهای حسینه اوین درباره تحلیل های منتشر شده حزب توده ایران در فاصله دو یورش قرائت کرده و یا گفته است و با صراحت و در زیر شکنجه نیز می گوید که جنگ فرسایشی به سود امریکاست و یا راستگرایان در گردش به راستی که آغاز شده بر حاکمیت چیره خواهند شد. و...

ما برای نمونه، همین گفته ها و یا نوشته جوانشیر را از اضافات زیر فشار و شکنجه پالایش کرده و در زیر می آوریم تا مشتی باشد نمونه خروار. درعین حال که در پایان فیش برداری هائی که ادامه دارد، از متن سه کتاب خاطرات که تاکنون از شادروان کیانوری منتشر شده و همچنین کتابی که دراین مقدمه از آن نام بردیم، گزارش های دیگری را نیز در آینده و پس از پالایش امنیتی آنها منتشر خواهیم کرد.

صفحه 1079 کتاب "حزب توده از آغاز تا فروپاشی"، متن پالایش شده سخنان جوانشیر در حسینیه "اوین" و پس از عبور از شکنجه و بازجوئی ها:

حزب بعد از دستگیری گروه اول

اولین عکس العمل ما و اولین اعلامیه ما بعد از دستگیری گروه اول در مقابل اظهارات دادستان کل انقلاب که برخی از جرایم حزب را برشمرده بود، عبارت از این بود که این چیزها وجود ندارد.

می شود گفت که به حمله متقابل دست زدیم و در این اعلامیه ها اینطور عنوان کردیم که این جرایمی که به ما نسبت داده می شود پرونده سازی است و در این پرونده سازی حتی نیروهای امپریالیستی، قبل از همه انتلیجنت سرویس انگلیس و سیا و حتی موساد اسرائیل  شرکت دارند. کارشناسان ساواک به کار گرفته شدند. آخرین اعلامیه ما در باره شکنجه بود و ما اینطور عنوان کردیم که شکنجه توده ای ها در زندان شروع شده و زیر شکنجه اعتراف می خواهند. می خواستیم اگر اعترافی انجام گرفت و اگر کسانی آمدند و در مصاحبه ها مطالبی را گفتند، ما قبلا پیشگیری کرده باشیم که اینها پرونده سازی است و از طرف محافل معینی انجام می گیرد.

و اما تحلیل های ما بر این استوار بود که حمله به حزب توده ایران، ناشی از جرایم حزب نیست، بلکه حمله به انقلاب است. این حساب را می کردیم که مردم لااقل آن کسی که این را می خواند، اینطور عنوان بکنیم که جرایم حزب چیز مهمی نیست و اصلا وجود هم ندارد و بترسید که انقلاب در خطر است! یعنی به این ترتیب حمایت آنها را از حزب جلب کنیم. این روی بینش و باور ما بود. در ماه های قبل از دستگیری، ما این طور فکر می کردیم که گرایش راست در جمهوری اسلامی ایران رو به پیروزی می رود و دست بالا را می گیرد. نیروهای راستگرا دارند در حکومت پیروز می شوند و سپس اول رو پوشیده و بعد روباز، قاعدتا به طرف امریکا می روند.

در مورد سیاست داخلی هم ما می گفتیم که نیروهای راستگرا پیروز می شوند و دارند پیروز می شوند. می گفتیم که سرمایه داری می آید و سرمایه دارها بیش از سابق در حکومت جای خواهند گرفت و دیگر به کارگران و دهقانان و به طور اعم به مردم محروم و کوخ نشین و مردم متوسط چیزی داده نخواهد شد. می گفتیم که سیاست اجتماعی جمهوری اسلامی ایران به طرف شکست می رود. البته جملاتی داشتیم که تا حدودی امید بود؛ امام بود  و هنوز همه امیدها قطع نشده بود.

مجموع تحلیل به اینجا می رسید که سیاست به طرف شکست می رود، عدالت اجتماعی ناشدنی است. این باور ما بود. یعنی ما در تمام 40 سال، به طور کلی عقیده مان این بود که هر جامعه ای یا باید به طرف سوسیالیسم گام بردارد یا در سرمایه داری می ماند و سرمایه داری در آن کشور رشد می کند، و می گفتیم اگر در ایران جلوی سرمایه داری گرفته نشود همان رژیم و نظام شاهنشاهی سابق از نظر اجتماعی باقی می ماند و سرمایه داری در ایران رشد می کند و قوی تر می شود. می گفتیم حالا که به اقدامات اجتماعی آن طور که ما فکر می کردیم در جهت کوخ نشینان ضربه وارد می آید، سرمایه داری رشد می کند.

مواضع حزب در قبال جنگ تحمیلی

مهم ترین مساله ای که در این مدت مطرح بود، مساله جنگ است، که مهم ترین مساله کشور ما بود و ما در این مورد هم مواضعی اتخاذ کردیم که دنباله مواضع قبلی بود و ما از مدت ها پیش فکر صلح را مطرح می کردیم و در این مدت ما قاطع ترین را گفتیم که جمهوری اسلامی ایران راهی جز صلح ندارد و می گفتیم جنگ فرسایشی شده و بی فایده است و این مسائل را در تحلیل های داخلی خودمان بیان می کردیم و بعد هم می گفتیم که همین راستگراها می آیند و صلح را برقرار می کنند.

این بود مواضع اساسی که ما در آن مدت که دو ماه ونیم بیشتر از این فرصت نبود که راجع به مسایل دیگری موضع گیری بشود و راجع به این مسایل ما موضع گیری کردیم و گفتیم.