سرمقاله
راه توده 514
با مافیای واردات
می توان مدعی ایران قدرتمند
بود؟
بر خلاف آن تصوری که حکومت به آن دامن می زند، ایران
برای تبدیل شدن به یک کشور آباد و مستقل و تاثیر گذار در تحولات منطقه،
نمیتواند تنها متکی به قدرت نظامی و اتمی خود باشد. این امر ممکن نیست مگر با
داشتن یک اقتصاد ملی و تولیدی و حکومتی که مردم سهم مستقیم خود را در آن احساس
کنند، نه آن که بردگانی تابع خرافات مذهبی و قربانی سانسور و یورش های سازمان
یافته تبلیغات حکومتی تصور شوند. ایران در چنین مرحله ای قرار دارد و به همین
دلیل از وعده های روحانی برای حرکت گام به گام به سوی اقتصاد تولیدی و گشایش
فضای سیاسی کشور استقبال می شود.
این که درایران جنس خوب تولید نمی شود، روی دیگر سکه
ورود جنس بد و بنجل توسط تجاری است که چوب را از لای چرخ اقتصادی تولید بیرون
نمی کشند. با همین نگاه است که سخنان روحانی در جریان سفر به کردستان را می
توان به فال نیک گرفت. این سخن که دیگر ایران جولانگاه واردات نخواهد شد و
"تولید" زیر بنای اقتصاد کشور خواهد شد. حتی اگر تا مدت ها تولید داخلی کیفیت
جنس مشابه و وارداتی را نداشته باشد.
اگر سخن حسن روحانی در برونرفت ایران از سرزمین واردات
کالاهای بیگانه جدی باشد، در اینصورت باید منتظر سخت ترین کارشکنی ها در برابر
وی بود. سود و ثروت و در نتیجه قدرت در ایران در دست بزرگترین سرمایه داران و
واردکنندگان کالاهاست. آنان آن اندازه قدرت دارند که می توانند جلوی واردات
داروی مورد نیاز بیماران را بگیرند و مردم را هلاک کنند و بجای آن پورشه وارد
کنند چون سود بیشتری دارد. همانها هستند که خرج بخش مهمی از نمایندگان کنونی
مجلس را می دهند و دستشان با آنان در یک کاسه است. در عین حال مورد پشتیبانی
قدرت های بزرگ صنعتی جهان هستند که می خواهند کالاهایشان را به ایران بفروشند.
بیرون کشیدن ایران از سرزمین واردات کالاهای بیگانه ضمنا
به معنای گسترش روابط با همه کشورهایی است که حاضرند در چارچوب متقابل، کالاهای
تولیدی کشور ما را خریداری کنند یا در عرصه انتقال تکنولوژی به ایران سرمایه
گذاری و همکاری کنند. این به معنای آن است که ما نیز بنوبه خود در صورت لزوم
جنس با کیفیت که نتواند به تولید داخلی لطمه بزند را بتوانیم وارد کنیم.
کشورهای غربی البته نیت این که بخواهند به صنعت ما کمک
کنند و راه رشد آن را فراهم کنند را ندارند. آنان فروشنده کالاهای ساخته شده
خود و خریدار مواد خام کشورهائی نظیر ایران هستند و به همین دلیل جنگ در دوجبهه
اقتصادی باید آرایش داده شود. در جبهه داخلی علیه سرمایه داری تجاری و شبکه های
اختاپوسی واردات و در عرصه جهانی نبرد چنگ و دندان برای استقبال از سرمایه
گذاری خارجی اما در آن بخش هائی که می تواند به پیشرفت صنایع و تولید در کشور
ما کمک باشد.
وادار کردن کشورهای غربی به در پیش گرفتن نوعی دیگر از
مناسبات اقتصادی با ایران بستگی به این دارد که تا چه اندازه بتوانیم نشان دهیم
که بر منافع و تولید ملی خود پافشاری می کنیم و شرکای خارجی خود را بر این اساس
بر می گزینیم. نزدیک شدن ایران به کشورهای بریکس (برزیل، چین، هند، روسیه،
آفریقای جنوبی) و پیمان شانگهای توسط دولت روحانی، درعین حال فضای نوین سیاسی
واقتصادی و امنیتی را برای ایران می گشاید، نوعی اخطار به کشورهای غرب در
مناسبات آنها با ایران نیز هست.
سخن گفتن از بیرون کشیدن ایران از سرزمین واردات کالاهای
بیگانه آسان و تحقق آن کاریست بس دشوار. چند صد سال است که ایران وارد چرخه
واردات کالا و انحطاط حاصل از آن شده و قشر مالکان و سرمایه داران تجاری به
قدرت حاکم در ایران تبدیل شده است. این سرمایه داری توانست انقلاب 57 را خفه
کند و دیو قدرت و فساد را بر آن تحمیل کند. کودتای انتخاباتی 1388 علیه میرحسین
موسوی نیز در واقع کودتای همین سرمایه داران تجاری و شرکای سپاهی و حکومتی آنان
و وابستگان بیت رهبری بود که موسوی را مخالف تجارت و آزادی واردات می دانستند.
اکنون باید دید آیا حسن روحانی واقعا اراده و نیروی لازم
برای جلوگیری از بیرون کشیدن ایران از سرزمین واردات کالاها را دارد و در
اینصورت چگونه خواهد توانست پشتیبانی مردم را جلب و بر کارشکنی سرداران و
روحانیان تاجر پیشه ایران غلبه کند.
---------------------------------------------
|
 |
خاطرات "سایه"
(پیر پرنیان اندیش)
رد
پاهای
ابراهیم گلستان
در
شکوفائی
شعر
فروغ
بعضی نوشته های گلستان وزن عروضی داره، جملاتو پشت سر هم می نویسه. این
خودش نشانه ای هست که فروغ بعضی وزن
ها رو از کجا آورده!
(از عکس های یادگاری فروغ و گلستان)
|
--------------------------------------------
توده
