افغانستان
کلاف در هم پیچده ای
که یک سر آن
 به ایران وصل است
آذرفریتاش

امریکا و ناتو، در پی کشف معادنی در افغانستان که ارزش اولیه آن سه هزار میلیارد دلار برآورد شده، در پی استراتژی جدیدی دراین کشورند. در این استراتژی دولت کنونی افغانستان به رهبری "حامدکرزای" به بند بازی شبیه شده است که با پای لزران و درحالیکه دو دستش در دست امریکا و ناتوست در پی حفظ تعادل خود است.

حملات طالبان در اکثر شهرهای افغانستان در چند ماه گذشته سه برابر افزایش یافته است. آنها نیز سهم خود را از ثروتی که در افغانستان کشف شده می خواهند.

سازمان اطلاعات مرکزی امریکا موسوم به  "سیا"، ضمن حمایت از سرفرماندهی جدید نیروهای امریکا و ناتو در افغانستان که جانشین ژنرال "کریستال" شده بر اجرای فوری استراتزی جدید امریکا تاکید می کند. ژنرال جانشین "پترایوس" که با تجریه رهبری نیروهای نظامی امریکا در عراق راهی افغانستان شده، بلافاصله پس از ورود به این کشور دیدارهای آشکار و مخفی و مذاکرات غیر آشکار را آغاز کرده است که طالبان یا مستقیم و یا غیر مستقیم، یک سر جدی این مذاکرات است.

به نظر می رسد که در استراتژی جدید امریکا در افغانستان که علاوه بر امنیت معادن تازه کشف شده و بهره برداری شرکت های امریکائی و اروپائی از آنها، در بر گیرنده تضمین امنیت لوله انتقال گاز از ترکمنستان به پاکستان و سپس به دیگر نقاط جهان نیز هست، در پی یافتن راه حلی قطعی برای مشکل پاکستان و هندوستان نیز هست.

پاکستان و هند بر سر منطقه مسلمان نشین کشمیر اختلافی تاریخی دارند. قدمت این اختلاف باندازه قدمت انقلاب استقلال هندوستان و تقسیم آن سر زمین به سه کشور پاکستان، هندوستان و بنگالدش است. افغانستان در این اختلاف و کشاکش نیز درگیر است. بویژه از سوی پاکستان که همیشه مایل بوده این کشور را به مستعمره خود تبدیل کند.

امریکا، با پیش بینی تحولات آینده روسیه و گردش به چپ در آن کشور و همچنین اتحاد چین و روسیه و پیوند احتمالی و حتی اجباری آنها با هندوستان، در پی ایجاد یک سنگر جنگی در مقابل چین و روسیه است. ناتو و اتحادیه اروپا از این استراتژی امریکا حمایت می کنند.

ژنرال پترایوس که درعین فرماندهی نیروهای امریکا و ناتو در افغانستان، فرماندهی نیروهای نظامی امریکا در خاور میانه و آسیای مرکزی را نیز برعهده دارد، اجرای چنین وظیفه ای برعهده گرفته است. وظیفه ای که بدون مذاکره با طالبان به جائی نمی رسد و نتیجه بخشی این مذاکرات نیز چیزی جز تقسیم افغانستان به دو یا سه منطقه و درپی آن، جدائی بخشی از پاکستان و پیوستن آن به دولت محلی طالبان در منطقه پشتو نشین وزیرستان و یافتن راه حلی برای استقلال کامل کشمیر از پاکستان و هندوستان نخواهد بود. البته او خواهد کوشید به آن نتیجه دست یابد که درعراق دست یافت. یعنی استقلال منطقه ای اما بدون به رسمیت شناختن و علنی شدن آن و سپس تشکیل یک مجلس فدرال با حضور پرقدرت پستوها و سپس تقسیم قدرت سیاسی.

این که کدامیک از این دو تاکتیک برای دستیابی به استراتژی جدید امریکا که دربالا به آن اشاره شد به نتیجه خواهد رسید، متاثر از حوادث و رویدادهای بسیاری است که در راس آنها تحولات ایران و احتمالا آغاز یک جنگ هولناک به رهبری امریکا و ناتو علیه ایران است.

از هم اکنون مطبوعات امریکا در تفسیر تحولات آینده افغانستان با صراحت می نویسند که دولت کرزای صلاحیت  کافی برای اهداف امریکا و ناتو را ندارد.

در این میان نشانه های دو رویداد قابل رویت است. نخست آنکه امریکا سعی می کند واحدهای نظامی محلی در افغانستان تشکیل داده و سلاح دراختیار آنها قرار دهد. آنها تحت حمایت ارتش امریکا عمل خواهند کرد و البته مزدی هم برای این نیروها در نظر گرفته شده است. به این ترتیب، می توان حدس زد که سیاست "دارفور" در سودان در دستور اجراست. یعنی پیش انداختن نیروی انسانی محلی با حمایت سلاح و تحت فرماندهی امریکا، که این یعنی کشتار مردم افغانستان بدست خودشان تا رسیدن فصل چیدن محصول. یعنی تقسیم افغانستان بموجب شکل گیری و قدرت نمائی نیروهای محلی در مناطق قومی افغانستان.

رویداد دوم دست و پائی است که حامد کرزای می زند تا خود را همآهنگ با این سیاست امریکا نشان دهد و درعین حال سیم خود را روی سیم دولت احمدی نژاد بیاندازد تا بلکه از این طریق، نزد امریکائی ها دو امتیاز داشته باشد:

1- پل ارتباط با احمدی نژاد

2- بهره گیری از حمایت جمهوری اسلامی از وی برای جلوگیری از تقسیم افغانستان

بازی امریکا با کلاف پیچیده اوضاع افغانستان که یک سر آن به ایران وصل است و دو سر دیگر آن به پاکستان و هندوستان، همچنان ادامه دارد و شاید تغییراتی در تاکتیک ها بوجود آید، اما گمان نمی رود در استراتژی جدید امریکا و ناتو برای افغانستان تغییری اساسی صورت گیرد.