کودتای 22 خرداد علیه نتیجه واقعی انتخابات ریاست جمهوری، یک خیانت ملی بود، که هزینه ای سنگین را به مردم ایران تحمیل کرد. نه آثار این کودتا از تاریخ جمهوری اسلامی زدوده خواهد شد و نه مردم ایران آن را فراموش خواهند کرد. آنچه روی داد، چه در نهایت امر به شکست منجر شود و چه به تثبیت آن، برای همیشه ثبت در حافظه تاریخ شد. این خیال خامی است که کودتاچی ها تصور کنند، وقایع 8 ماه گذشته نیز مانند واقعه اعلام کودکانه جنگ مسلحانه مجاهدین خلق در خرداد 1360 از حافظه ها پاک خواهد شد. اولا آن واقعه بی ریشه و بسیار محدود و بی بازتاب بود، و دوم این که حاکمیت آن زمان و حاکمیت کنونی جمهوری اسلامی، دو حاکمیت بکلی متفاوت بودند و هستند، و سوم این که نه تنها چند ده میلیون مردم ایران با این کودتا درگیر بودند و هستند، بلکه ماهیت حاکمیت نزد مردم عریان‌تر از آنست که بتوان حجاب بر سر آن کرده و پنهانش کرد. حتی 22 خرداد 1388 را نمی توان در کنار 15 خرداد 1342 قرار داد و با هم مقایسه کرد. 15 خرداد 42 را حداکثر می توان با 30 خرداد 1360 (اعلام قیام مسلحانه مجاهدین خلق) مقایسه کرد.

بدینگونه است که علیرغم هر سرانجامی که در نهایت امر کودتای 22 خرداد داشته باشد، مردم ایران آن را فراموش نخواهند کرد و این سرانجام، روی هر تحولی که در آینده در ایران- و نه تنها جمهوری اسلامی- روی دهد تاثیر گذار خواهد بود.

ما براین باور هستیم، که نتایج و سرانجام قطعی این کودتا، موجب دگرگونی بزرگی در خود جمهوری اسلامی نیز خواهد شد و زایمان بزرگی در انتظار جمهوری اسلامی است. یا چرک و خونی که از ابتدا در جمهوری اسلامی رخنه كرد و بصورت گروه های فشار، فرصت طلب‌ها و لمپن‌های جمع شده در کمیته‌ها، نفوذی‌های ساواک و حجتیه در همین کمیته‌ها و سپس در درون سپاه پاسداران و نهادهای انتصابی – اعم از روحانی و غیر روحانی- درآمد و سرانجام دولت احمدی نژاد را تشکیل داد از بدن ایران و جمهوری اسلامی دفع خواهد شد و یا با ماجراجوئی و جنایت و تلاش برای پیوند با قدرت های خارجی جان سختی کرده و مدت دیگری به حاکمیت ادامه خواهد داد.

در صورتی که ما نتیجه اول را شاهد باشیم، قیام مردم علیه کودتای 22 خرداد یک پیروزی تاریخی خواهد شد و باید خرسند بود که این کودتا روی داد تا مردم با عمق فاجعه حاکم و انحراف حکومت از مسیر انقلاب 57 آشنا شوند. و در صورتی که نتیجه دوم حاصل شود. یعنی جنایت و خیانت ادامه یافته و پیراهن وابستگی آشکار به قدرت‌های بین‌المللی را نیز برتن کند، ضربه ای مهلک، حتی به موجودیت ایران خورده است.

اگر از ما سئوال شود که در انتظار کدام نتیجه هستیم و کدامیک را محتمل‌تر می‌دانیم، خواهیم گفت تمام کوشش خود را باید به میدان آوریم که نتیجه اول حاصل شود و چرک و خون 30 ساله از بدن جمهوری اسلامی و ایران خارج شود. امید ما به نیتجه اول بیش از نتیجه دوم است، چرا که آگاهی وسیعی که درجامعه نسبت ماهیت این کودتا و حاکمیت بدست آمده، بی تردید در درون نیروهای نظامی جمهوری اسلامی نیز بوجود آمده و دیر یا زود شاهد نشانه های عملی این آگاهی خواهیم بود. مهم آنست که دراین مرحله اسرائیل و امریکا به یاری حاکمیت کنونی نیآمده و با حمله نظامی به ایران مانع حذف و دفع این خون و چرک نشوند. بخشی از تحریکات اتمی و نظامی احمدی نژاد و عاملین کودتای 22 خرداد با همین هدف صورت می گیرد و آن را باید تلاش حاکمیت کودتائی برای بهره گیری از آخرین امید آن ارزیابی کرد.