متاسفانه این دوران چندان به درازا نپائید و حکمت جو به همراه علی خاوری که هر دو برای کار حزبی به ایران اعزام شده بودند به چنگ فرمانداری نظامی و سازمان امنیت تازه بنیاد رژیم کودتا افتاده و در دادگاه نظامی به اعدام محکوم شدند. در همین دوران رهبران حزب ملل اسلامی نیز محاکمه و چند تن از آنها به اعدام محکوم شده بودند و مراجع مذهبی مقیم نجف دربار شاهنشاهی را برای جلوگیری از اجرای این احکام زیر فشار گذاشته بودند.
(مهندس بجنوردی از رهبران حزب ملل اسلامی نوه آیت الله سید ابوالحسن اصفهانی از جمله محکومین به اعدام این گروه بود.)
شاه زیر این فشار مذهبی و جهانی یک درجه تخفیف را درباره رهبران حزب ملل اسلامی پذیرفت و امکان اعدام حکمت جو و خاوری با این عقب نشینی در برابر محکومین یک گروه مسلحانه مذهبی نبود و این دو نیز مانند رهبران حزب ملل اسلامی با یک درجه تخفیف به حبس ابد محکوم شدند. همه محکومین این دو گروه تا انقلاب 57 در زندان ماندند، اما حکمت جو، که سرو ایستاده زندان شاه بود، در سال 53 به شهادت رسیده بود. کسانی که در دهه 50 زندان های مخوف شاه را دیده بودند حکمت جو را پیوسته با کت و شلواری کهنه اما بسیار تمیز و سیاه رنگ و کفش های کهنه اما سیاه و واکس خورده به خاطر دارند. یک روز هفته با همین لباس در حاشیه هواخوری قدم می زد و از قبل اعلام کرده بود: هرکس سئوالی درباره حزب توده ایران دارد می تواند وقت گرفته و آنها را در همین هواخوری و راهپیمائی کوتاه مسیر طرح کند. این اعلام آمادگی، در شرایطی که جو چریکی و مسلحانه آلوده به انواع انحرافات مائوئیستی- امریکای لاتینی بر زندان ها حاکم بود، به دانش، اطلاعات و آن سرکشی در برابر زندانبانان نیاز داشت که همگی در حکمت جو جمع بود.
پراکنده کردن افسران توده ای میان زندان های مختلف ایران در دهه 50 این وظیفه را در تهران به دوش حکمت جو گذاشته بود.
دگرگونی فضای زندان به سود نظرات حکمت جو و تبدیل شدن او به بلند گوی حزب توده ایران در داخل زندان از یکسو و نزدیکی عمیقی که بین او و بیژن جزنی از اعضای سازمان جوانان حزب توده ایران در سال های پیش از کودتا و بنیانگذار تشکل فدائیان و آن چند چهره نام آور زندان های شاه که بعدها در تپه های اوین به مسلسل بسته شدند از سوی دیگر، سرانجام و بار دیگر حکمت جو را به شکنجه گاه کشاند و در همین شکنجه گاه و زیر چنگال درنده ترین شکنجه گران آن سال ها در زندان اوین و کمیته مشترک به شهادت رسید. فاجعه ای که اگر روی نداده بود، سه سال بعد و با آغاز جنبش انقلابی 57- 56 ساواک دیگر شرایط تحقق آن را نداشت و با زنده ماندن و از زندان بیرون آمدن این جمع- حکمت جو، بیژن جزنی و 9 قربانی دیگر تیرباران تپه های اوین- همگی نقش آفرین های مهم سازمان های سیاسی و حزب توده ایران می شدند. حکمت جو و علی خاوری، در جریان محاکمه نظامی، هر دو غیابا در پلنوم کمیته مرکزی حزب توده ایران – در مهاجرت- به عضویت کمیته مرکزی انتخاب شده بودند.
عکسی که از حکمت جو در صفحه اول راه توده منتشر کرده ایم، از روی دیوار نمایشگاه جنایات ساواک در کمیته مشترک گرفته شده است. عکس برداری در این نمایشگاه مجاز نیست و به همین دلیل این عکس با دوربین تلفن و به دور از چشم ماموران گرفته شده و به همین دلیل کیفیت آن کامل نیست. عکس های دیگری از این نمایشگاه گرفته شده که در شماره های آینده منتشر خواهیم کرد.

راه توده 128 09.04.2007