آنگولا
انقلاب توانست
زیر آوار فروپاشی شوروی
زنده بماند
آذرفریتاش
فروپاشی اتحاد شوروی و دولت های سوسیالیستی
اروپای شرقی، چنان حادثه بزرگی بود، که تحت تاثیر عواقب و عوارض آن، سرنوشت
کشورها و دولت های انقلابی با سمت گیری راه رشد غیر سرمایه داری در کشورهای
جهان سوم فراموش شد. اما، این فراموشی به معنای سقوط و یا استحاله آن دولت
ها و یا همه آن دولت ها نبود. آنچه که در افغانستان و جمهوری های اقماری
اتحاد شوروی روی داد، در افریقا و امریکای لاتین روی نداد. در تمام جهان
سوم، تنها کوبا نبود که توانست خود را زیر آوار فروپاشی اتحاد شوروی حفظ
کند، بلکه کشورهای دیگری در افریقا و امریکای لاتین بودند که توانستند با
نرمش هائی اجتناب ناپذیر خود را حفظ کند و مانع از نابودی دستآوردهای
انقلاب هایشان شوند. از جمله این کشورها "آنگولا" ست. کشوری که در شماره
گذشته راه توده بخشی از سرنوشت آن را خواندید و دراین شماره بخش دوم این
سرگذشت را می خوانید. بخش نخست نگاهی بود به جنبش استقلال طلبانه آنگولا و
رهائی این کشور افریقائی از جنگ استعمار پرتقال، و در بخشی که دراین شماره
می خوانید، سرگذشته آنگولا در سالهای پس از فروپاشی اتحاد شوروی است.
سرگذشت سیاسی "آنگولا"، سرگذشت همه کشورهای افریقا نیست، اما سیر و سرگذشت
یک جنبش استقلال طلبانه و دمکراتیک در یک کشور افریقائی هست.
در سال 1976 نخستین کودتای نطامی علیه دولت انقلابی طرح ریزی شد. دولت برای
مقابله با این توطئه وزیر کشور را که در آن نقش داشت برکنار کرد و کودتای
نظامی خنثی شد. بدنبال آن دولت پاکسازی سازمان های اصلی کشوری را شروع کرد.
از سوی دیگر اتحادیه های کارگری، سازمان جوانان حزب و سازمان دفاع از زنان
اتحادیه های تجاری و دیگر سازمان های دمکراتیک و مدنی برای دفاع از دولت
انقلابی تاسیس شد. در ماه دسامبر همان حزب حاکم "مپلا" مارکسیست لنینیست را
ایدئولوژی حزبی اعلام داشت و حزب مپلا به حزب کارگر تغییرکرد. سنگ بنای
سمتگیری سیاسی و اقتصادی کشور برمبنای انتقال مرکز ثقل رشد صنعتی به بخش
دولتی و الغای مالکیت اراضی فئودالی؛ ملی کردن کارخانه ها و موسسات خارجی
بمنطور حق مالکیت واقعی دولت نوبنیاد انگولا بر منابع ثروت های طبیعی خود و
تربیت کادرهای ملی کشور به تصویب دولت رسید وسمتگیری سرنوشت ساز سیاسی
اقتصادی کشور آغاز شد.
در نوامبر 1980 مجلس جدید خلق به منظور اجراء قانون و برقراری عدالت
اجتماعی افتتاح شد. در اثراتخاذ سیاست برقراری مناسبات دیپلماتیک با کشور
های همجوار، بر پایه برابری وهمزیستی مسالمت آمیز که از طرف کمیته مرکزی
حزب کارگر تدوین شد، دولت انگولاموفق به عادی کردن روابط سیاسی با زامبیا
شد و دولت زامبیا موافقت کرد که شورشیان یونیتا را از خاک خود خارج کند .و
دولت انقلابی آنگولا را به رسمیت بشناسد. گروه یونیتا که همواره به مناطق
مرزی انگولا حمله میکردند، به کشور افریقای جنوبی عقب نشینی کرد، ولی به
حملات خود به انگولا تا آزادی افریقای جنوبی از قید آپارتاید و استعمارگران
اروپایی ادامه یافت. با اینکه جنگ در طی سا ل 1975 تا 1993اادامه داشت و
منجر به نابودی ساختار اقتصادی شد و 48 درصد از کل بودجه دولتی برای مقابله
با دشمنان داخلی و خارجی به مصرف رسید، ولی دولت موفق شد رشد تولید ناخالص
ملی را افزایش دهد. بنابه امار سازمان ملل متحد این رشد 1.4 درصد در سال می
باشد. بین سالهای 1875 تا 1980 سه درصد افزایش یافته و درسال 1985 به یازده
درصد رسید. دولت انگولا روابط اقتصادی خود را با کشورهای اتحاد شوروی و
آلمان دمکراتیک و کوبا توسعه داد. اولین اعتبار مالی از طرف اتحاد شوروی به
مبلغ 4 میلیارد دلار برای باز سازی و توسعه اقتصادی صورت پرداخت شد. با این
اعتبار بخش های صنعتی و کشاورزی گسترش یافت و پایه های صنعتی کشور به گونه
ای ریخته شد که پس از فروپاشی دو رژیمی که به یاری آنگولا شتافته بودند،
یعنی اتحاد شوروی و آلمان دمکراتیک نیز آنگولا توانست روی پای خود ایستاده
و از انقلاب خویش دفاع کند. البته با تغییرات اجتناب ناپذیری که در عرصه
اقتصادی در دوران پس از سوسیالیسم اروپای شرقی و اتحاد شوروی بدان تن داد.
در آمد نفت که بخش اصلی اقتصاد کشور را تامین می کند، در ابتدای استقلال
هزینه دفاع از کشور در مقابله با دشمنان انگولا شد. پس از جنگ، این درآمد
ملی صرف توسعه رشته های صنعتی و گسترش صنایع نفت و امور اجتماعی شد. با جلب
سرمایه گذاری خارجی در برنامه ریزی اقتصادی نفتی دولت. تولید نفت آنگولا
قرار است در سال جاری از رقم یک میلیون و900 هزار بشکه در روز به دو میلیون
و دویست هزار بشکه در روز برسد. هم اکنون بیش از 30 طرح اکتشاف نفتی در
آنگولا درحال اجراست.
انگولا که یکی از اعضاء سازمان کشورهای صادر کننده نفت (اوپک)می باشد، برای
بدست اوردن مقام اولین تولید کننده نفت در افریقا با کشور نیجریه در رقابت
است. رشد سریع اقتصادی کشور باعث تعجب دیگر کشورهای افریقا شده است.
کشورهایی که عموما مردمشان در جنگ و آوارگی وگرسنگی بسر می برند و
رهبرانشان منابع و ثروت های طبیعی آن کشورها را برای فروش به کنسرن های چند
ملتی به حراج گذاشته اند. آینده کشور انگولا برای مردم این کشور پیروزی است
اما اینده قاره افریقا همچنان به گسترش مبارزه مردم ان بستگی دارد.
راه توده 268 24.04.2010