|
سرمقاله راه توده 595
اراده حکومت
برای حذف
روحانی
باید در هم
کوبیده شود
شورای نگهبان صلاحیت 6 تن از حدود
1600 داوطلب ریاست جمهوری را تایید کرد. بحث اکنون بر سر این نیست که صلاحیت این 6
تن بر چه اساس تائید و 1600 تن دیگر با کدام معیار رد شد. مردم ایران دیگر
می‌دانند که شورای نگهبان برخلاف نامش که باید پاسدار قانون اساسی باشد نه تنها
دشمن قانون اساسی است بلکه خود نیز تن به هیچ قاعده و ضابطه‌ای
نمی‌دهد. در نبود قانون و ضابطه، تنها معیار رد و تائید صلاحیت‌ها در یک طرف افکار
عمومی است یعنی تمکین به وجود نامزدهایی که بدون حضور آنها مردم اصولا در انتخابات
شرکت
نمی‌کنند. در طرف دیگر زد و بندها و محاسبات و مهندسی‌های انتخاباتی پشت صحنه.
صرفنظر
از مسئله رد و تائید صلاحیت ها، انتخابات ریاست جمهوری این بار با همه انتخابات
پیشین در جمهوری اسلامی یک تفاوت بزرگ دارد. در انتخابات‌های گذشته موضوع انتخابات
عبارت بود از کوشش حکومت برای تحمیل رئیس جمهور مورد نظر خود به مردم و مقاومت مردم
در برابر آن. انتخابات بدین شکل قطبی
می‌شد و مردم علیه نامزد حکومتی بسیج
می‌شدند. انتخابات دوم خرداد 76 و رای به محمد خاتمی یا انتخابات 88 و رای به
میرحسین موسوی یا انتخابات 92 و دوگانه جلیلی و روحانی نمونه‌ای از این شکل قطبی
شدن بود. حکومت از این تجربه درس گرفته و این بار با چند نامزد مشابه هم وارد عرصه
شده است تا به حساب خود جلوی قطبی شدن فضا و بسیج مردم برای طرد نامزد حکومتی را
بگیرد. غافل از اینکه این بار و از هم اکنون انتخابات از جهت دیگری قطبی شده است
چرا که موضوع انتخابات دیگر تحمیل این یا آن نامزد به مردم نیست، جلوگیری از پیروزی
حسن روحانی است. هدف حکومت این بار نه تحمیل یک تن به مردم که تحمیل اراده خود به
مردم است؛ اراده به اینکه ریاست جمهوری حسن روحانی به گفته خودشان "یک دوره ای"
باشد. موضوع انتخابات این بار نیز یک "فرد" است ولی فردی که باید به هر قیمت و بها
حذف شود.
این از ضعف حکومت است که این بار از
خیال تحمیل نامزد مورد نظر خود به مردم دست کشیده و به کنار گذاشتن حسن روحانی که
دستش با آنها در یک کاسه نیست رضایت داده است. برای آنها مهم نیست رئیسی، قالیباف
یا میرسلیم کدامیک رئیس جمهور بشود یا نشود چرا که آنها مهره‌هایی بیشتر نیستند.
همه آنها فرصت طلب، تابع قدرت، باندباز، کم دانش و فاقد برنامه برای معضلات و
دشواری‌های اساسی جامعه ما هستند. نوع وعده‌ها و عوامفریبی هایشان نیز از یک جنس و
از همان جنس احمدی نژاد است. آنها رقیب هم نیستند، مکمل هم هستند. برای رقابت با هم
نیامده‌اند برای سرنگون کردن حسن روحانی آمده‌اند. رقابتی هم اگر میان آنهاست برای
نشان دادن آن است که کدامیک خدمتگزار بهتر و گوش بفرمان تری برای باندهای قدرت و
ثروت است. اختلاف‌های آنها – اگر باشد- چنان نیست که وحدت بنیادین میان آنها را
بپوشاند. بزرگ کردن و سرمایه گذاری کردن بر روی اختلاف‌های موهوم دیگر کاندیداها به
امید فریب مردم و نمایش شکاف در جناح راست نباید راه بجایی
ببرد. آنها فقط
می خواهند مردم را از توجه به مسئله اصلی این انتخابات - یعنی حذف حسن روحانی-
بازدارند و ریاست جمهوری روحانی را یکدوره ای کنند. از این جهت اتفاقا وحدت آنها،
همبستگی و هم سنخیت بودن آنها، به میدان آمدن آنها برای رسیدن به یک هدف به نمایش
در آمده است...
ادامه | 
توده
