بمناسبت سالگرد تولد
سیاوش کسرائی
با گام های جنبش سبز
شعرخوانی او در شب های شعر انستیتو گوته را بشنوید

پنجم اسفند، سالروز تولد سیاوش کسرائی و 19 بهمن سالروز خاموشی اوست. در آستانه 70 سالگی چشم بر جهان فروبست. 70 سال، اما کمتر از یکماه، از تولد تا خاموشی. همین است که هنوز عرق شادی و پایکوبی سالگرد تولد او بر پیشانی خشک نشده، فصل لبریز شدن کاسه دل از غم خاموشی او و جاری شدن باران غم بر چهره آغاز می شود.

هرچه درباره تولد او گفته باشند و بگویند، هرگز آن نخواهد شد که خود در باره آخرین روزها و هفته های اسفند ماه، در آن سالهای دور، و باز هم دورتر گفته بود:

یکی دو روز دیگر ازپگاه

چو چشم باز می کنی

زمانه زیر و رو

زمینه پرنگار می شود

و او شاعر امید مردم ایران، برای این زیر و روئی و پرنگاری و رویش بود. از فردای 28 مرداد که امید مردم ایران را در آن به خون کشیدند، کسرائی پرچم این امید به خون کشیده شده را بر افراشت و تا انقلاب 57 چون شبچراغی بر فراز سر خویش نگهداشت تا مردم ایران را به راه خویش باوری ببرد. هنر بزرگ او همین بود. و تا بود، بر همین جاده گام نهاد و از خیانت به انقلاب 57 گفت. آرش او به همین دلیل ماندگارترین شعر معاصر میهن ماست و انگیزه امروز دولت احمدی نژاد برای صدور فرمان جلوگیری از تجدید چاپ و انتشار آن نیز همین است.

گل، گل، زخاک خاطره می روید
در چشم نیمروز
اسبی خمیده گردن و دم
لُخت
بی لگام.
...
دیدار ما
زیاده در این سرگذشت بود
(از آخرین حماسه ای که کسرائی با نام "مهره سرخ" سروده بود)

او حماسه سرای انقلاب عظیم و توده ای بهمن 57 بود، که شانه به شانه توده ها راه پیموده و از پای نایستاد، او وجدان بیدار انقلاب بود. مرواریدی بود بر تارک " مردم"، ارگان مرکزی حزب توده ایران؛ غمخوار مردم ایران، در پی انحراف انقلاب بهمن از مسیر واقعی آن بود.
او را در سرزمینی غریب، در وین پایتخت اطریش به خاک سپردند، اما نسل به نسل در قلب ها زنده است. باور کنیم که چنین است. شعارهای جنبش سبز را مرور کنید. سیاوش را می یابید. با نسلی دیگر همگام شده است. برای او که اهل روئیدن و سبز شدن بود، چه جائی خوش تر از جنبش سبز؟

شعرخوانی او را درشب های شعر انستیتو گوته در پائیز 1356 ، که نخستین جرقه انقلاب 57 بود، بشوید!

(5 اسنفد 1305 در هشت بهشت اصفهان بدنیا آمد و در 19 بهمن 1374 در وین به خاک شد)