*
کارگران خارجی
ستم کشان خاموش
روزنامه چپ«نویس
دویچلند»
ترجمه عسگر داوودی
«نیروی کار اجباری» به قشری از نیرو کار اطلاق
می شود که بدون هیچ پشتیبانی قانونی، از سوی صاحبان سرمایه و ابزار تولید،
همزمان با استثمار نیروی کارشان تحت انواع توهین ها و تهدیدها به مجازات و
اخراج از کار تهدید می شوند. این کارگران معمولا در بخش های کشاورزی، صنعت
پارچه، ساختمان سازی، (در ایران همچنین در کوره پز خانه ها و در دیگربخش
های تولیدی کوچک، بویژه در کارگاه های دارای کمتر از5 کارگر که معمولا در
کارگاه های مستقر در اطراف بازار ها مستقر اند - مترجم)، در رستوران ها، در بخش
خدمات غذائی و در بخش خانه داری(کارگران خانه دار) اشتغال دارند. این قشر
از طبقه کارگر معمولا مهاجر می باشد و عملا تحتانی ترین قشر طبقه کارگر را
تشکیل می دهد.
با وجود ورود بشر به قرن بیست و یکم، هنوز و همچنان حق و حقوق معینی بمنظور
جلوگیری از ستم مضاعفی که بر این قشر اعمال می شود، عملا و قانونا معین
نشده است. جدید ترین مورد، گزارش منتشر شده در رابطه با یک کارگر زن 45
ساله مصری است که در برلین به عنوان کمک آشپز در یک رستوران مجبور بوده سال
ها در شرایطی شبیه یک برده به مدت 100 ساعت در هفته کار کند. او مجبور بوده
به عنوان خدمتکار، کارهای خانه صاحب کارش را نیز انجام دهد. صاحب کار
پاسپورت او را از او گرفته و از این طریق او را فشار برای ادامه کار گذاشته
بود. صاحب رستوران پس از افشاء شدن رفتارغیر انسانی اش به 6 ماه زندان
محکوم شد. کارگر مذکور تاکنون حتی بخشی از مزد خود را نیز نتوانسته دریافت
کند.
بنا به گزارش سازمان جهانی کار«ای.ل.او» 3/12 میلیون «کارگر اجباری» در
جهان وجود دارد، که بخش قابل توجهی از آنها کارگران مهاجر می باشند. آمار
نشان می دهد که زنان مهاجر بیشترین ستم و خطرات را دراین نوع اشتغال متحمل
می شوند. اغلب این زنان در محل کار خود و یا اطراف آن در انزوا و تنها
زندگی را می گذرانند. این زنان را انواع انحرافات دیگر تهدید می کند. آن ها
حتی از نظر جنسی استثمار می شوند. در چنین شرایطی امکان آزاد سازی خویش از
چنین شرایط هولناکی به ندرت میسر می شود.
انزوای تحمیل شده و بدهکار کردن فرد کارگر از طرف صاحب سرمایه و کارگاه
اغلب با بیسوادی و بی اطلاعی کارگر همراه است. این انزوا تاثیرات روحی
مخربی را باعث می شود. بنا به گزارش «سازمان جهانی کار» اغلب در موارد
انزوا، کارگر مذکور حتی موفق به دریافت مواد غذائی در حد یک حیوان اهلی هم
نمی شود. دریک مورد تعدادی از کارگران مهاجر شاغل در درون یک کشتی، حتی
حداقل مواد غذائی مورد نیاز خود را دریافت نکرده بودند، زیرا صاحب کار مدعی
بوده که کشتی را فروخته و آن ها حتی اجازه ندارند از کشتی خارج شوند، زیرا
که کارگران هزینه ویزا، حمل و نقل و تغذیه به او بدهکارند. معمولا به تمامی
کارگران مذکور بر خلاف وعده های داده شده در هنگام استخدام، مزد کار به
مراتب کمتری پرداخت می شود.«سازمان جهانی کار» میزان خسارت وارده به این
کارگران را سالیانه مبلغ 21 میلیارد دلارارزیابی کرده است. به دیگر سخن
درشرایط وجود سیستم سرمایه داری صاحبان ابزار تولید مبلغ21 میلیارد دلار
مزد کار این کارگران را مستقیما به جیب زده و این در شرایطی است که این
صاحبان ابزار تولید «ارزش اضافی» حاصل از کار این کارگران را نیز از سوئی
دیگرغارت می کنند.
راه توده 224 25.05.2009