اگر القاعده و احمدی نژاد به داد سرکوزی نرسند
دولت فرانسه
زیر ضربه اعتراضات
سقوط خواهد کرد
آذر فریتاش

در چند هفته اخیر میلیون ها تن از مردم فرانسه علیه سیاست های اقتصادی دولت سارکوزی در شهرهای مختلف این کشور دست به تظاهرات زدند. انگیزه اصلی تظاهرات و اعتصابات پی در پی هفته های اخیر فرانسه مخالفت با تغییر قانون کار و افزایش سن بازنشستگی است ولی گسترش آن به کارگران جوان، کارمندان، دانشجویان و دانش آموزان و دیگر قشرهای مردم و پشتیبانی وسیع افکار عمومی از خشم و نارضایتی عمیق جامعه فرانسه حکایت دارد.

اتحادیه های کارگری، سازمان های معلمان و کنفدراسیون های دانشجویی فرانسه که پرچمدار و مبتکر این تطاهرات هستند از شهروندان دعوت  کرده اند تا نارضایتی خود را از سیاست های دولت با اعتصابات و راهپیمایی های دوره ای در پاریس و دیگر شهرهای فرانسه به نمایش گذارند. در هفته های اخیر شمار شرکت کنندگان در تظاهرات و اعتصابات تا سه میلیون تن تخمین زده شده است. اکنون فعالیت خدماتی دربخش حمل نقل در کشور و فروگاه های پاریس مختل شده است. روز شنبه 16 اکتبرسوخت برای هواپیماها در فرودگاهای پایتخت وجود نداشت و اکثر پروازها لغوشد. سندیکای کامیونداران روز شنبه اعلام کردند که به دیگر اتحادیه های کارگری می پیوندند  . دهها هزار تن از دانشجویان و دانش آموزان باشعارهای "ما خسته نخواهیم شد" در مقابل دفتر رئیس جمهور دست به تظاهرات زدند.

دولت فرانسه مشغول وقت کشی با هدف خسته کردن اعتصابیون و تظاهرکنندگان است و این در حالیست که همه چیز از روحیه قوی و اراده مصمم زحمتکشان فرانسه به عقب راندن حکومت حکایت دارد.

اعتصاب های اخیر فرانسه هر چند بر مبنای صنفی شکل گرفته است ولی یک بستر سیاسی نیرومند دارد و آن نارضایتی عمیق مردم فرانسه از مجموعه سیاست های دولت دست راستی نیکلای سرکوزی در این کشور است. مردم فرانسه می دانند که مسئله تنها افزایش سن بازنشستگی نیست. در پشت این افزایش، یک تفکر و یک سیاست وجود دارد که محتوای آن انتقال پیامدها و بار فشار بحران سرمایه داری نه بر دوش ایجاد کنندگان و مسببان بحران بلکه بر دوش توده های مردم است. این سیاست و این تفکر که دولت دست راستی حاکم بر فرانسه نماد آن است امروز باید شکست داده شود. به همین دلیل حتی آن بخش از مردم که افزایش سن بازنشستگی یا قانون کار شامل حال آنان نمی شود نیز از این اعتصابات پشتیبانی می کنند.

اعتصابات و تظاهرات هفته های اخیر فرانسه یادآور اعتصابات سال 1995 در این کشور است. در آن زمان نیز دولت دست راستی آلن ژوپه با تمسخر لغو افزایش سن بازنشستگی را مشروط به راه پیمایی یک میلیون تن کرده بود. این رقم تظاهرکننده در آن زمان که تازه از فروپاشی اتحاد شوروی گذشته بود و توهمات مربوط به مواهب رشد سرمایه‌داری بر همه غالب شده بود یک رکورد محسوب می شد. دولت ژوپه مدتی پس از راهپیمایی میلیونی در این کشور مجبور به استعفا شد که نتیجه آن تشکیل یک دولت ائتلافی از کمونیست ها و سوسیالیست ها بود. این دولت شکست خورد، از یکسو بدلیل تزلزل سوسیالیست ها در تکیه به مردم و انجام اصلاحات واقعی و از سوی دیگر بدلیل بی صبری مردم و اینکه درک روشنی از عظمت موانع و وزن نیروهای سرمایه‌داری در جهان نداشتند و تصور می کردند با انتخاب یک دولت چپ مسایل بخودی خود حل می شود. آن دولت ائتلافی را امروز به یقین می‌توان مترقی ترین دولت 30 سال اخیر فرانسه دانست، دولتی که با شکست آن دوره‌ای از حاکمیت راست بر فرانسه آغاز شد که با روی کار آمدن سرکوزی جنبه های ارتجاعی آن به اوج خود رسید.

اعتصابات اخیر فرانسه زمینه ساز یک بازگشت دوباره است و از هم اکنون شکست سرکوزی در انتخابات آینده ریاست جمهوری قطعی به نظر می رسد. زیرا عقب نشینی او به معنای پایان چهره تسلیم ناپذیری است که از خود نشان داده و مقاومت او به معنای تداوم این چهره علیرغم خواست مردم است و این هردو یعنی سقوط. در این شرایط سرکوزی برای ادامه ریاست جمهوری خود و منحرف کردن افکار عمومی یک راه بیشتر ندارد و آن ادامه دامن زدن به وحشت از اسلام و سوار شدن بر موجی از ترس و نگرانی است که گروه هایی نظیر القاعده و افرادی از نوع احمدی نژاد و فرماندهان سپاهی و نظامی دولت کنونی ایران برای وی فراهم می کنند.