آرایش طبقاتی در حاکمیت
 و وظیفه روز نیروهای چپ

مداخله فوق العاده دولت در روندهای اجتماعی و اقتصادی از مختصات جامعه ماست. دولت ما سیاست بسط آگاهانه سرمایه‌داری خصوصی را دنبال می کند. بخش دولتی کنونی در ایران بنیاد غول آسائی برای تجدید تولید سرمایه‌داری است. سرمایه‌داران بوروکرات که منبع درآمد آنها برداشت اموال دولتی است امروز بر کشور ما حاکم است. نقش عظیم اقتصادی - اجتماعی دولت خود یکی از عوامل استبداد و اختناق و سرکوب و تشدید کننده جهات ارتجاعی دولت است. ترکیب خاص قشرهای سرمایه‌داری و ضعف آنها به استبداد دولت در ایران میدان داده است. در این شرایط آیا عجیب است نیروهایی که هیچ وسیله ای برای جلوگیری از مهار دولت مستبد نمی بینند امید خود را به تقویت سرمایه خصوصی ببندند؟ اگر کسی بگوید که "ضعف قشرهای سرمایه‌داری به دولت مستبد میدان داده تا نیروی عظیمی کسب کند" نباید فوری یک مارک لیبرال به او الصاق کرد. این سخن را حزب توده ایران پیش از همه گفته است. بنابراین همه آنان که از خصوصی سازی دفاع می کند یک ماهیت ندارند. بخشی از آنان در فکر مهار دولت مستبد هستند و راه دیگری برای آن پیدا نمی کنند. با این بخش که اتفاقا عمده آنان در میان اصلاح طلبان هستند باید زبان مشترک یافت و به راه حلی مشترک اندیشید. مخلوط کردن دفاع از بخش دولتی اقتصاد با دفاع از دولت جز آنکه اندیشه لیبرالیسم و نئولیبرالیسم را تقویت کند نتیجه دیگری ندارد. می توان هزار مقاله برضد لیبرالیسم و نئولیبرالیسم نوشت و ترجمه کرد اما با سکوت در برابر دستگاه عظیم سرکوبگر دولت یا قرار گرفتن در پشت هر فاشیست و مستبدی که با هر انگیزه ای بخش دولتی را پشتوانه خود می خواهد، برعکس ایدئولوژی لیبرالی را تقویت کرد. نگاهی به سایت ها و مطبوعات چپ باید انداخت تا دید چند درصد آنان برضد ستم دولت است. بحث هایی از قبیل آنکه پایگاه طبقاتی گروه های حاکم در ایران مرکب از بورژوازی بوروکراتیک و نظامی و دولتی و تجاری و غیره است را ما هم اطلاع داریم و بیش از 20 سال است که این مطلب گفته شده و در این 20 سال دهها حادثه و گروه و انشعاب در حاکمیت جمهوری اسلامی بوجود آمده است. اگر کسی معتقد است که با تقسیم کردن رهبری جمهوری اسلامی به چند گروه بورژوازی تحلیل طبقاتی انجام داده است و به اتکا این تحلیل می تواند یک بار برای همیشه همه مسایل سیاسی کشور را حل کند به خود او مربوط است، ما چنین عقیده ای نداریم. ما در صحنه سیاسی ایران یک گروه و طبقه حاکم داریم مرکب از سرمایه‌داران نظامی، تجاری، صنعتی، دولتی و شبه دولتی و خصوصی و .... یک سیاست جنگی هم داریم که گروه ها و شخصیت ها و جناح هایی از همه این بخش ها، کمتر یا بیشتر مدافع آن هستند. در همه بخش ها نیز کمتر یا بیشتر مخالفانی دارد. ما با این سیاست جنگی مخالفیم، صرفنظر از اینکه کدام جناح و بخش طبقه حاکم بیشتر یا کمتر مدافع آن است. چنین نیست که اگر معلوم شد سرمایه‌داری صنعتی ایران یا اصلا خرده بورژوازی ایران طرفدار سیاست جنگی است ما هم نظرمان عوض می شود و طرفدار این سیاست می شویم، چون خرده بورژوازی را متحد خود می دانیم. تحلیل طبقاتی و اتحادها براساس آن را نباید به کاریکاتور تبدیل کرد. ... ادامه