در چارچوب جمهوری اسلامی، یعنی در چارچوب رژیمی ‌که سعی می کند مشروعیت خود را از انقلاب، از قانون اساسی و از رهبری آیت‌الله خمینی بگیرد، سلب مشروعیت از رهبری جنبش سبز و در نتیجه شکست دادن جنبش سبز ناممکن و محال است. واقعه درگذشت پدر میرحسین موسوی و پیام‌های تسلیتی که برای وی ارسال شد، شخصیت‌های ارسال کننده و محتوای پیام‌ها و اشاره‌هایی که به سوابق موسوی و خانواده او شده بود این واقعیت را بطور کامل نشان داد. رهبری و بدنه کارشناسی جنبش سبز از نظر مشروعیت انقلابی و اسلامی ‌و پیوند تاریخی با جمهوری اسلامی‌ و شخص آیت‌الله خمینی نسبت به رهبری کودتا نه یک پله که ده‌ها پله بالاتر ایستاده است. وقتی میرحسین موسوی می‌گوید "من نخست وزیر امام بودم" احمدی نژاد چه بگوید؟ بگوید من فرماندار اردبیل بودم؟ یا آقای خامنه‌ای بگوید من همان بودم که امام در دهن من زد و گفت از ولایت و احکام حکومتی چیزی نمی فهمم؟ یا از آقای موسوی دربرابر من حمایت کرد؟ این وضع نامساعد و دست پایین دربرابر رهبری جنبش سبز را ستاد کودتا فهمیده و بر آن آگاه است و می‌داند تا زمانی که دار و دسته کودتا مدعی امام و جمهوری اسلامی ‌است، جنبش سبز هم مدعی اوست. مانوورهایی که در حول رحیم مشایی می‌شود و جشن نوروز و منشور کورش و امثال اینها درواقع پاسخی از روی استیصال به این ضعف و زبونی است؛ تلاش برای عبور از قانون اساسی و رهبری آیت‌الله خمینی، اختراع یک منبع مشروعیت جدید غیر از خمینی و جمهوری اسلامی‌ است. گاه "امام زمان" و گاه "کوروش"!

"مکتب ایرانی" همین منبع جدید مشروعیت است که دیگر به جمهوری اسلامی ‌و آقای خمینی ربطی ندارد که کودتاچیان در آن دست پایین داشته باشند و رحیم مشایی فردی است که بعنوان نماینده این گذار و این عبور از قانون اساسی در این مرحله پیش انداخته شده است. مکتب ایرانی و جمهوری ایرانی یعنی ادامه حکومت کودتا و دیکتاتوری تحت عنوان وداع با میراث جمهوری اسلامی. اما در ماهیت عبارتست از وداع با بخش مترقی این میراث برای حفظ و تداوم بخش واپسگرای ارثیه جمهوری اسلامی. تمام بازی تبلیغاتی که هم اکنون در حول رحیم مشایی و ایران گرایی و مکتب ایرانی انجام می‌شود و بخشی از اپوزیسیون خارج کشور نیز در این بازی افتاده است و قانون اساسی را نفی می‌کند در همین بخش است. رهبری کودتا، به ناراضیان داخل و بویژه خارج کشور می‌خواهد با ایما و اشاره و به خط کردن کورش و داریوش و رستم و لیلی و مجنون و زلیخا چنین وانمود کند که در کار وداع با ارثیه آیت‌الله خمینی است. همین بازی را خطاب به مردم مذهبی داخل کشور با اعلام "امام زمان" بعنوان رهبر و خط دهنده دولت کودتا پیش می برد. شاید نامه سرلشگر کودتاچی "فیروزآبادی" به امام زمان در اوج سرکوب مردم در سال 1388 بهترین نمونه در این زمینه باشد. در واقع هدف بیرون آمدن از زیر سایه سنگین انقلاب 57 است که منبع مشروعیت جنبش سبز است. رهبری کودتا وانمود می‌کند که می‌خواهد همه جمهوری اسلامی ‌را یکجا ببرد و جمهوری ایرانی و مکتب ایرانی را بجای آن بگذارد و از این طریق رای جمع کند، اما در واقع هدفش حذف قطعی بخش مترقی جمهوری اسلامی‌ است که در جنبش سبز گرد آمده است. . ..  ادامه